Advaitische Bloemlezingen

'Aard'verschuiving
Deze aandachtverschuiving in bewustzijn is iets waar ik graag samen met anderen mee bezig ben. TDM, Qigong, Reiki en Tantra zijn allemaal manieren om deze aandachtverschuivingen in bewustzijn te trainen - tot het moment dat je identiteitsbesef permanent naar je Ware Aard verschuift, een echte Aardverschuiving dus…….

Maar daar permanent gevestigd in te blijven, ook op de momenten dat het leven je uitdaagt, dát is de grote kunst. Hier begint de embodiment, het echte werk. Vele malen moeilijker dan een Ontwaakervaring krijgen.

Duveltje
Zit je niet meer gevangen in het ego, maar kan je er vanuit Openheid naar kijken, dan nog doet je ego er alles aan om je er weer in te luizen. Poonjaji, een bekende Indiase gerealiseerde zonder guru-pretenties zei ooit dat je je hele leven lang waakzaam moet blijven. Er blijft dus altijd de uitdaging om met vol bewustzijn eerlijk alles onder ogen te zien wat er, als een duveltje uit een doosje, nog naar boven komt vanuit het ego aan niet geleefde, onderdrukte, en dus vervormd geraakte verlangens inclusief de verhalen die daar omheen hangen.

Ontspoorde goeroes
In mijn ruim dertigjarige observatie van goeroes heb ik gezien dat die waakzaamheid bij hun nogal eens leek te ontbreken. Ook de goeroe die ik in mijn twintiger jaren had is in mijn ogen (deels) ontspoord, in zijn niet doorziene machtsstrevingen. Voor mij en met name Arianne, die jaren bij hem gewoond heeft, was het pijnlijk om te zien dat macht en aanzien duidelijk een rol speelden en hij niet al te zorgvuldig met zijn toegewijden omging.

Waar gaat het mis?
Dus Arianne en ik hebben sindsdien een behoorlijk kritische houding naar goeroes. Waar gaat het mis bij ze?
1. Wanneer ze zich nooit kwetsbaar opstellen en zich voegen naar een ideaalbeeld van de 'Verlichte Meester'. (Maharishi, wat grote ziener betekent, werd bijvoorbeeld in het geheim naar het ziekenhuis afgevoerd omdat het niet in het ideaalbeeld paste dat hij, net als een gewoon mens, ook wel eens ziek werd).
2. Wanneer er geen gelijkwaardigheid in relaties is en er nooit gezonde corrigerende feedback terugkomt (zoals op de absurde prijsverhogingen voor de meditatiecursussen die Maharishi op hoge leeftijd doorvoerde).
3. Wanneer de afstemming op de goeroe belangrijker lijkt te zijn dan de Bron waar we ons allemaal direct op kunnen afstemmen. Als verheerlijking en overgave aan de goeroe wordt aangemoedigd als de hoogste spirituele weg zoals bij de Amerikaanse goeroe Adi Da.

Bij al deze mensen gingen niet doorziene ego-neigingen alsnog aan de haal met wat ooit een authentieke Realisatie was. Wat ooit heel puur begon kan blijkbaar nog steeds geperverteerd worden door alle 'ego-shit' die nog moet worden uitgeleefd. De ego-inflatie bij een 'Ontwaakte' kan juist extra krachtig worden doordat er al een ontwaken heeft plaatsgevonden, waarbij de innerlijke kritische stemmen, die de meeste mensen in het gareel houden, goeddeels zijn weggevallen.

Ideale vaderfiguur
Van mijzelf zie ik mij achteraf dat ik het beeld van een ideale spirituele vaderfiguur op mijn goeroe projecteerde: hij moest ook de meest Verlichte zijn natuurlijk en met zijn meditatietechniek zat ik volgens hem op de snelweg naar Verlichting. Wat wil een mens nog meer? Ik sloot mij dus een beetje af voor de kritische geluiden om mij heen en voor mijn eigen kritische gedachten. Het is nu eenmaal veel lekkerder om in een vorm van spirituele verliefdheidsroes te leven, vol beloften naar de toekomst.

Twee goeroes, in India
In februari ben ik na jaren weer eens naar een plek met een echte goeroe geweest (een goeroe-echtpaar zelfs). Er was een weekendcursus uitgevallen dus nam ik het vliegtuig naar de Oneness University in India. Jaren daarvoor had ik al kennisgemaakt het het verschijnsel Oneness Deeksha via Kiara Windrider.

Bij de Deeksha worden de handen op het hoofd geplaats en vind er een kortdurende energie-overdracht plaats. Bij Kiara was die Deeksha best bijzonder: ik werd die nacht na die eerste deeksha wakker en voelde urenlang een gouden energiebal op en neer gaan door mijn ruggengraat, heel bizar. Maar omdat ik wat twijfels had of ik als Reiki master wel mijn Reiki afstemming zou behouden als ik ook geïnitieerd zou worden als deeksha gever, duurde het nog tot dit jaar voordat ik de gok nam.

Radiozender van energie
Gelukkig kwam ik er al gauw achter dat ik in staat ben bewust te wisselen in afstemming, alsof ik een radio ontvanger ben die afwisselend de zender Reiki, Ilahinoor of Deeksha kan ontvangen en doorgeven. Nu gaat er voor mij nog steeds niets boven de koesterende hartskwaliteit van de Reiki energie. Maar ik merkte wel dat de Deeksha energie weer andere kwaliteiten heeft en dat met name de Ilahinoor energie heel aardend is.
Mijn dilemma was alleen dat ik zoveel dingen uit de TM beweging herkende in de Oneness beweging dat ik een behoorlijke weerstand voelde naar de goeroe en zijn teaching. Daarom of ondanks dat besloot ik, na veel enthousiaste verhalen gehoord te hebben van een goede vriend, om naar India te gaan om uit te vinden of die weerstand op beelden of intuïtie berustte.

Een eenzame week
Het werd een eenzame week voor mij, temidden van honderden enthousiaste mensen uit alle delen van de wereld die de urenlange 'teachings' met volle teugen indronken terwijl ik ze niet door mijn strot kreeg, om het zo maar eens te zeggen. Ik zag een goeroecultus waaraan ik mij niet kon overgeven. Ik was dan ook opgelucht dat ik na afloop nog twee dagen de ashram van Ramana Maharshi kon bezoeken, een van de meest wijze en nederigste goeroe's die India in de eerste helft van de 20ste eeuw gekend heeft.
Dick


 

Oefening om je ware, transcendente Zelf te realiseren (2009)

Begin langzaam in stilte het volgende in jezelf op te zeggen, terwijl je de betekenis van elke uitspraak volledig probeert te beseffen:
Ik heb een lichaam, maar ik ben niet mijn lichaam. Ik kan mij lichaam zien en voelen. Maar wat ik kan zien en voelen is niet wat ik wezenlijk ben, de echte Ziener. Mijn lichaam is misschien vermoeid of geprikkeld, ziek of gezond, zwaar of licht, maar dat heeft niets te maken met mijn innerlijke ik. Ik heb een lichaam maar ik ben niet mijn lichaam. Ik heb verlangens, maar ik ben niet mijn verlangens. Ik kan mijn verlangens kennen, maar wat gekend kan worden is niet de echte Kenner. Verlangens komen en gaan, zweven door mijn bewustzijn, maar ze hebben geen invloed op mijn innerlijke ik. Ik heb verlangens, maar ik ben mijn verlangens niet. Ik heb emoties, maar ik ben mijn emoties niet. Ik kan mijn gevoelens voelen en waarnemen, maar wat gevoeld en waargenomen kan worden is niet de echte Voeler. Emoties gaan door mij heen, maar ze zijn niet van invloed op mijn innerlijk. Ik heb emoties, maar ik ben mijn emoties niet.Ik heb gedachten, maar ik ben mijn gedachten niet. Ik kan mijn gedachten kennen en intuïtief waarnemen, maar wat gekend kan worden is niet de echte Kenner. Gedachten komen in mij op en gedachten gaan, maar ze zijn niet van invloed op mijn innerlijk. Ik heb gedachten, maar ik ben mijn gedachten niet.

Deze bron, dit 'centrum van de cycloon' is helder en roerloos, zelfs wanneer de razende windvlagen van angst en lijden om zijn middelpunt heen kolken.
Het ontdekken van dit middelpunt, deze Innerlijke getuige, heeft veel weg van duiken vanuit de onheilspellende golven aan de oppervlakte van een stormachtige oceaan, naar de stille en veilige diepten van de bodem.
Door de aandacht telkens weer terug te brengen uit de gewaarwording, naar het gewaar Zijn zelf, duik je in de stille diepten van je Ziel. Van daaruit wordt het gemakkelijk om rustig, neutraal en tegelijkertijd alert te kijken naar de beroeringen van je leven die je vroeger nog aan de grond nagelden

P.S. Uiteindelijk is dit verankerd zijn in de Innerlijke Getuige (de Ziel) niet het eindpunt. Uiteindelijk lost de Innerlijke getuige op in alles wat hij waarneemt, of, wat op hetzelfde neerkomt, hij wordt alles wat hij waarneemt. Dat is de toestand van Eenheidsbewustzijn. Zoals een beroemde Zenmeester zei toen hij tot verlichting kwam: 'Toen ik de bel hoorde rinkelen, was er ineens  geen 'ik' en geen 'bel', alleen het rinkelen.
 

Wie je wezenlijk bent

Dick Nijssen

Alles wat vergankelijk is is niet wat je wezenlijk bent.
Alles wat naam en vorm heeft is niet wat je wezenlijk bent.
Alles wat een bestaan heeft in ruimte en tijd is niet wat je wezenlijk bent.

Wie of wat ben je dan wel?
Het enige dat je over jezelf kunt zeggen dat ten alle tijden waar is en niet aangevochten kan worden is 'Ik ben'. Wat gebeurt er als je bij dit 'Ik ben' gevoel kan blijven zonder het in te vullen met: "ik ben ..zus.., ik ben ..zo.."

Als we puur bij het 'Ik ben' gevoel blijven zonder dat het denken er mee aan de haal gaat dan verbreedt het zich tot een ruimer 'ben' gevoel, zonder ik-gedachte. 'Ik ben' wordt dan Zijn - de tijdloze dimensie die jij bent voorbij het denken.

In dit Zijn (wat ook wel Zelf genoemd wordt) verschijnen gedachten, gevoelens en gewaarwordingen. In het moment dat je je meer identificeert met dit Zijn dan met wat er in het Zijn verschijnt leef je in vrijheid. Dan kan de illusie van dat wat we het ego noemen doorzien worden.

Hoewel het moment van verschuiving in identificatie onmiddelijk is, gaat er voor de meeste mensen geruime tijd overheen voordat de egoverkramping die we gewoonlijk 'ik' noemen zich ontspant en er alleen maar Zijn overblijft. In dit Zijn lost uiteindelijk alle dualiteit op in het besef dat alles in jou is en jij in alles bent.


 

Welkom in de schouwburg
Wanneer we als kind opgroeien ontwikkelen we een persoonlijkheid met een eigen karakter en een aantal vaardigheden. Dat is een waardevol en noodzakelijk proces om te kunnen functioneren in het leven. Er is dan ook enorm veel moeite en energie gaan zitten in de opbouw van de persoonlijkheid die jouw naam draagt. Je bent je ooit zo goed (of zo kwaad) mogelijk aan gaan passen aan de verwachtingen en eisen die je omgeving aan je stelde. Die vaak onmogelijke eisen en verwachtingen heb je, zoals dat heet, geïnternaliseert. Je hebt ze steeds meer tot een deel van jezelf gemaakt. Als je je persoonlijkheid onderzoekt zul je merken dat die is opgebouwd uit een bonte verzameling van vaak tegengestelde subpersoonlijkheden: zo zijn er de eisende en kritische stemmen van je opvoeders die een eigen leven leiden in jou maar ook rebellerende en saboterende subpersoonlijkheden; delen waar je trots op bent en delen die in het verborgene moeten blijven. Ze zijn ooit in het leven geroepen om je te beschermen tegen pijn, afwijzing en teleurstelling. Ieder deel heeft dan ook, vanuit zijn eigen beperkte logica gezien, het beste met je voor.

Door het gebakkelei van die verschillende delen met elkaar is er in de persoonlijkheid nooit veel rust te vinden. Als je je persoonlijkheid leert observeren, en dus niet langer meer beheerst wordt door zo'n reagerend deel dan ga je zien dat subpersoonlijkheden heel voorspelbaar reageren wanneer ze geactiveerd worden door allerlei kleine en grotere stresssituaties in je leven. De voorspelbare serie reacties die je dan gaat vertonen wordt ook wel je karakter genoemd. Het woord 'karakter' komt trouwens van het Griekse woord 'charaktère' wat ingebeiteld betekent. Dat laat al zien waarom het zo moeilijk om een karakter te veranderen. Je karakter is een kenmerkend onderdeel van je persoonlijkheid. Als we de wijze Grieken er weer bij halen dan zie je dat persoonlijkheid komt van 'persona' wat masker betekent. De Grieken wisten dus al dat de persoonlijkheid, waar in onze maatschappij alles om draait, in wezen slechts een masker is. En waar dat toe leidt wordt duidelijk als we om ons heen kijken: nog nooit hebben mensen het uiterlijk zo goed gehad en zijn ze tegelijkertijd zo ongelukkig of leeg van binnen omdat ze de weg naar hun ware zelf kwijt zijn. Als je zo vergroeid bent geraakt met het masker als de meeste mensen, dan is er ook geen besef dat er een meer bevredigende manier van leven mogelijk is.

Meestal pas doordat het masker pijnlijk gaat knellen, of de doodsheid ervan ondragelijk wordt, komt er een punt dat we ons gaan afvragen of er nog meer mogelijk is. Kan ik me van mijn identificatie met mijn masker bevrijden?
De bevrijding ontstaat niet door eraan te gaan knutselen in de hoop dat het masker passender zal worden. Sommige therapieën zijn daarop gericht, met maar beperkt succes. Werkelijke bevrijding komt pas door te gaan zien dat je niet je masker, niet je persoonlijkheid bent.
Het feit dat je je gedachten, gevoelens en gedrag kunt waarnemen, laat zien dat er iets in jou is dat daaraan voorbij ligt. Je bent dus meer dan je denken en voelen nietwaar? Dit meer noemen we de Waarnemer. Die is zo stil en onopvallend aanwezig dat je aandacht vrijwel altijd eerder door gedachten en gevoelens in beslag wordt genomen dan dat hij zich bewust blijft van zijn aard als Waarnemer. Net zoals wanneer je in de bioscoop naar een spannende film kijkt en je zo gefascineerd wordt door de filmbeelden dat je je niet meer bewust bent van het witte scherm waarop de film geprojecteerd wordt. In de bioscoop is dat natuurlijk de bedoeling. Maar stel dat je zou vergeten dat het maar een film is, en je volledig geïdentificeerd raakt met de ups en downs van de hoofdrolspeler, dan heb je het zwaar te verduren. Je kan pas echt volop van een spannende film genieten als je weet dat je veilig vanuit je stoel er naar kunt kijken. Zo is het ook met de film van je leven.

De waarnemer in jou is als het filmdoek waarop de film van je leven geprojecteerd wordt. Het is een stille Zijnstoestand waarin beelden, gedachten en gevoelens als het ware driedimensionaal verschijnen. Als je die stille zijnstoestand bewust wordt en het voedt met je aandacht, dan ontstaat er een onderlaag van weldadige vrede in jezelf, hoe heftig de film van je leven, die daar overheen geprojecteerd wordt, soms ook is.
Door met je aandacht de Waarnemer in jezelf te verlevendigen raak je steeds meer bevrijd uit de overmatige identificatie met je persoonlijkheid.
In persoonlijke sessies met mensen maak ik dat proces soms duidelijk met het voorbeeld van de schouwburg. Stel je het volgende maar voor:
Je zit in de schouwburg. Voor je is een groot toneel gevuld met acteurs die staan voor alle delen van je persoonlijkheid. Ze voeren met zijn allen een levensecht drama op en elke acteur in dit drama doet zijn uiterste best om je mee te trekken in zijn werkelijkheid, wat in dit geval betekent dat je het toneel op wordt getrokken en gevangen raakt in de tunnelvisie van dat deel. De kunst is om in de getuigepositie te blijven, in de Zijnstoestand. Alleen van daaruit kun je het volledige drama in zijn volle glorie aanschouwen. Dan kan het zich ontvouwen zonder dat jij als getuige je verliest in een deel daarvan. Dan sta je namelijk onmiddellijk op het toneel en word je een onderdeel van het drama. Zelfs door geloof te hechten aan dat subtiele moraliserende stemmetje, dat je influistert dat iets wat er daar op het toneel gebeurt niet goed is gebeurt het al dat je op het toneel beland. Leer dus achterover te leunen en te ontspannen in het comfortabele pluche van de loge waarin je je bevindt. Van hieruit heb je een vrij uitzicht op het gebeuren dáár, op het toneel en kun je zowel genieten van het drama daar als het toeschouwer zijn hier. Je kunt jezelf zelfs als die totale schouwburg zien die ruimte biedt aan wat er ook maar op het toneel gebeurt. Schouwburgen blijken geen voorkeur te hebben voor wat er in ze wordt opgevoerd.

Zo ontstaat er ruimte om gedachten en gevoelens van de persoonlijkheid te zien opkomen en passeren zonder dat er een 'ik' stempeltje op wordt gedrukt. Je laat de persoonlijkheid doen wat hij wil doen, je biedt hem ruimte, maar plakt er als het ware niet het stickertje op dat jij de doener er van bent. Daarmee blijf je in je innerlijke getuigestoel zitten en ontrolt de opvoering van je persoonlijkheid zich moeiteloos voor je ogen.
Dat wil niet zeggen dat het leven minder levendig wordt. Integendeel, er is een peilloos diepe Zijnsdimensie bij gekomen terwijl er in de persoonlijkheid nog steeds een afwisseling is van vreugde, boosheid, verdriet enz. Dat mag er nu gewoon allemaal zijn, in zijn volle intensiteit. Er verandert dus uiterlijk niet veel aan je manier van doen, je karakter. Alleen innerlijk heb je je ik-rechten, je copyright over het drama van je persoonlijkheid losgelaten en laat je de persoonlijkheid doen wat die doet, terwijl jij gewoon aanwezig blijft als die grenzeloze openheid van Zijn die daarvan getuige is.

Die persoonlijkheid met zijn gedachten, overtuigingen, gevoelens en handelingen noemen we ook wel het Gekende. Dat in jou wat dat waarneemt is de Kenner. Alles waarover je wat kan zeggen, wat je kan beschrijven, behoort dus tot het Gekende - de hele manifeste wereld! Het enige waar we niets over kunnen zeggen is de Kenner, die niet van deze wereld is! Die kun je alleen maar zijn. Zogauw je er iets van probeert te beschrijven zit je weer aan de gekende kant. Deze Kenner/ Getuige/Zijn, kan eigenlijk alleen maar beschreven worden in termen van wat het niet is omdat het buiten het denken, buiten ruimte en tijd bestaat, on(be)grijpbaar voor de persoonlijkheid!

Als ik dan toch een poging doe om in woorden te beschrijven hoe ik dit Zijn beleef: dan merk ik dat tijdens dit schrijven dit Zijn, de Kenner of Getuige, sterker naar de voorgrond treedt. Deze zijnstoestand voelt aan als leeg en tegelijkertijd ook vol, vervuld van zichzelf. Ik ervaar het als een ruimtelijke openheid die er altijd is. Soms lijkt het meer op de achtergrond wanneer ik teveel geïdentificeerd raak met spelfragmenten uit de 'big brother'productie die 'het leven van Dick Nijssen' heet. De stille getuige van deze al meer dan een halve eeuw draaiende voorstelling blijft echter altijd moeiteloos aanwezig. Het treedt met name sterk op de voorgrond bij het 'in het moment zijn', of dat nu tijdens de stilte van de meditatie is of op hele intense momenten van een wortelkanaalbehandeling. Het kijkt mee via 'mijn' ogen, het luistert mee via 'mijn' oren en het is aanwezig in alle handelingen van dit lichaam. Ik kan het niet lokaliseren in dit lichaam. Het voelt alsof het ook, maar meer diffuus, om mij heen en in anderen aanwezig is.


 

Opklimmers en indalers
Misschien beschouw je jezelf als een spiritueel mens, iemand die het Goddelijke wil ervaren. Zijn we daar trouwens niet allemaal, bewust of onbewust naar op zoek? Alleen heb jij je als spirituele zoeker misschien verbonden met een bepaalde richting of pad: dat kan een bestaande godsdienst zijn, een vorm van yoga, Reiki, noem maar op. Als je kijkt naar de talloze manieren waarom mensen op zoek zijn naar spiritualiteit in hun leven dan kunnen we zien we dat ze in wezen allemaal in twee categorieën zijn onder te verdelen: diegenen die behoren tot het opklimmende Pad en degenen van het indalende Pad. Het kan interessant zijn om eens te kijken met welke van deze twee Paden je de meeste affiniteit voelt.

1. Het opklimmende Pad.
Dit zou je het Pad van Wijsheid kunnen noemen. Op dit pad ben je op een zoektocht naar de Ene die schuilgaat achter het Vele en wil je je niet teveel verdiepen en af laten leiden door de wereld van de vormen. Door los te komen van de gehechtheid aan vormen hoop je de Leegte, het ultieme zuivere, onbegrensde, vormloze bewustzijn te bereiken.

2. Het Pad van indaling.
Dit is het Pad van Mededogen. Je ben gericht op het Vele, dat een manifestatie is van de Ene. Je bent van nature gericht op de Volheid van het leven. Je wilt thuiskomen in een diepere verbinding met je lichaam, je seksualiteit en sensualiteit, je omgeving en de aarde. Jouw verlangen is de wereld liefdevol in al zijn vormen te omhelzen en het Goddelijke ervaren in de gewone dingen.

Deze paden maken tegelijkertijd iets zichtbaar van de oerverschillen tussen de mannelijke en de vrouwelijke aard. De mannelijke aard is meer gericht op de leegte van het bestaan. Afhankelijk van het bewustzijnsniveau komt dat tot uitdrukking als: verlangen naar meditatie en ascese, doelgerichtheid en de 'missie' die belangrijker is dan 'het meisje'. Op een lager bewustzijnsniveau kan zich dat uiten in een verlangen jezelf 'te legen' met name in niet-verbonden seksualiteit.

In de vervormde versie van het opklimmende Pad is er de neiging om het lichaam en de zintuigen, de seksualiteit, kortom het hele aardse leven als inferieur te zien, te veroordelen of zelfs te ontkennen.

Het meer vrouwelijke pad van afdaling houdt de bereidheid in de wereld van de vormen volledig te omsluiten en ervaren. Dit is traditioneel ook het pad van Tantra. Door emotionele, seksuele en spirituele openheid groei het besef: ik ben die Ene liefdeskracht die alle vormen verbindt en doordringt.

In de vervormde versie van het afdalende Pad zien we dat liefde afhankelijk wordt gemaakt van een partner en verward wordt met romantiek en emoties. Het verlangen naar Liefde en Volheid zoekt surrogaatbevrediging in bijvoorbeeld snoepen en koopzucht en er ontstaat vertutteling door gebrek aan contact met het Ene achter de Vorm.

Heb je inmiddels al ontdekt tot welke categorie je het meest behoort?

Goed! Dan weet je waarschijnlijk ook waar je weerstand tegen voelt bij het andere pad. Bij de opklimmers bestaat die weerstand vaak uit een angst om geclaimd en overspoeld te worden door de veelheid. Bij de afdalers is er vaak een angst voor de leegte.

De uitnodiging en uitdaging voor zowel de indalers als de opklimmers is om ook de schoonheid van het andere pad te gaan ontdekken en te gaan zien dat er een Middenweg is tussen beide Paden die beide Paden omvat. Dat was 2500 jaar gelden de grote ontdekking van Boeddha. Om volledig (vol en ledig!) het Ene binnen te gaan moet je bereid zijn een minnaar te worden van zowel de Leegte als de Volheid.

Binnen mijn cursuscentrum Helios proberen wie die middenweg te bewandelen. Sommige cursussen zijn qua invalshoek meer indalend, zoals de Liefde, Seksualiteit & Essentie weekenden waar we onze zintuigen openen voor een diepgaande, steeds subtieler wordende beleving van onze ervaringen. In een weerstandloze bereidheid tot ervaren gaan we voorbij de ervaring, voorbij de vorm en kunnen we uitdijen in de dimensie van de Ene. Bij de Transcendente Diepte Meditatie cursus hebben meer de opklim-invalshoek waarbij we ons losmaken van gedachtevormen en leren rusten in Leeg gewaarzijn. Maar ook daar is het lichaam 'doorvoelen' een wezenlijk onderdeel van de meditatie. Verder is Reiki van nature een heel mooi voorbeeld van een middenweg, waarbij de Reiki-energie ons bewustzijn verruimt en tegelijkertijd we via liefdevolle aanraking het lichaam verlevendigen.

Uiteindelijk is elk idee van een Pad, wat een doel inhoudt, een illusie. Net zoals een vis geen afstand hoeft af te leggen om het water om hem heen te bereiken zo leven we in wezen al temidden van het Goddelijke. We hoeven ons alleen maar te ontspannen in een weerstandsloos gewaarzijn van wat zich ook maar voordoet en dan zal het Ene zich openbaren in Alles. En daar hoeven we dus geen Pad, geen afstand voor af te leggen, want het is hier al, zo dichtbij dat we er overheen kijken. Dit helemaal te gaan zien is voor de meeste mensen een proces waar tijd mee gemoeid is, en in dat opzicht kunnen we dus wel weer spreken van het afleggen van een spiritueel Pad. Afleggen kun je trouwens ook in een andere betekenis zien; leg het af, laat het los. In het loslaten van de illusie van een weg kom je thuis: verander je van een zoeker in een vinder.



 

Anthony de mello:
Over ontwaken
Spiritualiteit betekent wakker worden. De meeste mensen slapen, al zijn ze zich daar niet van bewust. Ze worden slapend geboren, brengen hun leven slapend door, trouwen in hun slaap, verwekken kinderen in hun slaap en sterven in hun slaap zonder ooit wakker te worden. Nooit begrijpen ze de enorme schoonheid van wat we het menselijk bestaan noemen. Weet u, alle mystici - katholieke, christelijke, niet-christelijke, ongeacht hun theologie, zijn het over één ding eens: dat alles goed is; alles is goed. Hoewel het een zooitje is, is alles toch goed. Vreemde paradox, dat zeker. Maar het tragische is dat de meeste mensen nooit inzien dat alles goed is, omdat ze slapen. Ze hebben een nachtmerrie.

Vorig jaar hoorde ik een verhaal op de Spaanse tv over een man die op de deur van zijn zoon klopte. 'Jaime' zegt hij: 'Wakker worden!' Jaime antwoord: 'Ik wil niet opstaan, pappa'. De vader roept: 'Opstaan, je moet naar school!' Jaime zegt: 'Ik wil niet naar school'. Vraagt de vader:'Waarom niet?' Zegt Jaime: 'Drie redenen. In de eerste plaats omdat het zo saai is; in de tweede plaats omdat de kinderen mij pesten en ten derde heb ik een hekel aan school'. Waarna zijn vader zegt:'Nou, ik geef je drie redenen waarom je wél naar school moet. In de eerste plaats omdat het je plicht is, in de tweede plaats omdat je vijfenveertig bent en ten derde omdat je de hoofdonderwijzer bent'. Wakker worden, wakker worden! Je bent volwassen. Je bent te groot om nog te slapen. Wakker worden! Hou op met spelen met je speelgoed.'

De meeste mensen zeggen wel dat ze de kleuterschool willen verlaten, maar laat je niets wijsmaken. Geloof hun niet! Ze willen alleen maar dat je hun kapotte speelgoed repareert. 'Geef me mijn vrouw terug. Geef mij mijn baan terug. Geef mij mijn geld terug. Geef mij mijn reputatie en mijn succes terug.' Dat willen ze; ze willen ander speelgoed. Meer niet. Zelfs de beste psycholoog kan je vertellen dat mensen niet echt genezen willen worden. Ze willen een pil tegen de pijn. Genezing doet teveel zeer. Wakker worden is onaangenaam, weet je. Het is zo lekker comfortabel in bed. Het is irritant om gewekt te worden. Daarom zal een verstandige goeroe geen poging doen om mensen wakker te maken. Hopenlijk zal ik wijs genoeg zijn om geen enkele poging te ondernemen om je wakker te schudden als je slaapt. Daar heb ik in feite niet mee te maken, ook al zeg ik van tijd tot tijd 'Wakker worden!' tegen je. Ik moet mij met mijn eigen zaken bemoeien, mijn eigen dansje dansen. Heb je er iets aan, mooi. Zo niet, pech gehad! Zoals de arabieren zeggen:'De regen blijft hetzelfde, maar hij laat doornstruiken groeien in het moeras en bloemen in de tuin.'

Nog meer woorden
Mark Twain heeft het heel mooi geformuleerd toen hij zei:' Het was zo koud dat we doodgevroren zouden zijn als de thermometer een paar centimeter langer was geweest'. We vriezen inderdaad dood door woorden. De kou buiten doet er niet toe, maar de thermometer wel. Het is niet de realiteit die telt, maar wat je erover tegen jezelf zegt. Ik hoorde een prachtig verhaal over een Finse boer. Toen ze de Russisch-Finse grens vastlegden, moest de boer besluiten of hij in Rusland of Finland wilde wonen. Na een hele poos zei hij dat hij in Finland wilde wonen, mar hij wilde de Russische beambten niet voor het hoofd stoten. Die brachten hem een bezoek om te informeren waarom hij in Finland wilde wonen. De boer antwoordde: 'Ik heb altijd in moedertje Rusland willen wonen, maar op mijn leeftijd zou ik niet nog een Russische winter aankunnen.

Rusland en Finland zijn maar woorden, concepten, maar niet voor mensen, niet voor gestoorde mensen. We zoeken bijna nooit de werkelijkheid. Een goeroe probeerde ooit een menigte uit te leggen hoe mensen op woorden reageren, zich voeden met woorden en op woorden leven, in plaats van op de werkelijkheid. Een van de toehoorders stond op om te protesteren en zei:'Ik ben het er niet mee eens dat woorden zo'n effect op ons hebben'. De goeroe zei: 'Ga zitten, klootzak'. De man werd laaiend en zei: 'U noemt zichzelf verlicht, een goeroe, een meester, maar u moest zich schamen'. De goeroe zei vervolgens: 'Neem mij niet kwalijk, ik liet mij meeslepen, mijn excuses, dat was fout; het spijt me'. Tenslotte kalmeerde de man. Daarop zei de goeroe: 'Het koste maar een paar woorden om een hele storm te ontketenen; en het kostte maar een paar woorden om die tot bedaren te brengen, nietwaar? Woorden, woorden, woorden, wat kunnen ze ons gevangenzetten als ze niet goed worden gebruikt.

Uit het boek "Bloemlezing" van Anthony de Mello, uitgeverij Samsara



 

Vragen aan Wilja Kuiper:

Hoi Wilja,
Zo maar een aantal vragen waar ik mee worstel: zijn er nou nog doelen wensen of verlangens of valt alles weg als je er op afstand naar kijkt en in het oneindige ZIJN komt. Want zorgt het ego/een persoontje er niet voor dat je steeds weer die doelen, wensen en verlangens hebt. Het voelt soms zo passief als je maar stil genoeg bent en vaak genoeg, dan doet er niets meer toe. Dan zitten we nu al stil te zijn achter de geraniums.

Accepteren, loslaten steeds naar het ZIJN/STILTE geeft rust en vrede in het lijden in het persoontje wat weer bezig is, MAAR mijn maar blijft wat is dan nog leven want alles kun je weg drukken. Ja het voelt als weg- of onderdrukken, want het zijn maar vormen, concepten, verhalen, emoties toch?.
Liefs, een soms verwarrende en twijfelende Inge (uit de Kerngroep)
Lieve Inge,

Van alles komt gewoon op: verlangens, doelen, gevoelens. Die geven de richting waarin de energie gaat stromen. Dat is altijd zo en blijft altijd zo.
Door te verblijven bij de Ik ben-heid, wordt duidelijk ervaren dat het allerlei dingen zijn die opkomen en weer verdwijnen in Essentie. Het is niet persoonlijk te claimen. Je bent erbij betrokken zolang dat de bedoeling is, daarna vertrekt het weer. En Jij blijft. En dat Jij heeft geen voorkeuren of afkeuren.
Dit is een spontaan proces, dat opgang komt door beschikbaar te zijn. Als je dus telkens terug keert naar het waarnemen zelf. Vertoef in het waarnemen en alles mag er zijn. De ervaring dat er bewust iets weg gedrukt( zou moeten worden) wordt, is het gehechte ego dat zich ermee bemoeit. Ook daar ben je weer bewust van. Terug naar het bewuste Zijn. Enz.

Het je totaal realiseren dat je ten diepste die ik benheid bent, doet de gehechtheid aan alles wat verschijnt vanzelf wegvallen. Je bent er dan weerstandloos in aanwezig. Dan pas kan er totaal geleefd worden. Is er totale beschikbaarheid voor wat er aan de orde is.

Voor de persoon is dat in het begin wennen. De egodrive, het totaal je verliezen in een gebeurtenis, een emotie, een verlangen, is er uit gevallen. Je bent je altijd bewust dat je meer bent dan dat wat er op komt. Ook ben je er altijd bewust van dat niets wat erin je opkomt je uiteindelijk iets kan brengen, iets kan vullen.

Je bent je totaal bewust dat je altijd al vervuld ben in jezelf. Daar zal geen vervuld verlangen iets aan toevoegen.

En tegelijkertijd kunnen verlangens opkomen en er kan naar gehandeld worden. De impuls om te handelen komt vanuit je diepste essentie. Wordt niet vervormd door ego verlangens, manipulaties of het idee dat er iets bereikt kan worden.

Wat er is, is er. Op het niveau van de diepste werkelijkheid valt er niets te bereiken. Waar je naar op zoek bent ben je al.

Op het 2de niveau van werkelijkheid. De concrete wereld is er nog van alles te doen en te bereiken. Zolang het contact met het 1 ste niveau niet verloren is kan er op het tweede niveau met vol enthousiasme geleefd worden.

Dit voelt wel anders. Als het ego zich ergens in vast bijt is er een gigantische gespannen concentratie van energie, die zich bundelt en richt op het geen bereikt of verlangd wordt. Als het niet lukt, is er net zo'n gespannen bundeling van teleurgestelde energie. In de wereld staan en handelen vanuit de realisatie van wat je werkelijk bent en ook wat alle verschijningen ten diepste werkelijk zijn geeft een open, ontspannen bundeling van energie die alle handelingen draagt en voedt waarmee een doel of verlangen vervuld wordt.

Veel liefs, Wilja


Lieve Wilja,
Graag wil ik met je delen dat ik het weekend als zeer intens, wonderlijk ervaren heb, een beetje thuiskomen. Na dit weekend is het verdrinken in zielevragen, danst er een onzichtbaar licht, kleuren omringen mij. Een groot verlangen naar eenheid, thuiskomen, vrede en rust. Het wonderlijke van dit weekend is dat wat jij overdroeg zo resoneert met dat wat voor mij 'waarheid' is dat ik er ook geen vragen over had. Herkenning. Zomaar iemand benoemt de dingen die al zolang in mij leven en voor mij veel te groot voor woorden is,ik vond het in de stilte,in de natuur en meditatie. Het is nog een kunst om het hier op aarde tussen mensen in ook te mogen ervaren. Ik bid om licht daar waar het bij mij nog duister isen direct zegt iets me 'het licht en duister is een'. Alles zit in alles. Dankjewel voor je grote gift, Ik hoop je te herontmoeten in december, in de Kerngroep. Lieve groet van elly.
p.s toch nog een vraag: houdt karma op als je gerealiseerd ben, draag je dan ook geen karma meer over naar je kinderen?????
Wilja: Betreffende je vraag over realisatie en karma: Ik maak onderscheid tussen realisatie en verlichting. Bij verlichting is al het karma verbrand. Er is niets meer dat bindt. Gebeurtenissen blijven echter wel door gaan. Bij realisatie is er een omslag geweest. Na het omslagpunt wordt er ieder moment opnieuw gerealiseerd dat onze ware aard onbegrensd bewust Zijn is. Hierin komt alles op en hierin verdwijnt alles. De doorwerking van deze steeds opnieuw aanwezige realisatie doet uiteindelijk alle gehechtheid aan wat er verschijnt wegvallen.

Of je dan geen karma overdraagt aan je kinderen?
Ik ben geen eens zeker of dat überhaupt het geval is. Misschien heeft ieder gewoon zijn eigen koffer met bagage bij zich, die doorzien kan worden tijdens het leven. Stel dat het toch zo is. Ik vermoed dan, dat de overdracht van karma pas helemaal vrij wordt bij de totale belichaming van de realisatie, dus bij verlichting. Maar elk moment dat wij doorzien dat de praatjesmaker niet echt is, niet solide. En dat dat wat zich bewust is van de praatjesmaker wel onveranderlijk echt is, ontstaat er ruimte en ontspanning. Er wordt dan geen nieuw karma gecreëerd in dat moment. Bij een gerealiseerde zijn die momenten legio. Bij de zoeker zijn die momenten er af en toe. En hopelijk steeds vaker. Tot ......... het omslagpunt.

Liefs Wilja


 

Meditatie: Niet-denken is de weg naar God

In je diepste wezen ben je niets anders dan de innerlijke hemel. De hemel is leeg maar het is die lege hemel die alles inhoudt, de hele schepping, de zon, de maan, de sterren, de aarde, de planeten. Het is de lege hemel die dit alles mogelijk maakt. Het is de lege hemel die de achtergrond is waaruit alles wat bestaat te voorschijn komt. De dingen komen en gaan, maar de hemel blijft dezelfde. Precies zo heb jij een innerlijke hemel, die ook leeg is. Wolken komen en gaan, planeten worden geboren en verdwijnen, sterren verschijnen en sterven, en bij dit alles blijft de innerlijke hemel dezelfde, onberoerd, onaangetast, onbeschadigd. We noemen die innerlijke hemel sakshin, de getuige, en dat is het enige waar het meditatie om te doen is.

Ga die innerlijke hemel binnen en geniet ervan. Maar onthoud dit: alles wat je ziet, bén je niet. Zie je gedachten, dan ben je geen gedachten. Zie je gevoelens, dan ben je geen gevoelens. Zie je je dromen, verlangens, herinneringen, fantasieën, projecties, weet dan dat je die niet bent. Blijf alles uitsluiten wat je kunt zien. Dan zal op zekere dag dat geweldige moment aanbreken, het belangrijkste moment van je leven, dat er niets meer uit te sluiten valt. Al het geziene is verdwenen en alleen de ziener is over. Die ziener is de lege hemel. Wie dit weet kent geen angst meer, wie dit weet is louter liefde. Wie dit weet is God, is onsterfelijk.

Het is onmogelijk om de hemel te bevuilen, er sporen of merktekens in achter te laten. We kunnen iets in de waterspiegel schrijven maar we hebben het nog niet geschreven of het is alweer weg; beitel je daarentegen een tekst in steen, dan houdt hij het wel een paar duizend jaar. Je kunt geen zinnen in het uitspansel schrijven, dus kunnen ze ook niet verdwijnen. Begrijp alsjeblieft het verschil. Je kunt geen zinnen in het uitspansel schrijven, maar ik kan wel mijn vinger langs de hemel laten gaan: de vinger gaat er dan langs maar er wordt geen regel geschreven en de vraag of de regel verdwijnt of niet, komt dan niet aan de orde.

Op de dag dat iemand het denken achter zich laat, als het bewustzijn het denken overstijgt, zal hij merken dat de ziel, net als de hemel, volkomen ombeschreven is. Ze is eeuwig zuiver, eeuwig verlicht, ze is nooit door iets verontreinigd.

Osho, uit Osho Transformatie Tarot



 

Ad Oostendorp His-story
Niets in dit verhaal kan, noch zal, ooit herhaald kunnen, noch moeten worden. Elke poging om uit dit verhaal op welke manier dan ook profijt te halen voor de 'spirituele zoeker' is gelukkig volstrekt zinloos.

In 1990 eindigde, na 24 jaar, het zoeken naar Waarheid, geïnspireerd door m.n. Ramana Maharshi, Nisargadatta, Vimala Thakar, J. Krishnamurti, Osho en U.G. Krishnamurti, met een spontaan Inzicht dat mijn leven ingrijpend veranderde.

Na jaren vanuit dit Inzicht geleefd te hebben, begon ik, nadat duidelijk gebleken was dat het de 'test van het dagelijkse leven' kon doorstaan, dit Inzicht aan anderen door te geven, tijdens bijeenkomsten die ik "Wakker Worden" noemde.

In de zomer van 1993 ontstonden er, na een hoofdletsel, forse geheugenstoornissen die het functioneren in het dagelijkse leven ingrijpend verstoorden. Ik had door die geheugenstoornissen elk houvast verloren, wist vaak niet meer wat ik gezegd of gedaan had. Kon de meest simpele dingen niet meer vinden, ik raakte alles kwijt. Het was nogal griezelig niet meer te kunnen bouwen en vertrouwen op je geheugen. Geleidelijk aan ontdekte ik gelukkig dat zolang ik maar niet vertrouwde op de mind, maar 'raadde, mijn intuïtie gebruikte, ik wél heel redelijk kon functioneren in het dagelijkse leven. Ik wíst niet meer waar ik iets had neergelegd, maar kon het soms nog wel raden. Ik leerde te voelen i.p.v. te denken.

De 'realisatie' werd er niet door aangetast.

December 1997 viel ik, zonder aanleiding of reden, in een "diep zwart gat". Ik had het gevoel 'op te lossen' in een grenzeloos en beangstigend 'niets'. Hoewel ik daar vroeger jaren naar had gestreefd en zelfs naar verlangd had, bleek dit nu juist mijn grootste en diepste angst te zijn: de controle te verliezen en niet meer te bestaan....
Dit was niet het 'warme liefdevolle Niets' dat ik kende uit mijn meditaties, en waaraan ik mij graag over gaf, waarin ik me heerlijk kon laten wegzinken, maar een ongevoelige, zelfs vijandige lege leegte, waarin niets bestond en waarin ik ook niet kon bestaan.

Ik had sinds 'de realisatie' in 1990 ononderbroken het gevoel gehad dat ik elke sensatie, gedachte of gevoel in me kon toelaten. En tot op dat moment kon ik dat ook. Ik kon moeiteloos 'loslaten', 'observeren', ik kon me volledig en totaal overgeven aan wat er gebeurde, ik was immers de 'Waarnemer'. Die laatste 7 jaren, sinds de 'realisatie', had ik geleefd, dag en nacht, zelfs in mijn dromen, als de Waarnemer, als Kennendheid. Ik wás Waarnemendheid, ik was Dat waar alles in verscheen en weer in verdween.

Opeens werd ik nu echter geconfronteerd met iets dat veel 'groter' bleek dan ik. Ik kon altijd redelijk goed tegen pijn. Ooit had ik eens een pijn gehad die 'te groot', te ondragelijk voor mij was. Dit was net zo iets. Dit kon ik niet meer hanteren, al mijn intelligentie, kunde, inzichten, vermogen tot 'waarnemen', alle trucjes werden uit de kast gehaald...., maar niets hielp. Het 'ikje' en het geloof erin, waarvan ik had verwacht en gedacht dat ze voorgoed verdwenen waren, zaten weer volledig in het zadel én op de voorgrond en hielden de touwtjes weer krampachtig in handen.
Dit was het faillissement van alles wat ik was en kon, dacht te kunnen, van alles wat ik gevonden, geleerd en 'bereikt' had.. Wat overbleef was een diepe ondragelijke angst. Angst om op te lossen, angst om te sterven, angst om te leven. Een beklemmend gevoel van afgescheiden zijn, eenzaamheid, hulpeloosheid en wanhoop.
Nooit in mijn leven had ik zo'n alles omvattende angst ervaren. Van de Ad die dacht anderen iets te kunnen meegeven, leren, helpen was niets meer over.

Niemand begreep wat er met me gebeurde, ikzelf al helemaal niet. Deze toestand duurde maanden. Gelukkig niet elk moment even intens. De nachten waren het ergste. Dan werd ik steeds weer opnieuw in die vijandige diepte gesleurd, zonder enig houvast.
Ik was bang om gek te worden. Ik kon dit niet aan. Het enige verlangen dat nog over bleef, was een einde aan mijn leven te maken. Ik werd innerlijk verscheurd tussen de liefde voor mijn vrouw en kinderen en door een diep verlangen naar de dood.

Omdat ik van nabij had meegemaakt hoe het is als je vader jaren lang suïcidaal was, rustte op zelfdoding voor mij een groot taboe, dát kon ik mijn gezin niet aandoen. Urenlang zat ik vaak midden in de nacht beneden in de woonkamer op een stoel, waar ik mij krampachtig aan vasthield.
Ik wist dat als ik die stoel los zou laten, ik me op zou hangen.

Ook al zag ik er absoluut geen heil in, toch ging ik naar een psycholoog. Ik kon hem niet duidelijk maken wat er met me gebeurde en we dachten allebei dat het een 'depressie' was. Ook ging ik me verdiepen in mijn verleden, iets wat ik nooit echt had gedaan, om te kijken of daar de oorzaak van mijn angsten lagen. 'Spiritualiteit' had inmiddels volstrekt voor mij afgedaan. Ik had immers, in mijn arrogantie, of onschuld, gedacht dat ik al 'Verlicht' was. Al die guru's bleken daardoor nu voor mij leugenaars te zijn, of mensen, die net als ik, zichzelf voor de gek hadden gehouden.
Zelfs 'loslaten' bleek een illusie en leugen te zijn: als het er wérkelijk om ging, werd loslaten onmogelijk. Wie kan in God's naam, wanneer hij boven een afgrond hangt het enige takje loslaten waar je nog houvast aan hebt, onder het mom van 'je overgeven' of je 'loslaten'. Je kunt dan alleen maar, zelfs tegen beter weten in, verkrampen. Ik geloofde nergens meer in en was volstrekt hopeloos. Ik stond naakt tegenover het leven dat me genadeloos vermorzelde.

Eind oktober 1998 liep ik doelloos door het centrum van Arnhem en uit verveling bezocht ik de leeszaal van de bibliotheek, waar ik in geen jaren was geweest. Ik had nog steeds elke belangstelling voor "spirituele zaken" verloren. Ik vond dat allemaal "bullshit" en uitsluitend geschikt voor mensen die zichzelf, of anderen, voor de gek hielden.
Toen ik dat yogablaadje zag voelde ik alleen maar medelijden voor de mensen die zich met dat soort zaken nog steeds bezig hielden. Ik opende dat blad om eens te kijken wat 'mensen die de Waarheid in pacht menen te hebben' tegenwoordig nog te vertellen hadden. Al bladerend kwam ik bij een artikel terecht van een zekere Marianne.
Ik vond het, in mijn depressieve stemming, ronduit waardeloos wat ze schreef, ze verwoorde immers wat ik zelf ook vóór mijn 'depressie' aan anderen had verteld. Het vreemde was, dat ik toch haar telefoonnummer opschreef dat onder het stukje stond. Diezelfde middag belde ik haar op.Vraag me niet waarom, misschien was het om met iemand te praten die dezelfde 'achtergrond' had als ik. Marianne nodigde me uit, om een paar dagen later, op haar vakantie adres in Lage Vuursche, langs te komen.

Toen ik er 27 november 1998, heen reed, baalde ik van mijzelf dat ik zo stom was om naar die Marianne te gaan. Ik hield me voor dat het geen verloren tijd was. Want ik was nog steeds op zoek naar een geschikte plek om mezelf in de auto dood te rijden. Zo'n plek is moeilijk te vinden: ik wilde niet dat er andere slachtoffers bij vielen en het moest op een ongeluk lijken. Ik wilde niet dat de mensen die achter bleven zouden weten dat ik zelfmoord had gepleegd.

Marianne vertelde me niets nieuws. Wel was er, eventjes, een moment waarop ze me diep in de ogen keek en alle gedachten even stil stonden. Maar die stilte was voor mijn gevoel niets bijzonders en was ook zo weer voorbij. Niet echt teleurgesteld reed ik weer naar huis. Ik had er toch al niets van verwacht en Marianne had mijn verwachtingen, dat al dat spirituele gedoe onzin was, weer bevestigd. Ik besloot om nooit meer in mijn leven me met spiritualiteit bezig te houden. De allerlaatste poging om nog ergens hulp te zoeken of te vinden, was op niets uitgelopen. En daar had ik, voor zover als dat kon, vrede mee.

Ik hield niet van autorijden en al helemaal niet op een snelweg. Er zat een treuzelaar voor me en opeens viel het me op dat ik me er helemaal niet over opwond. Opeens was "Het" er. Elk spoor van 'depressie', angst en verlammende negativiteit was plotseling volledig verdwenen, om nooit meer terug te komen. Wat overbleef was een ongekend diepe Vrede.
Alles bleek ondergedompeld in een onbeschrijfelijke Kalmte, die alles omvatte: mijn lichaam, de auto, de snelweg, het landschap, de horizon en ver, ver daarbuiten. 'Ik' zelf was afwezig, maar toch was alles meer 'mij' dan ik me ooit 'mij' had gevoeld. Zelfs de auto's op de snelweg leken te leven, alles was Levend en werd be-Leefd, maar niet door een 'mij'.
Het diepe besef van Eenheid en centrumloosheid was overweldigend....
Elk geluid, elke waarneming, elk gevoel was een intieme ontmoeting met iets Onnoembaars. Het verleden, de toekomst, zelfs het nu, inclusief alle angsten, alle oude pijn en verlangens waren gereduceerd tot minder dan een echo in deze Liefdevolle Aanwezigheid, waarin 'ik' volledig afwezig was.
Mijn lichaam en mind reageerden volkomen adequaat op alles wat zich op de snelweg afspeelde. Dit was absoluut geen trance, dit was het summum van helderheid, adequaatheid en vertrouwen. Er was geen enkele blijdschap of verbazing over wat er gebeurde of hoe het was. Alles wat in feite normaler dan normaal, alles was Natuurlijk.
Niets werd verwoord, niets werd beschreven. Deze woorden die ik nu gebruik, kwamen veel later. Je mag ze zien als een concessie om een gat in een verhaal op te vullen. Toen ik thuis aankwam, kon ik Dit op geen enkele manier communiceren, noch had ik daar enige behoefte aan. Alles was zo normaal en vanzelfsprekend, en die Stilte was zo intens dat zelfs de mogelijkheid om hier iets over te zeggen niet eens in me op kwam. Fabie en de kinderen waren door de 'depressie' gewend dat ik niet veel zei en me terugtrok, daarom kon ik zonder iets te hoeven uitleggen direct naar mijn slaapkamer boven gaan. Liggend in bed ging Dit de rest van de dag en nacht maar door en door en door...
Er was een wezenlijke verschuiving opgetreden: die angstaanjagende lege leegte die mij steeds probeerde te elimineren, was door de spontane afwezigheid van een centrum een Liefdevolle Grenzeloze Aanwezigheid van MijZelf geworden. Af en toe kwam even de gedachte op of ik zo zou kunnen functioneren, maar ook die gedachte verdween in Dat waaruit die gedachte opgekomen was. De volgende ochtend zorgde de wekker ervoor dat ik opstond en me aan kleedde, het ontbijt maakte en naar mijn werk ging. Alles gebeurde als op een doodgewone dag en het wás ook een doodgewone dag. Het enige 'verschil' was dat er nu geen 'doener' meer was die alle activiteiten kon claimen. Er was alleen maar Eenheid, Stilte, Adequaatheid, Liefde en Aanwezigheid. Elke gedachte, gevoel, gebaar, impuls, persoon, voorwerp, of ding waar de aandacht naar toe ging, werd beleefd vrij van strijd, vrij van willen, vrij van dwang, vrij van controle. Niet 'ik' was (be)vrij(d), maar alles was (be)vrij(d), van 'mij'..
Leven bleek niets anders te zijn dan een mysterieuze beweging van moeiteloze liefdevolle spontaniteit.
Hoe beschrijf je het Onbeschrijfelijke?

Maanden lang koesterde en heelde die Stille Vrede dit getergde lichaam en deze geest.

Tot mijn grote teleurstelling bleek die ervaring van Vrede niet constant te zijn, maar wisselde regelmatig van intensiteit. Wanneer die Vrede minder werd, en zeker wanneer die bijna volledig verdween, manifesteerde het 'ík', en het geloof erin, zich weer en begon dat ík' steeds weer, tegen beter weten in, wanhopig zijn hele trukendoos te gebruiken om die ervaring terug te krijgen. Dat 'ik' voelde dan die hete adem van die 'depressie' weer in zijn nek, waardoor dat 'ik' nog wanhopiger graaide naar "Dat". Want ik wist zeker dat als de 'depressie' weer terug zou komen, dat ik uiteindelijk zelfmoord zou plegen. Het was een kwestie van leven of dood geworden. Wanneer "Het" er weer was, probeerde 'ik' krampachtig "Dat" weer vast te houden. Deze angst zorgde ervoor dat ik naar de satsangs van Djihi Marianne en Isaac Shapiro ging. Als grap zei ik wel eens dat ik verslaafd was aan de ervaring van Bliss en eigenlijk was ik dat ook...

Ondanks de regelmatig terugkomende Bliss, Kalmte en Eenheid en het wegblijven van de 'volledige depressie', nam een diepe ontevredenheid bezit van mij. Dit was niet wat ik zocht.... dit was niet het Uiteindelijke.....
Ik kon mijzelf op geen enkele manier meer voor de gek houden, geen enkele ervaring of inzicht kon me nog zoet houden.

Het was alles of niets, leven of dood.

Uiteindelijk, dankzij ont-moetingen met R. (hij had liever niet dat ik zijn naam noem), werd het onontkoombare duidelijk:

Alles wat kan verschijnen en verdwijnen kan onmogelijk de uiteindelijke Werkelijkheid zijn. Ik realiseerde me hoe wanhopig ik had geïnvesteerd in inzichten en ervaringen die áltijd eindig waren. En dat dit niet aan mij lag, dat dit niet kwam omdat ik niet genoeg mijn best deed, of nog niet 'ver genoeg' was, maar omdat dit nu eenmaal de werkelijke aard was van alles wat gekend kon worden. Dit besef gaf mij nu de ruimte om voor het eerst in mijn leven écht te kijken, daadwerkelijk te onderzoeken, zonder inzichten of ervaringen na te jagen.

En toen werd het een fluitje van een cent.

In het zoeken had ik gezocht naar wat gevonden kan worden, en dat wat absoluut nooit gevonden kan worden, nl. MIJ ZELF, werd juist door dat zoeken voortdurend over het hoofd gezien...!

Het was opeens zo ongelofelijk simpel: IK was geen ervaring, IK was IK, IK was altijd al IK geweest, ben dat nu en zal dat altijd zijn.
IK was, en ben de enige constante en ben nooit afwezig geweest.
IK ben de achtergrond waar ik altijd naar had gezocht in de voorgrond...
IK ben niet te vinden noch te ervaren, toch ontleent alles zijn bestaan aan MIJ..

Oorsprong van vreugde, pijn, verdriet en angst, gedachten, ideeën en concepten, van verkramping, Vrede en Stilte, van Sat-Chit-Ananda, van Brahma en Atma, van ego en egoloosheid, van tijd en tijdloosheid, van het bestaan, van Bewustzijn, van Aanwezigheid, van 'Ik Ben', van Kennendheid, van Alles en Niets, van Liefde en Waarheid, maar in, en als, ZichZelf absoluut onkenbaar en vrij van alles.

IK ben IK.

De hele zoektocht bleek uiteindelijk slechts een droom te zijn geweest van een nooit werkelijk bestaand 'ik' op zoek naar 'iets' dat het zelf had geschapen. De droom is voorbij. Het 'ik' heeft nooit bestaan..., net zo min als 'de ander'...

Niets kan, of kon, MIJ verduisteren: Geen 'ik', geen ego, geen zoeken, geen verkramping, geen gedachten, geen Vrede, geen Bliss, geen vrijheid, geen enkele ervaring of inzicht.... Alles is niets anders dan een volmaakte uitdrukking van MIJ.

Maar........ óók dit bleek al weer alles behalve het einde te zijn.
Ook dit, deze ontdekking, had een begin, zélfs dit...!

Ook dit werd, net als al het andere, uiteindelijk moeiteloos losgelaten.
Elk inzicht, elke ervaring, elk besef van ik, IK en niet-ik, en MIJ had geen enkele betovering, of aantrekkingskracht meer.

In de onontkoombare keuze tussen Leven en Transcendentie, tussen (aan)geraakt worden of niet, ontwaakte uit-einde-lijk het Hart.
Ver, heel ver voorbij Verlichting en Realisatie.

In het wegvallen van alles wat geen werkelijke waarde had bleef een hele intieme kwetsbaarheid over. Geen kwetsbaarheid die bescherming zocht, maar een kwetsbaarheid die verlangde naar de intensiteit en intimiteit van aanraken en (aan)geraakt worden. Een kwetsbaarheid die zei: hier ben ik., raak me aan..., kom maar..., kom maar..., kom maar...
En in deze intimiteit brandde alles wat nog over was van het 'ikje', de mind, het ego helemaal vanzelf op...
Een kwetsbaarheid waarin alles wat nog over was van 'adje', van on-volmaaktheid, van duisternis, angst, wanhoop, pijn, verdriet, van zelfbescherming en indekken, van hypocrisie, arrogantie, leugenachtigheid, van nep-verlichting, aan het licht mocht komen.
Een kwetsbaarheid die niet bang was voor Waarheid in het dagelijkse leven. Een kwetsbaarheid die zich juist wilde laten zien en niet verbergen.
In deze kwetsbare intimiteit, zónder de bescherming van het 'ikje' nóch de tussenkomst van Spiritualiteit, Kennendheid, Waarnemerschap, Stilte of Liefde, brandde het Hart alles op.

Hoe kon de Geliefde dit Vuur weerstaan.
De Geliefde kwam in Liefde keer op keer, met het zwaard verborgen tussen haar vleugels en danste juichend mee met mijn onvolmaaktheid, met mijn pijn, met mijn wanhoop. Mijn pijn en wanhoop wáren mijn Geliefde.
In deze intense intimiteit, in de armen van mijn Geliefde, in, door, met,dankzij Haar Aanraking stierf uiteindelijk de mind.

In Stilte en Realisatie verdween de mind wel naar de achtergrond, maar stierf niet, nooit daadwerrkelijk..!
Hoe kan de mind sterven in Stilte, in Vrede, in Inzicht, in Liefde..? Dat zijn de plekjes waar mind zich juist heerlijk en geborgen voelt...

Daar kon de Geliefde de mind juist níet meer aanraken, daar had hij had zich sinds mensenheugenis veilig verborgen. Aanvankelijk in een zichzelf beschermend 'ikje' en later in z.g. 'spiritualiteit', in Vrede, Liefde, Zijn, Waarnemer zijn en Stilte. Onbereikbaar voor de werkelijke Aanraking

In keuzeloze, kwetsbare intimiteit met 'wat is', kán mind niet overleven.
De mind die steeds weer als een feniks herrees.
De mind die bestand bleek tegen elke spirituele ervaring, tegen Stilte, Vrede, Verlichting, Realisatie, Inzicht, Vrede en Liefde.
De mind die 'waterproof' was tegen elk lijden, elke gelukzaligheid, elke aanraking van de Geliefde. De minds die steeds subtieler, maar ook steeds steviger, in het zadel kwam te zitten juist dóór die 'spirituele' ervaringen.
De grootste vervulling en egotrip voor het ego is Verlichting...
De mind die zich gelijk aan God of het Goddelijke, zelfs het Absolute plaatste...

Ja de mind wilde alles: vrede, stilte, verlichting, realisatie..,, zwevend als een Boeddha boven de aarde, altijd gelukkig, in vrede, alwetend. Ver voorbij het lijden van deze wereld, ver voorbij de angsten en onzekerheden...

Maar het was juist de kwetsbaarheid, die ontlópen werd ín de Stilte mét de Vrede, dóór de Kalmte, onder de paraplu van de Liefde, die uiteindelijk de werkelijke bevrijding gaf.

Ná de Realisatie, na alles gevonden en bereikt te hebben wat je maar kan vinden, wat de mind kan vinden, zelfs 'no-mind, daagde het allesomvattende besef van de uiteindelijke waarde-loos-heid en volledige on-aantrekkelijk-heid van dit alles.

De mind stierf en het Hart explodeerde.....

Elke belang-stelling voor een bepaalde ervaring is verdwenen, elk zoeken naar 'iets anders' of weggaan van 'wat is' is onmogelijk geworden.

Thuis zijn is geen ervaring, thuis zijn is: nooit meer weg hoeven van 'wat is'.

En wat is, ís de Geliefde.

Haar Aanraking, in welke vorm dan ook, ís de Nectar die ononderbroken stroomt en altijd gestroomd heeft, zonder begin en zonder einde.

Mijn Geliefde is de stilte voor de storm én de storm, is de hemel en de hel, de wanhoop en de Bliss, de bedwelmende geuren in het bos na de regen, het lawaai van de auto die voorbij scheurt, de boosheid en het lachen in mijn kinderen, het zingen van de engelen, de explosie van het Hart, de hartslag van het leven en de dood, elke gedachte en elk gevoel, het genot van de liefde en de pijn van het baren, het dwarrelende blad, de ondragelijke pijn van het lijden op aarde, van de aarde zelf, die kreunt onder de gevoelloze tirannie van de mensen die betoverd zijn door hun mind, de onbeschrijfelijke gelukzaligheid en intensiteit van het leven...

Dit is de Aanraking, dit is mijn Thuis, dit is mijn Geliefde, mijn Geliefde die mij alles ontnam, zelfs mijn Wezen, zelfs mijn Zijn, zelfs mijn Ik, zelfs mijn Zelf, zelfs mijn Mij(n).

Wanneer, hoe, waar, waarom, wie...?

Deze vragen blijven voor altijd onbeantwoord, de mind is immers gestorven...

De Geliefde Leeft..

Wat een Zegen...

Ik claim niets, geen 'Verlichting', geen 'Zelf-Realisatie', geen 'Inzicht', ik ben nergens aangekomen, heb niets bereikt, heb niets te geven, heb geen missie of boodschap, ben op geen enkele manier bijzonder.

Vergeet dit verhaal, het zijn maar woorden, niets meer, niets minder.
Deze woorden zijn slechts 'dust in the wind'.
Op geen enkele manier kunnen deze, noch andere, woorden het Onbeperkte, het Leven Schenkende, bevatten noch beschrijven.
Ze kunnen er zelfs niet eens naar (ver) wijzen.....
Als boodschappers van wat Werkelijk is, zijn ze daarom volstrekt waardeloos..
Toch genieten ze ervan te dansen, te zingen en de geur van de Geliefde met zich mee te dragen.....

Overstromend van dankbaarheid,

      Ad Oostendorp



 

Ken Wilbur:

.........Mensen maken twee veel voorkomende fouten op weg naar Een Smaak (Eenheidsbewustzijn).

De eerste doet zich voor wanneer ze in contact komen met de Getuige, de tweede doet zich voor wanneer ze van de Getuige op weg gaan naar Een Smaak.

De eerste fout: Wanneer mensen proberen in contact te komen met de Getuige (of Ik), denken ze dat ze iets zullen zien. Maar je ziet helemaal niets - je verblijft gewoon als de Getuige van alles wat zich voordoet - je bent de zuivere en lege Ziener, niet iets wat kan worden gezien. Proberen de Ziener te zien als een bijzonder licht, als grote gelukzaligheid, als een plotseling visioen - dat zijn allemaal objecten, ze zijn niet de Getuige die jij bent. Uiteindelijk zul je bij Een Smaak natuurlijk alles zijn wat je ziet, maar je kunt niet gaan proberen dat te bereiken - gaan proberen de Waarheid te zien - omdat het juist zo wordt geblokkeerd. Je moet beginnen met 'neti,neti': Ik ben niet dit, ik ben niet dat.

De eerste fout is dus dat mensen de Getuige saboteren door te proberen er een object van te maken dat kan worden bemachtigd, terwijl het gewoon de Ziener is van alle objecten die verschijnen, en hij alleen wordt 'gevoeld' als grootse achtergrondgewaarwording van Vrijheid en Bevrijding van alle objecten.

Wanneer je in die Vrijheid en Leegte verblijft - en onpartijdig getuige bent van alles dat zich voordoet - zul je merken dat het afzonderlijke zelf (of ego) gewoon net als alle andere dingen in het bewustzijn verschijnt. Je kunt de zelf-samentrekking in feite voelen, zoals je je benen kunt voelen, of een tafel kunt voelen. De zelf-samentrekking is een gevoel van innerlijke spanning, die zich vaak achter de ogen concentreert, en verankerd is in een lichte spierspanning overal in het geheel van geest en lichaam. Het is een poging tot en gevoel van samentrekking tegenover de wereld. Het is een subtiele spanning in het hele lichaam. Neem eenvoudig nota van deze spanning.

Wanneer mensen eenmaal op hun gemak als de lege Getuige kunnen verblijven, en wanneer ze de spanning die de zelf-samentrekking is eenmaal opmerken, stellen ze zich voor dat ze, als ze van de Getuige naar Een Smaak willen, zich moeten ontdoen van de zelf-samentrekking (of het ego). Dat is de tweede fout, omdat het de zelf-samentrekking in werkelijkheid stevig in positie houdt.

We veronderstellen dat de zelf-samentrekking de Geest aan het oog onttrekt of in de weg staat, terwijl ze in feite gewoon een stralende manifestatie is van de Geest, net als absoluut elke andere Vorm in het universum. Alle vormen, de vorm van het ego incluis, zijn niet iets anders dan leegte.. Bovendien is het ego het enige dat van het ego af wil. De geest houdt van alles wat zich voordoet, precies zoals het is. De Getuige houdt van het ego, omdat de getuige de neutrale spiegel-geest is die alles wat verschijnt in gelijke mate reflecteert en totaal accepteert.

Het ego, overtuigd dat het zich nog dieper kan ingraven, besluit het spel om van het ego af te komen te spelen - eenvoudig omdat het, zolang het dat spel speelt, uit de aard van de zaak blijft bestaan (wie anders speelt het spel?). Zoals Tchwang Tse lang geleden aangaf: "Is het verlangen om van het ego af te komen niet zelf een manifestatie van het ego?"

Het ego is geen ding maar een subtiele inspanning, en je kunt inspanning niet gebruiken om van inspanning af te komen - dan eindig je met twee inspanningen in plaats van met één.

Wat moet je dus oefenen? Wanneer je verblijft in de Getuige, Ik, of Leegte, merk dan eenvoudig de zelf-samentrekking op. Verblijf in de Getuige, en voel de zelf-samentrekking. Wanneer je die voelt ben je er al vrij van - je kijkt er al naar, in plaats je ermee te vereenzelvigen. Je kijkt ernaar vanuit de positie van de Getuige, die in elk geval altijd vrij is van alle objecten.

Als de getuige ben je vrij van de zelf-samentrekking. Verblijf in die Vrijheid, Openheid, Leegte, Bevrijding. Voel de zelf-samentrekking, en laat haar met rust, precies zoals je alle andere gewaarwordingen met rust laat. Ontspan in de ruimte van Vrijheid.

Vanuit die ruimte van Vrijheid - op een onverwacht tijdstip - merk je misschien dat het gevoel van Vrijheid geen binnenkant en geen buitenkant, geen middelpunt en geen omtrek heeft. Gedachten zweven in deze Vrijheid, de hemel zweeft in deze vrijheid, de wereld verschijnt in deze Vrijheid, en jij bent Dat. De hemel is je hoofd, de lucht je adem, de aarde je lichaam ......

........ De Getuige is een enorme stap voorwaarts en een noodzakelijke en belangrijke stap in meditatie, maar het is niet de hoogste. Wanneer de getuige of de ziel tenslotte wordt losgelaten, lost de getuige op in alles waarvan hij getuige is. De subject/object-dualiteit stort in en er is alleen nog zuiver non-duaal gewaarzijn, dat zeer eenvoudig, zeer vanzelfsprekend is.

Zoals een beroemde zenmeester zei toen hij tot verlichting kwam: 'Toen ik de bel hoorde rinkelen, was er ineens geen "ik" en geen "bel", alleen het rinkelen'.

Uit het boek "De eenvoud van Zijn" van Ken Wilber, uitgeverij Ankh-Hermes



 

Arianne Groeneveld
Mijn Verhaal

Toen we eenmaal Master waren ging Michael een variant van deze workshops geven waarop ook Reikimensen welkom waren, die niet persé Master wilden worden: de Reikido workshops. Dick had een bijzondere relatie met Michael, hij is de eerste Master die Michael ingewijd heeft. Wij nodigden hem regelmatig uit om zo'n workshop in Nederland te geven waarop wij dan zelf vertaalden en assisteerden. Michael trainde ons uiteindelijk om dat soort groepswerk zelf te gaan geven in Nederland.
Tijdens zo'n workshop werk je 5 dagen lang aan een persoonlijke intentie of focus, waardoor je er steeds intenser contact mee maakt. De mijne was in die Reikido in '91: te kiezen voor liefde in alle omstandigheden. Michael's gedachte, dat het mooi is dat je door Reiki zoveel onvoorwaardelijke liefde kunt gaan ervaren, maar dat je er bewust voor moet kiezen, iedere dag, om het in je leven te leven, raakte mij tot in het diepst van mijn innerlijk

Daags na de Reikido, weer thuis in Lelystad, gebeurde er iets volstrekt wonderbaarlijks. Het begon toen ik thuis peinzend naar ons grote tropische aquarium zat te kijken. Plotseling viel alle verschil weg tussen mij en de mooie, kleurige visjes. Ik was hen, zij waren mij. Toen ik vervolgens mijn blik op iets anders richtte, was het nog precies hetzelfde. Waar ik ook naar keek, ik kon op geen enkele manier nog een gevoel van afgescheidenheid tevoorschijn toveren. Ik was alles en alles was mij. De waarneming ging gepaard met een intens gevoel van gelukzaligheid.
Het was volslagen fascinerend, mijn waarneming werd een boeiend speelgoed waar ik niet uitgekeken op raakte. Ik keek maar en ik keek maar, naar alles! Door de dagen heen werd duidelijk, dat mijn hele functioneren in werkelijk alle opzichten veranderd was. Na 10 dagen kreeg ik behoefte om mijn ervaringen te gaan opschrijven in een soort dagboek, iets wat ik sinds mijn 16e niet meer gedaan had.

22 april 1991
Sinds vrijdag 12 april voel ik me totaal anders. Het is nu al meer dan een week zo, dat ik mij in totale eenheid voel met alles om me heen. Ik voel geen werkelijke angst meer, maar veel blijdschap en ongelooflijk veel liefde voor alles en iedereen. Mijn twee Reikicursussen sindsdien waren zo zinderend van liefde, niet te geloven.

Angst en bezorgdheid horen bij mijn persoonlijkheid – hun plotselinge afwezigheid springt er daarom onmiddellijk uit voor mij!

Ik voel geen angst dat deze ervaring van eenheid weer weg zou kunnen gaan. Ik ben zo geïnspireerd teruggekomen uit de Reikido workshop dat ik voel dat mijn intentie om zo veel mogelijk liefde te laten stromen, wat er ook gebeurt, me nooit meer zal kunnen worden ontnomen.

Oude patronen dienen zich aan als altijd maar ze hangen wat los om me heen en zijn als schaduwen. Wat onwezenlijk, maar toch komen ze wel. In het Reikiweekend in H. waren er momenten dat ik me weer als een in de steek gelaten kind voelde maar tegelijkertijd geloofde ik er niet meer in. Ik kon er niet door worden overschaduwd.
Ze zijn er wel, die patronen, maar plakken niet meer aan mij vast.

Ik kon me namelijk diep ellendig voelen als iemand mij afwees, en dat gebeurde in die cursus. Of eigenlijk, iemand haalde Reiki erg onderuit, maar dat kon hetzelfde effect op mij hebben. Ik kwam dan terecht in mijn innerlijke kind en kwam daar niet zo snel op eigen kracht weer uit.

Het is niet gemakkelijk om mijn toestand te beschrijven. Ik zie de verscheidenheid, maar voel eenheid, alsof alles God is. Ik voel me vaak ontroerd door de schoonheid van de natuur, van mensen.
Ik voel me volkomen in het hier en nu, in evenwicht en tevreden. Alleen lichamelijke vermoeidheid overschaduwt het fijne gevoel. Dan zie ik nog steeds alles als één maar ik voel me niet zo gelukzalig. Wel voel ik me veel beter dan normaal wanneer ik moe ben. Ik kom er sneller overheen.

Dan komt het besef dat dit zoiets als een verlichtingservaring zou kunnen zijn:

Ik besef nu de waarheid achter verlichting. Je ziet gewoon alles als één. Je bent buiten de dualiteit gevallen, maar je houdt je persoonlijke kenmerken. Daarmee hoef je nog niet alle wijsheid van het universum in pacht te hebben.

Op de een of andere manier kreeg ik weer sterk contact met een ervaring van voordat ik ooit hoorde van Reiki. Toen een vriendin vroeg wat ik, nu de kinderen groter werden, verder wilde doen in mijn leven, flapte een raadselachtige zin uit die als een meteoriet uit een andere dimensie binnenviel.

Eén vuur brandt in mij. Ik wil de betekenis doorgronden van de zin die in 1986 met een grote intensiteit, alsof een kurk van een fles sprong, uit mijn mond kwam: ik ga genezen met de kracht van liefde.
Ik voel de Dr. Usui-hartstocht in mij, meer te willen weten over genezen door liefde. Ik bid dat mij getoond wordt, hoe mijn weg eruit ziet.

24 april 1991
Vanmorgen las ik in een Padwerklezing "Ontwikkelingsfasen in onze relatie met God" mijn ervaring beschreven. "Je voelt alleen nog maar dat je in het eeuwig Nu bent; dat je je in een stroom van liefde mee laat voeren met alles wat bestaat; dan is bidden begrijpen en waarnemen; voelen dat je leeft...... Het is een gewaarzijn van God in zijn werkelijkheid..... Het ontstaat vanzelf als je de moed en de nederigheid hebt jezelf volledig en zonder voorbehoud onder ogen te zien.

De ervaring had ook haar eigen schaduwzijde die zich vooral manifesteerde als ik moe was:

Vanmorgen voel ik me plotseling zo alleen in mijn eeuwig nu - de gewaarwording dat ik me met alles en iedereen één voel wordt overschaduwd door het gevoel, dat er niemand in mijn omgeving is die ziet zoals ik! En dat maakt ook dat ik mij van Dick gescheiden voel. Vandaag voel ik me heel moe, ik heb te kort geslapen. Ik voel me dan nog steeds anders dan vroeger maar ook wat ontredderd: de warmte en rijkdom is dan weg.

6 mei 1991
Nog steeds in omschakeling. Ondanks het feit dat ik vlak voor de menstruatie zit voel ik me in balans, ondanks uitdagingen die me anders wanhopig hadden gemaakt blijf ik gelijkmoedig. Niet te geloven!

Nou, echt niet te geloven hoor. Dick en mijn kinderen kunnen getuigen dat ik ongelooflijk sjaggerijnig kon zijn voor de menstruatie!

Ik heb me tot die tijd gek gelezen aan boeken over spirituele onderwerpen. Soms dacht ik wel eens, dat ik meer in boeken leefde dan in het werkelijke leven. Ongelooflijk maar waar: de leeshonger is totaal weg – het leven biedt zich onomwonden aan om nu geleefd te worden:

Ik moet er alleen zo aan wennen dat boeken me geen zier meer interesseren. Is mijn leeshonger voorbij?
Alleen Zenboeken kunnen me nog boeien, omdat die goochelen met het Zijn. Lezen is een oude schim, die nu vervangen mag worden door leven! Ik klamp me nog gewoontegetrouw wat vast aan lezen en TV, maar het levende leven borrelt overal omhoog als warme geijserbronnen, grapjes, invallen - nog even en ik bén een boek.

Wanneer je zoiets totaal nieuws ervaart zou het niet slecht zijn wanneer je er thuis een beetje aan zou kunnen wennen. Maar dat was mij niet gegeven want Dick en ik hadden onze vlucht naar de USA al geboekt om naar de Reiki Alliance conferentie in Phoenicia, New York te gaan – mijn eerste reis naar de Verenigde Staten. En je begrijpt, met mijn angsten en bezorgdheden zou dat normalerwijze een aardige stap zijn.
Ik herinner me nog de aankomst op Kennedy Airport in New York. We waren gaar van het slaapgebrek, en daar stonden chauffeurs die ons vele keren het bedrag probeerden afhandig te maken dan de rit naar het Greyhound busstation zou moeten kosten. De atmosfeer was louche – en ik bleef maar in die diepe innerlijke rust in mezelf, terwijl we gewoon deden wat we deden.

Tijdens de reis schreef ik niet in mijn dagboek. Na terugkomst pakte ik het dagboek weer op en begon met een verslag:

24 mei 1991
Twee weken USA achter de rug (voor de eerste keer). Ik kan nog niet geloven dat ik er echt was!

Je kunt je misschien nog wel herinneren uit deel 1 dat ik chronisch aardig gevonden wilde worden door mijn master Phyllis. Dat was er niet meer en dat viel haar onmiddellijk op:

Phyllis gaf me meerdere malen het compliment dat ik zo "in my space" was.

Wanneer je je leven lang gewend bent om op je wilskracht te leven en dingen desnoods te forceren om ze naar je eigen zin te maken, is het leven in de stroom van de levensenergie volslagen onwennig:

Ik heb me de hele tijd heel stabiel gevoeld maar niet 100% gelukkig. Enorm onthecht, wensloos. Ik kon slecht bedenken wat ik wilde en wat niet.

De angsten mogen dan wel weg zijn, maar ze zijn zo lang sterk aanwezig geweest, dat de schaduwen van het verleden nog als het ware energetisch in mijn aura zitten. Veel later vind ik uit dat dat heel gewoon is bij zo'n verlichtingservaring:

Ik voel me gescheiden van mijn oude angsten, maar toch waren ze om me heen als spoken waar ik geen vat op heb. Het is heel erg wennen aan mijn nieuwe toestand, vooral als het land ook nog totaal onbekend is en je negentig nieuwe Reiki Masters moet leren kennen. Ik voel de grootst mogelijke stabiliteit en daarnaast valt al het oude in mijzelf weg, vervagen alle oude verlangens, alles wat op beter of slechter is gebaseerd, op leugens, op illusie. Maar ook mijn vertrouwde leefomgeving is hier weg, alles is dubbelop aan het verdwijnen lijkt het.
Ik weet nu eindelijk wie ik ben, maar tegelijkertijd weet ik helemaal niet meer wie ik ben! Mijn werkelijkheid is alleen nog maar in paradoxen uit te drukken.

Eigenlijk was ik nu eindelijk uit een gevangenis van beperkingen bevrijd, iets wat een droomfantasie had kunnen zijn, maar de vrijheid is totaal niet vertrouwd en eigen. Ik heb wel eens gehoord dat ontslagen gevangenen een misdaad begaan om weer in die ouwe trouwe gevangenis terug te mogen, omdat het hun thuis geworden was in vele jaren. Wie wil zo'n vreemde, ongeborgen vrijheid?! Maar de vergelijking gaat niet helemaal op – ik vind het allemaal wel vreemd, maar wil liever doorgaan, eraan wennen, dan terug!

Ik voel zelfs zo'n grote liefde en toewijding voor die innerlijke ervaring in mij dat ik er alles ondergeschikt aan wil maken:

26 mei '91
Ik wil zo graag dat Zelf leren kennen en eren, nu in de tijd. Ik wil niets in de buitenwereld wat niet echt moet. Er gaat niets boven dit Zelf, het is God op aarde. En toch is het hulpeloos als een pasgeboren katje - blind strompelt het, valt het. Waar ben ik, wie ben ik? Ik voel dat ik als een gek ben die zonder grenzen leeft - mijn zombies (mijn oude, ingesleten gedragspatronen) houden een ontzielde status quo in stand, hevig gemobiliseerd.

Dit beschrijft het vreemde van de ervaring heel beeldend: de oude gewoontes zijn heel levend, maar krijgen tegelijkertijd geen poot meer aan de grond in mij. Toch zijn ze beslist niet verdwenen.

Mijn weg is simpelweg dat Zelf te laten stromen. Zijn wijsheid komt tot leven wanneer hij niet meer gekneveld zit maar zijn innerlijke impuls mag volgen. Zijn wijsheid is in zijn Zijn, zijn mogen bewegen. Zijn wijsheid ontstaat in zijn impuls. Wanneer ik niet naar zo'n impuls luister valt mijn Zijn uit de tijd.

Hier ontdek ik hoe de ervaring functioneert: het leven is niet gek en zonder grenzen, zoals ik eerder schreef, het is geen blind strompelend katje. Het heeft alleen een heel andere "logica" dan het vroegere leven. Probeer ik mijn leven gewoontegetrouw te leven vanuit mijn denken, mijn forceren, dán is het een onhandig katje. In deze nieuwe wereld leeft het leven zichzelf uit zich Zelf . Om het nog simpeler te zeggen: wanneer ik mijn hoofd volg, en daar kan ik nog steeds voor kiezen, "valt mijn Zijn uit de tijd". Duidelijker zou zijn: val ik uit mijn Hart in mijn hoofd, mijn persoonlijkheid. En dat is een marteling vergeleken met de vrijheid die ik nu ervaar.

Zo lang heb ik leven geleend van anderen door boeken te lezen e.d. Wat me toen verder bracht vervreemdt me nu: alsof je naar een film kijkt terwijl de hoofdrolspeler van die film op de bank zit te wachten op contact: die hoofdrolspeler, dat ben ik, dat is mijn Zelf."
Tot zover het dagboek.

Aan deze periode is op een gegeven moment een einde gekomen, zo leek het toen althans. Net zoals ik uit de afgescheidenheid ben gevallen, ben ik er ook weer ingevallen. Ik kan me zelfs nog herinneren hoe.
Ik stond in een bus, en ik hoorde twee mensen iets heel vernederends over mij zeggen, wat precies weet ik niet meer. Op dat moment ben ik totaal geïdentificeerd geraakt met mijn afgewezen kind, en ik vermoed dat ik mij toen weer met mijn beperkende gedragspatronen en overtuigingen ben gaan identificeren. In ieder geval vermeldt het dagboek niets meer.
Ik kan me wel herinneren dat ik me nog lange tijd gezegend heb gevoeld door deze ervaring. Hij klonk als het ware lang na in mijn leven. Ik had liefde leren kennen als nooit tevoren en alleen al de gevoelsherinnering heeft blijvend een dimensie toegevoegd aan mijn leven.
Ik was er nog niet aan toe deze ervaring blijvend te kunnen dragen.

Thuiskomen met Reiki:
Het huis van God…… in Texas.
Precies 8 jaar later gebeurt er weer iets van een andere dimensie in mijn leven. Hieronder de beschrijving die ik kort nadien heb opgeschreven:

Mei 1999
April '99, weer een Reiki Master conferentie in de USA.
Deze keer in Camp Allen, Texas. Honderdvijftig Masters in het Usui Systeem van Reiki op één plek. Deze keer wordt de ervaring totaal onverwacht, uit het niets geboren tijdens het Reiki behandeluurtje! In een grote zaal zitten het merendeel van de 150 Masters elkaar Reiki te geven in een grote zaal vol behandeltafels. Om iedere tafel zitten twee of meer behandelaars. Ik zit "gewoon" Reiki te geven, en plotseling, als bij donderslag, ga ik door een innerlijke deur een ongelooflijk subtiele, liefdevolle ruimte in mezelf binnen, zoals ik die nog nooit in mijn leven ervaren heb. Ik laat me er helemaal inzakken in volle overgave - ieder verlangen, ieder gevoel van tijd en ruimte verdwijnt.
Eén gedachte dient zich nog aan: dit is Reiki, wat is Reiki toch heerlijk!

De volgende gedachte is dat dit een eenmalig lot uit de kosmische Reikiloterij is, en ik voel een gigantische dankbaarheid door mij heen golven. Maar nee, wat het ook is, het blijft, dag na dag. Een wonderbaarlijke warmte woont vanaf dat moment in mijn lijf, die vooral in rusttoestand goed voelbaar is. De warmte is nu eens bijzonder sterk in mijn buik, dan in mijn hartgebied, dan lijkt het wel of ik een mijnwerkerslamp op mijn hoofd heb zoveel licht en warmte ervaar ik bij mijn voorhoofd. Zou dit nu "verlichting" zijn?! Ik moet er in mezelf om lachen, al dat licht, die mijnwerkerslamp die plotseling in mijn hoofd aangestoken wordt: verlichting, wat een passend woord! Goed bedacht!

Iedere morgen als ik wakker word denk ik: even voelen is het er nog? Ja, nog steeds! Ik voel dat heerlijke gevoel de hele dag, en het trekt mijn aandacht voortdurend naar binnen. Niets buiten mij kan opconcurreren tegen die heerlijke liefde in mijn lijf, en ik maak me er zorgen over dat alles buiten mij veel minder glans heeft daardoor en dat ik mijn interesse in het leven helemaal kwijt zal raken.

Je ziet, mijn zorgenkindje vindt altijd wel iets om zich zorgen over te maken, ook al zou ze de hemel binnentreden!

Ik kan zo gretig op vakantie zijn, zeker op een vreemd continent, en alles wat er te zien is opslurpen – nu loop ik rond als een verliefde, steeds met mijn aandacht bij dat heerlijke gevoel.

Een paar dagen na mijn thuiskomst staat er een eerstegraads Reikicursus op het programma op ons Reikicentrum in Heerde. Reiki geven vind ik normaal al heel lekker, en inwijden nog lekkerder. Maar nu gloeit die innerlijke warmte, die van een andere dimensie lijkt te zijn, bij iedere afstemming op en ga ik steeds weer die ragfijne, onaards liefdevolle ruimte binnen. Het lijkt het huis van God wel, zo heerlijk voelt het. Na zestien mensen te hebben afgestemd in anderhalf uur tijd zou ik met plezier nog een uurtje door kunnen gaan. Ik voel geen enkele vermoeidheid, heb nauwelijks tijdsgevoel. Er kleeft ook werkelijk niets van de problematiek van de cursisten aan mij.

Ik zie mijn ervaring weerspiegeld in de ervaringen van de cursisten. Terwijl ik zelf niet concreet over mijn eigen ervaring spreek (hooguit deel ik mijn enthousiasme over de conferentie waar ik zojuist vandaan kom, want ik moet er toch iets over kwijt), beschrijven verschillende cursisten hun ervaringen in termen van "eenheid" (wat mij in elf jaar Masterschap nog niet eerder gebeurd is) en mijn assistenten komen na de cursus in een proces dat mijn ervaring ook spiegelt.

Vreemd genoeg denk ik niet gelijk: ik heb weer net zo'n eenheidservaring als acht jaar geleden. Op zich zou die gedachte voor de hand liggen. In eerste instantie denk ik alleen een soort nieuwe dimensie in mijn Reiki Masterschap te hebben ontdekt. Ook sommige andere Nederlandse Reiki Masters zijn met krachtige ervaringen thuisgekomen uit Texas.

De ervaring is ook niet geheel gelijk aan acht jaar geleden. Het liefdes- en geluksgevoel is veel krachtiger in mijn lichaam aanwezig dan toen. Wat wel overeenkomt is dat ik me heel stabiel voel en een met alles om me heen.
Die woorden tref ik ook steeds in mijn oude dagboek aan.

Stabiliteit is een ervaring die voor mij normaal gesproken nooit dagen aanhoudt, zeker niet als ik intensief met mensen omga. En al helemaal niet in mijn relatie. Ik ben nu eenmaal een mens met een hoop pijnplekken, veroorzaakt door moeilijke ervaringen in mijn jeugd en later in mijn leven. Ik las ooit eens een artikel over mensen zonder bodem, en daarin herkende ik mezelf wel.
Als ik bijvoorbeeld dacht afgewezen te worden, kon ik in een akelig gevoel van isolement schieten.
Als mijn partner plezier had met een andere vrouw, hoe onschuldig ook, kon ik een grote angst voor verlating voelen.
Ik voelde me altijd nogal afhankelijk van wat ik in mijn leven op mijn pad kreeg. Was alles harmonieus en prettig, voelde ik me top. Maar dat gevoel werd gemakkelijk door rimpelingen in de buitenwereld verstoord.

In deze nieuwe ervaring van eenheid en liefde voel ik me een kleine twee maanden werkelijk onveranderlijk stabiel. Ik kan alles hebben, zelfs mijn ergste "vijand", de verlatingsangst, kan me er nu niet onderkrijgen.

Het voelt alsof mijn grootste liefdesverbinding nu met mijn innerlijke Zelf is. Mijn partner is mij nog steeds heel dierbaar, maar dat innerlijke Zelf met zijn onbegrensde, onvoorwaardelijke liefde, daar kan geen mens tegenop. Niemand! Ik ben mijn afhankelijkheid van de buitenwereld kwijt, lijkt het. Alles buiten mij, zonder enige uitzondering, heeft minder bekoring dan mijn Zelf.

In deze tijd lees ik een boek, "Outbreak of Peace" van Isaac Shapiro. Isaac leeft in een toestand van eenheid en ontmoet mensen in Satsangs. Satsang is een Sanskriet woord dat "ontmoeting met waarheid" betekent - het houdt in dat mensen een paar uur of een hele dag of langer met hem kunnen doorbrengen om te genieten van zijn (en hun eigen) Eenheid/Verlichting. Mijn partner Dick is naar zo'n avond in Amsterdam gegaan en heeft dat boek voor mij meegenomen.

Door het lezen van dit boek valt mijn ervaring meer op zijn plaats. Ik word heel blij wanneer ik dat boek lees want wat hij zegt in dat boek, herken ik voor de volle honderd procent. Het is net alsof ik, al is het via het boek, eindelijk iemand tegenkom die hetzelfde ervaart.
Wij besluiten in de zomer een week naar hem toe te gaan, Dick wil hem wel meemaken en ik voel behoefte aan zijn steun.

Dat klinkt misschien gek. De innerlijke staat van eenheid die ik permanent in mijzelf ervaar, heeft geen behoefte aan steun,. Zij is zichzelf volkomen genoeg, dat is waar. Maar mijn rondom deze ervaring fladderende persoonlijkheid is onrustig, en wil te pakken krijgen wat ik nu eigenlijk ervaar. Die heeft rust noch duur voordat het juiste etiketje erop zit! Ik verheugde me mijn ervaring te kunnen delen met iemand, die hem ook moet hebben.

Want hoe mooi het ook is, net als die eerste keer is er weer niemand die precies hetzelfde ervaart en in een omgeving zoals ons Reikicentrum, waar we vrij open met elkaar delen wat er in ons omgaat, is dat extra moeilijk:

In mijn gewone leven thuis voel ik soms een alleen zijn. Ik ben er zo vol van dat ik echt alles in mijn leven nu anders ervaar, maar met wie en hoe kan ik het delen? Ik probeer het hier en daar, maar ik vind niemand die ook zoiets ervaart in mijn directe omgeving. Ik kan het wel vertellen, maar niet delen.
Hoe kan ik eerlijk zijn over mijn nieuwe innerlijke levensgevoel, zonder scheiding te scheppen tussen mij en de mensen, die zelf deze ervaring niet hebben? Hoe kan ik voorkomen dat mijn Eenheid, het is bijna te dwaas voor woorden, meer een bron van scheiding wordt tussen mij en anderen dan wat dan ook ooit eerder scheiding bracht in mijn leven?
En dat is op een bepaalde manier eenzaam. Het is gek dat ik me enerzijds zo verbonden voel met alles, en toch alleen.

Bij mij komt de vergelijking op met het winnen van een lot in de loterij. Ik heb nooit meer dan een tientje gewonnen, maar ik kan me zo voorstellen dat je je enorme vreugde kwijt moet aan anderen, maar dat die op hun beurt maar blij kunnen zijn tot een grens – ze kunnen het niet met je delen want zij kennen de ervaring niet. En als je er te veel over praat, omdat je er zo vol van bent, is afgunst en verwijdering ook niet denkbeeldig…

Mijn partner Dick merkt steeds duidelijker dat er iets in mij anders is. Hij "mist" mijn sterke emotionele schommelingen, of liever gezegd, hij mist ze als kiespijn! Hij is opgelucht dat er meer rust in ons leven gekomen is, voelt zich daar heel prettig bij. Maar hij ervaart aanvankelijk ook jaloezie. Hij verlangt zijn hele leven al naar Eenheid, daar is hij 25 jaar geleden voor gaan mediteren, en zal het mij nu zo maar in de schoot geworpen worden zonder dat ik er zelfs maar naar verlangd heb? Waar is de rechtvaardigheid in deze wereld?!

En terwijl hij kan genieten van mijn uitstraling van geluk en mijn stabiliteit, kan hij zich behoorlijk ergeren aan mijn persoonlijkheid die aan de zijlijn voortdurend "mijn verandering" observeert en beschrijft. Mijn persoonlijkheid vergelijkt mijn nieuwe zijn met vroeger en vindt het allemaal ongelooflijk bijzonder. Totaal anders dan tevoren. Hij kan er niet over uitgepraat raken hoe het verschilt. Steeds ontdekt hij weer een nieuw sappig detail. Het slachtoffer van deze enthousiaste verhalen is vooral Dick, die mijn verhalen enerzijds fascinerend vindt maar er ook een hele batterij gemengde gevoelens bij heeft. Wanneer ik mij eens minder dan verlicht gedraag laat hij zich de kans niet ontnemen daar subtiel of minder subtiel de aandacht op te vestigen. Bij tijd en wijlen in de trant van: als dit ontwaken is, geef mijn portie dan maar aan Fikkie.

Terwijl de persoonlijkheid zich verbaast, voelt het leven in eenheid vanuit eenheid helemaal niet bijzonder. Het is heel helder en heel gewoon. Er is geen minder en meer, geen beter en slechter. Eenmaal erin terechtgekomen ervaar ik alles gewoon zoals is, het voelt heel vrij. De vergelijking zit in het naast elkaar zetten van Wat Is en hoe het leven daarvoor was, de hobby van mijn persoonlijkheid. En dit vervaagt steeds meer, denk ik, omdat mijn leven ervoor steeds meer vervaagt. De tijd zal het leren.

Een van de redenen dat ik dit dagboek nu zit te schrijven is juist dit. Ik sta in een nieuwe wereld met een duidelijke herinnering aan mijn oude wereld. Het doet me een beetje denken aan mijn terug-van-weggeweest gevoel. Ik ben inmiddels een paar keer naar de USA geweest, en ik vind het altijd heel fascinerend om met Amerika in mijn cellen in Nederland aan te komen en een kostbare dag lang in twee zo verschillende werelden tegelijkertijd te leven. Daar moet ik dan even goed van genieten, want het slijt onvermijdelijk, na een week is alles weer Nederland. Zo is het nu ook, ik leef in twee werelden, in eenheid en in de schaduw van de oude afgescheidenheid.

Ik voel me een baby-ontwaakte. Ik ben wakker geworden uit een droom van identificatie met wie ik niet ben: ik weet dat ik niet de afgescheiden persoonlijkheid, mijn kleine bange ikje ben. Ik ben ontwaakt en thuis gekomen, maar ik heb het grootste deel van mijn leven in het land gewoond dat nu niet mijn thuis blijkt te zijn, en de geuren en kleuren van dat land kleven nog aan mij, en hoe! Juist in deze periode wil ik schrijven. Waarom? Vooral om mijzelf te ondersteunen en mij niet te veel uit te storten over Dick. Ook om een verslag te kunnen brengen aan andere Reikibeoefenaars met voldoende van de oude wereld binnen mijn herinneringsbereik.

Ontwaken anno 1999 is niet na 6 weken in de bus ten onder gegaan zoals ontwaken anno 1991, hoewel het wel zwaar geteisterd is door de stormen in mijn leven.

Thuiskomen met Reiki:
Crisis naast ontwaken – hoe nu verder?

Beide keren dat ik in Eenheid terechtkwam wist de toestand zich zonder veel problemen zes weken te handhaven. Na deze periode kwam ook dit jaar een moeilijke fase, die ik achteraf als een even groot geschenk kon zien als de fijne gevoelens van de weken ervoor.

Tijdens een korte vakantie met Dick in Zuid Frankrijk kom ik weer compleet in oude patronen terecht. Hij heeft de computer mee (wij gaan zelden of nooit op vakantie zonder de computer) en besteedt veel tijd aan het schrijven van nieuw materiaal voor zijn therapeutentraining.
Ik ga me verwaarloosd en gefrustreerd voelen, ik mis een stukje fijn, gezellig contact. We komen terecht in een maalstroom van wederzijdse verwijten, en voor het eerst in twee maanden voel ik me hartstikke ellendig. Het contrast met daarvoor is afschuwelijk, bijna niet te behappen.
Pas op weg naar huis, een lange reis in de auto, kom ik tot mijn positieven, kom ik weer thuis bij mijzelf. Ik ontdek dat ik in deze vakantie voor het eerst sinds mijn ommekeer mijn geluk weer buiten mijzelf heb gezocht, en dat dat het patente recept is om mezelf kwijt te raken

Het contact met Isaac Shapiro tijdens zijn Silent Retreat in Hart bij de Chiemsee is een godsgeschenk. Isaac maakt mij duidelijk dat ontwaken een genade is, die niemand het leven kan afdwingen. Het is ook niet iets om je bijzonder door te voelen, wat mijn persoonlijkheid wel deed, eerlijk gezegd.
Je hebt gewoon geboft, zegt hij, meer niet. Je oude patronen blijven echter steeds weer langsfietsen en de keuze is iedere keer weer aan jou: identificeer ik me ermee, zoek ik mijn geluk in de buitenwereld of blijf ik bij mijn Zelf? Dan wordt het me voor het eerst glashelder, waar ik beide keren na 6 weken de mist in ben gegaan. Ik ben me weer gaan identificeren met de persoonlijkheid, die Isaac de "mind" (verstand) noemt. Ik ben uit de eenheid gevallen en heb mijn oude werkelijkheid weer serieus genomen.

Isaac is ongelooflijk helend voor mij. Ten eerste omdat hij overduidelijk ontwaakt is. Als ik bij hem voor de groep zit kan ik met volledige zekerheid voelen dat hij ervaart wat ik ervaar in mijzelf, wij versmelten als het ware met elkaar. Ik heb er een video van, en andere mensen die ons samen op de video hebben gezien, kunnen dat versmelten ook waarnemen. Dat versmelten, dat ervaar ik sindsdien met iedere andere ontwaakte. Zo herken ik het ontwaakt zijn van een ander.

Isaac is ook inspirerend omdat hij naast onvoorwaardelijk liefdevol ook zo pretentieloos gewoon is. Hij laat niet alleen zien waar hij er al is, maar bijna nog vaker waar hij nog steeds onderweg is. Wanneer hij zelfs over de lastige kantjes van zijn seksuele relatie met zijn vrouw gaat praten, kan ik er bijna niet meer bij. Hij geeft mij die week een zee van toestemming om ondanks ontwaken onderweg te mogen zijn.

Je vraagt je misschien af waarom dat mij zo treft, en waarom ik schijnbaar toestemming zoek om onderweg te mogen zijn. Wel, in mijn vroegere jaren had ik een guru, Maharishi Mahesh Yogi, waar ik als jonge vrouw een enorm ideaalbeeld op had geplakt. Hij was verlicht en moest er dan ook helemaal zijn, ik stond geen greintje restant van de persoonlijkheid in hem toe. Hij moest aan God gelijk zijn. Dat was hij echter niet, en toen heb ik geconcludeerd dat hij dan ook niet verlicht kon zijn. Ik had in die tijd geen besef dat iemand overgestapt zou kunnen zijn naar leven vanuit eenheid, het ene Hart, maar ook nog programmeringen en conditioneringen zou kunnen hebben die zich doen gelden – hoewel hij daar niet aan hecht. Het is voor mij door de jaren een hele ontdekking geweest dat je kunt verhuizen naar de werkelijkheid van je ziel, naar dat wat blijvend is in jezelf, terwijl de neigingen van je persoonlijkheid er nog steeds zijn. En dat het bovendien helemaal niet erg is. Terwijl het eerst lijkt of de weg van een mens van identificatie met zijn persoonlijkheid naar identificatie met zijn hart, zijn ziel loopt, met wie hij werkelijk is, groeit vanuit de helderheid van de ziel het inzicht dat het altijd goed is, hoe het ook is. Wie de weg gaat naar Eenheid, volgt zijn innerlijke weg, en het is goed. Wie die weg niet gaat volgt ook zijn innerlijke weg, en dat is ook goed.

Wat mij ook aansprak in Isaac is dat hij in de middagpauze van zijn retraiteweek videobanden liet spelen van een ander verlicht persoon die hij bijzonder waardeerde, de Amerikaanse vrouw Byron Katie.
In Byron Katie's verhaal herkende ik mijzelf ook. Zij had net als ik enerzijds haar simpele, eenduidige realisatie, anderzijds die horden gedachtes die voortkomen uit de identificatie van de persoonlijkheid met van alles en nog wat.

Dat ik vandaag de dag, bijna 3 jaar later, nog steeds helder verbonden ben met mijn Hart, mijn Zelf, heb ik in de eerste plaats aan Reiki te danken – maar The Work of Byron Katie heeft me daar ook bijzonder bij geholpen.. Het was ook een godsgeschenk, beter gezegd: het was het servicecontract dat hoort bij mijn Reiki-Godsgeschenk, zodat optredende mankementen steeds weer konden worden verholpen……..

Arianne Groeneveld

 

Erwin Knijnenburg
De zegen van waarheid
Met het begrip 'waarheid' is iets opvallends aan de hand binnen de non-dualistische traditie. Dat we allemaal de Uiteindelijke Waarheid zijn, daar is geen discussie over, maar als er aandacht wordt gevraagd voor waarheid in het dagelijks leven, bijvoorbeeld in de vorm van oprechtheid, eerlijkheid en betrouwbaarheid, dan komt het vaak voor dat men hier nauwelijks aandacht aan wil besteden.

Een mooi voorbeeld hiervan wordt gegeven door Sri Ramana Maharshi, de grote Indiase leermeester die leefde in de eerste helft van de vorige eeuw. Naar aanleiding van het verhaal van een getrouwde man die zegt dat hij zich aangetrekken voelt tot zijn buurvrouw en niet weet wat hij daarmee moet doen, zegt Ramana onder andere: "Zelfs als je overspel pleegt, denk er dan achteraf niet meer over na, want je bent zelf altijd zuiver. Jij bent niet de zondaar"
Ook Sri Nisargadatta Maharaj, een andere grote non-dualistische leraar, kon dit soort opmerkingen maken, zoals: "Als je wilt zondigen, doe het dan met je hele hart en openlijk." Wat deze leraren in feite doen is geen oordeel vellen over deugd en zonde, en de aandacht voortdurend terugbrengen naar dat wat daaraan voorafgaat, want 'geen deugd is echt zonder Zelf-inzicht (Nisargadatta).

Vasana's
De niet-bereidheid van deze leraren om in te gaan op de vragen van bezoekers over eerlijkheid en deugd is eenvoudig te verklaren. Steeds worden deze vragen gesteld vanuit een sterk dualistische kijk op het leven, waarbij sprake is van concepten over hoe de wereld eruit zou moeten zien. Ieder ingaan op deze vragen zou een bevestiging zijn van de gehanteerde concepten die er altijd op gericht zijn om de wereld of jezelf te verbeteren. Deze drang naar verbetering is zonder einde en houdt de persoon gevangen in zijn eigen denkwereld. Daarom moet eerst de ware natuur herkend worden voordat over iets anders gesproken kan worden, want alleen via deze herkenning kan een einde worden gemaakt aan het lijden.
De vraag is echter in hoeverre het terecht is om geen aandacht te besteden aan waarheid en eerlijkheid in het dagelijkse leven indien er wél (voldoende) zicht is op de ware natuur. Het herkennen van wat je werkelijk bent betekent in de meeste gevallen nog niet dat direct alle gewoontepatronen van de persoon wegvallen. Deze gewoontepatronen of geneigheden, in India vasana's genoemd, zijn de enige obstakels voor de realisatie van je ware natuur. Ramana Maharshi:"Zolang vasana's nog latent in het denken aanwezig zijn, kan realisatie niet worden verwezenlijkt." De geneigdheden verblinden je (tijdelijk) door de kracht van gehechtheid, conditionering en eigenbelang die ermee verbonden is. Manipulatie of ontkenning kan daardoor nog steeds plaatsvinden. Het is niet terecht om vragen hierover te pareren met antwoorden als "Het is allemaal slechts illusie" of "Alles is één, waarheid en onwaarheid, dus waar maak je je druk om?"Deze antwoorden zijn in de kern helemaal waar, maar zijn geen hulp meer voor degene die dit gezien heeft en een innerlijke behoefte voelt om eerlijkheid en betrouwbaarheid vanuit dit zicht te bezien. Op dat moment kunnen deze antwoorden slechts obstakels vormen die een innerlijk verlangen naar de waarheid lam kunnen leggen. Immers, de Waarheid is alles, maar alles is niet de Waarheid.
De uitspraak "Een verlichte is geen heilige" wordt in gesprekken over eerlijkheid en betrouwbaarheid wel eens gebruikt. Het gevaar van zo'n opmerking is dat dit gemakkelijk gebruikt kan worden om vergissingen van tafel te vegen. Een dergelijke uitspraak is in mijn ogen alleen terecht bij iemand bij wie werkelijk alle persoonlijke geneigdheden zijn uitgewerkt. Hier treedt dus geen enkele voorkeur, verlangen of weerstand meer op. Op de vraag of bij zo iemand de handelingen altijd goed zijn, heeft Ramana Maharshi gezegd:"Dat horen ze wel te zijn. Maar zo iemand houdt zich niet bezig met het goede of het kwade van zijn handelingen. Zijn handelingen zijn van God en daarom juist". Bij een dergelijke volledige verlichting is deze desinteresse in goed en kwaad niet een kwestie van ontkenning of niet-bereidheid, maar zijn de zogenaamde 'eigen handelingen' volledig opgelost in eht Absolute Bewustzijn en zijn er geen geneigdheden meer te onderscheiden.
Totdat het zover is, is er een noodzaak je helemaal te wijden aan de herkenning van wat werkelijk waar is. Zoals Ramana Maharshi het zegt:"Ontelbare geneigheden, die het denken gericht houden op objecten, komen in snelle opeenvolging op, als golven in de branding. Toch zullen deze geneigheden door een geleidelijke intensivering van Zelf-meditatie stilvallen, en dan voorgoed uitdoven. " Deze Zelf-meditatie houdt in dat er een toegewijde gerichtheid is op de Waarheid die je zelf bent en zoals die zich uitdrukt in je leven. Wannneer het verlangen naar eerlijkheid en betrouwbaarheid ontdaan is van concepten, is het in de kern hetzelfde als het verlangen naar de uiteindelijke waarheid. Dit betekent dat dit verlangen volledig samenvalt met waarachtig Zelfonderzoek.

Waarheid is God
In het dagelijks leven doet zowel waarheid als onwaarheid zich voor. Onwaarheid is in vele vormen te vinden, zowel in het spreken (liegen, ontkennen, verdraaien ofjuist verzwijgen), in het handelen (vooral alle vormen van machtsuitoefening, zoals manipulatie, verleiding, intimidatie, etc.) alsook in de emoties (schuld, jaloezie, haat, slachtofferschap, etc.). Waarheid kun je het beste interpreteren als oprechtheid. Het mooie van dit woord is dat het aangeeft dat iemand naar eer en geweten handelt, maar dat het geen garantie geeft voor het waarheidsgehalte van zijn daden. In veel gevallen zijn we ons namelijk niet bewust van onwaarheid, door onwetendheid of door het verblind worden door oude patronen. Schuld speelt hierbij geen enkele rol, ook al worden er nog vergissingen gemaakt. Oprechtheid zelf is genoeg, meer kun je niet doen; het gaat niet om volmaaktheid. Shri Atmananda, de derde grote Indiase leraar, zegt over oprechtheid (en ernst): "Ze bedriegen nooit jezelf. Ze komen van het diepste niveau, zonder enig verlangen naar aandacht trekken of uiterlijk vertoon."
Vele jaren geleden, lang voordat ik enige herkenning had van non-dualiteit, realiseerde ik me dat ik in mijn leven met grote regelmaat niet helemaal oprecht was. Het ging me hierbij niet zozeer om de echte, grotere leugens die duidelijk waarneembaar en in feite moeilijk te negeren zijn. Wat me juist opviel waren de kleine smoesjes, de kleine verdraaiingen van gebeurtenissen, het nét even achterhouden van bepaalde (ongunstige) informatie, ergens de scherpe randjes vanaf halen, het ten onrechte (half) ontkennen van beschuldigingen, etc. De voorbeelden van dit soort kleine onwaarheden' bleken eindeloos in mijn leven aanwezig te zijn; ze deden zich dagelijks vele keren voor. Door de gewenning die ik hiermee had, waren ze me nog niet eerder opgevallen. Mijn omgeving sprak me er ook nauwelijks op aan; ik vermoed omdat het voor hen ook normaal was om dit regelmatig te doen, waardoor het hun niet stoorde als iemand anders het deed.
Een ontdekking die nog belangrijker was, was dat ik me realiseerde dat ik het altijd wist wanneer zoiets zich voordeed. Altijd is er iets dat signaleert of herkent dat hier sprake is van onwaarheid, hoe klein of subtiel dan ook. Ik zag dat iets in mezelf altijd weet hoe het echt zit: dat een gebeurtenis bijvoorbeeld in werkelijkheid net wat minder spectaculair was dan ik anderen wil laten geloven, zelfs als dit aandikken in een flits van een seconde gebeurt. Al is een leugen nog zo snel, de Waarheid achterhaalt hem wel. Iets in mezelf merkt dat altijd onmiddellijk op, zonder oordeel. Hoe kan het zo zijn, vroeg ik me toen af, dat het wel mogelijk is om andere mensen te laten geloven dat iets onwaars waar is, terwijl iets in mijzelf onmogelijk voor de gek kan worden gehouden? Dit is wat wordt bedoeld met de bekende uitspraak "God ziet alles". God is dat vormloze iets' dat altijd aanwezig is, alles opmerkt en nooit oordeelt. Dit is hetzelfde als Waarheid. "God ziet alles" is niet bedoeld als dreigement voor hen die van het rechte pad dreigen afte gaan, maar verwijst naar de Waarheid die je werkelijk bent en die altijd kennend is. Dat deze uitspraak in de maatschappij vooral wordt gebruikt in situaties waarin sprake is van geheimen en oneerlijkheid is op zichzelf niet zo vreemd. Alle onwaarheid valt Waarheid (= God) direct op, omdat die ervan afwijkt. Het is de tegenstelling die opvalt en die direct wordt opgemerkt. Je zou kunnen zeggen dat onwaarheid schrijnt. Weliswaar zijn we heel goed in staat om dit schrijnen te negeren, maar de bereidheid om het te willen voelen en zien is genoeg om dit schrijnen te herkennen. Uiteraard worden ook alle eerlijkheid en waarheid gezien door God, maar dit valt minder op. Het is niet in strijd met de ware natuur van zichzelf en schrijnt daardoor niet.

Waarheid is één
Zoals eerder is aangegeven gaat het bij het non-dualistische Zelfonderzoek primair om het herkennen van je ware natuur. De uitdrukking van deze ware natuur is één, of zoals Atmananda het zegt: "De realisatie van het feit dat ikzelf en de wereld één Bewustzijn zijn, noemt men het realiseren van de Waarheid, of Zelf-realisatie." Iedere beleving kan worden herkend als één, een uitdrukking van jezelf. Hier is geen onderscheid in niveaus, of indeling in Waarheid en onwaarheid, ofwerkelijkheid en illusie. Het constant kiezen voor waarheid is een uitstekend richtsnoer om door het geloof in de dualiteit heen te kijken. Want waarheid trekt zich niets aan van persoonlijke belangen, voorkeuren of weerstanden. Waarheid gaat daar dwars doorheen, en dat is nou precies de zegen. Dit komt doordat waarheid afkomstig is van het Echte, dat aan de persoon voorafgaat. Het gaat bij waarheid niet om een persoonlijke waarheid, het is niet iemands waarheid. "Oprechtheid is trouw zijn aan jezelf" aldus Atmananda. Je blijft trouw aan dat wat je werkelijk bent. Deze trouw kan worden gevoeld als ontrouw aan de voorkeuren van de persoon. Voor de persoon komt waarheid niet altijd even goed uit en dit kan een ongemakkelijk gevoel oproepen. De persoon vraagt je dan als het ware om solidair te blijven met zijn voorkeuren. In zo'n geval is het belangrijk om te zien wat voorafgaat aan de persoon. Je laat het verhaal dan voor een moment helemaal los, zodat een leegte kan ontstaan van waaruit opnieuw gekeken kan worden. Steeds is dit de enige manier om te onderscheiden wat werkelijk waar is, en wat de voorkeur is van de persoon.
Wat hierbij kan helpen is te zien dat onwaarheid altijd in dienst staat van de zogenaamde persoon. Het is niet mogelijk dat iemand liegt, ontkent, iets verzwijgt of manipuleert als dit slecht uitkomt voor de persoon. De persoon heeft het idee dat deze strategieën meer opleveren dan gehoorzamen aan de waarheid; er is sprake van eigenbelang. Als gezien wordt dat de persoon niet werkelijk bestaat, is er geen enkel belang meer om te kiezen voor onwaarheid. Het eigenbelang lost dan automatisch op in de herkenning van de ware natuur. Met het verdwijnen van eigenbelang komen oprechtheid en betrouwbaarheid natuurlijkerwijs naar voren. Iedere onoprechtheid, hoe klein dan ook, is een geloof in de illusie van de dualiteit.

Waarheid is vrede en vrijheid
Het eigenbelang dat hoort bij onwaarheid is gericht op het streven van de persoon om perfect te zijn, of in ieder geval beter dan anderen. Een verlangen naar volmaakt zijn zit als het ware bij de persoon ingebakken. Het tragische voor de persoon is nu juist dat hij per definitie onvolmaakt is. De persoon zal altijd aanlopen tegen beperkingen en grenzen die de eigen volmaaktheid in de weg lijken te staan. Het verlangen naar volmaakt zijn is echter zo sterk dat de eigen perfectie desnoods met onwaarheid wordt verdedigd. De werkelijke situatie, de waarheid, is dan niet goed genoeg voor de persoon om toe te staan. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer iemand je wijst op een vergissing die je hebt gemaakt en je reageert daarop met een ontkenning of een verdediging.
Met een dergelijke ontkenning wordt direct een machtsstrijd aangegaan, die er in feite op neerkomt dat je beter wilt zijn dan de ander; je wilt winnen. Iedere vorm van onoprechtheid is een dergelijke machtsstrijd. Het woord 'macht' zet oprechtheid in het middelpunt van de aandacht, terwijl onoprechtheid juist de neiging heeft om verborgen te blijven en niet op te vallen. Zo lijkt het mechanisme van ontkenning erg onschuldig en is het zeer ongrijpbaar. Zolang een ontkenning wordt volgehouden, staat de ander met lege handen. Degene die ontkent heeft de touwtjes in handen en bepaalt wat de ander wel of niet te weten komt. Zelfs in een ogenschijnlijk onderdanige positie kan dit (onbewust) een groot gevoel van triomf geven. Herkend moet worden dat deze strijd zich weliswaar afspeelt tussen meerdere personen, maar dat de grootste strijd plaatsvindt in degene die ontkent. Daar is de kiem van de oorlog te vinden en wordt afgescheidenheid gecreëerd. Dualiteit wordt hier geboren, omdat iets in oorlog is met zichzelf. Vrede kan worden gevonden in de herkenning en acceptatie dat de persoon per definitie onvolmaakt is. Vanuit de herkenning van de ware natuur, die altijd volmaakt is, kan de onvolmaaktheid van de persoon als het ware omarmd worden. Hierdoor kan een ontspanning optreden. Je gaat dan niet meer in gevecht met jezelf omdat je de waarheid (de onvolmaaktheid van de persoon) onder ogen ziet. Eventuele vergissingen vormen dan geen bedreiging meer voor je, maar worden gezien als iets volkomen natuurlijks. Hierdoor verdwijnt het belang om de machtsstrijd met anderen aan te gaan. Kiezen voor onwaarheid, bijvoorbeeld in de vorm van ontkenning, verliest dan zijn aantrekkingskracht. Kiezen voor waarheid blijkt dan hetzelfde te zijn als vrede.
Waarheid wil niets liever dan aan het licht komen. Hierbij maakt het niet uit of het gaat om de herkenning van de Uiteindelijke Waarheid ofde erkenning van een klein leugentje. Het enige verlangen van onwaarheid is te mogen oplossen, zodat Waarheid de vrijheid krijgt om te stralen. Zolang dit niet gebeurt, is er sprake van strijd. Dit kun je ervaren wanneer een ontkenning of een leugen uiteindelijk wordt toegegeven, of wanneer een machtsstrategie wegvalt. Voor alle partijen betekent dit het 'vrijmaken' van de beklemming, of het opgeven van de illusie van een vijand (van twee). De opluchting die dan gevoeld kan worden heeft te maken met het vallen in vrede, de ware natuur. De gevoerde machtsstrijd blijkt juist een gevangenis te zijn geweest. Wanneer een leugen eenmaal is begonnen, lijkt die vaak te moeten worden doorgezet. Je kunt dan ogenschijnlijk noodgedwongen van de ene leugen in de andere vervallen, om het geheel nog aan elkaar te kunnen breien. Dit kan als een beklemming worden ervaren en veel spanning veroorzaken. De enige deur naar vrijheid is het toegeven van de onoprechtheid, oftewel het buigen voor Waarheid. Vrijheid wordt ervaren doordat de buiging voor Waarheid in feite voor Jezelf wordt gemaakt. Door de buiging voor Jezelf valt de persoon voor een moment samen met zijn ware natuur. De persoon wordt hiermee vrij. Vrijheid en diepe vrede zijn het geschenk.

Waarheid is Liefde
Het volledig leven in waarheid kan niet als een 'voornemen' worden gerealiseerd, hoe oprecht dit voornemen misschien ook bedoeld is. Dit 'voornemen' is namelijk afkomstig van de persoon, en het zit nu juist bij de persoon ingebakken om wel voor eigenbelang te kiezen. De gewoontepatronen uit het verleden en de overlevingsdrang van de persoon als realiteit zijn te sterk om onoprechtheid met een voornemen buiten de deur te houden.
Het kiezen voor waarheid kan alleen van binnenuit komen wanneer de zegen hiervan herkend wordt. Het herkennen van deze zegen kan een brandend verlangen wakker maken om je hier geheel aan te wijden. Dit verlangen heeft de oprechtheid en ernst al in zich die nodig zijn om eigenbelang, gehechtheid en conditionering het hoofd te bieden. Atmananda zegt hierover: "Oprechtheid en ernst staan op zichzelf voor een onverzadigbare dorst naar de Waarheid." Deze dorst naar de Waarheid kun je ook liefde noemen. Bij oprechtheid is sprake van een liefdesrelatie met waarheid. Zo kun je het toegeven van een ontkenning of leugen herkennen als een daad van liefde. De keuze voor oprechtheid is een geschenk uit liefde voor jezelf en voor de ander. Eigenlijk is oprechtheid precies hetzelfde als liefde; Waarheid en Liefde smelten hier samen en wat overblijft is je ware Zelf. De zegen van waarheid is de zegen van het Zelf, de enige Gelukzaligheid. Geef al je liefde en toewijding aan jezelf, aan de Waarheid die je bent en waarvan oprechtheid de uitdrukking is in het dagelijkse leven.

Dit artikel verscheen in het septembernummer van het blad 'Inzicht'



 

Vraag: de laatste tijd gebeurt waar ik zo naar verlangd heb, ik ben steeds vaker in leegte, maar tegelijkertijd komt de vraag op: wat nu?

Djihi: Vaak is de confrontatie met de leegte iets wat we willen vermijden.
We willen leeg zijn wanneer we geplaagd worden door stress of ongewenste gedachten en gevoelens. Maar zodra we dan leeg zijn schrikken we want zo was het niet bedoeld, leeg en kaal. We richten de aandacht dan naar buiten en gaan op zoek naar het volle/goede gevoel. Dan ben je voortdurend op zoek naar iets anders dan wat er is, van sensatie naar leegte naar nog meer sensatie.
Waar ik naar verwijs is een leegte die niet aan de oppervlakte ligt, maar die de basis is van wat je ervaart. Om deze leegte te ontmoeten is moed nodig. Vaak voel je onderhuids het cruciale moment van de leegte opkomen. Dan dient zich de welbekende vraag "wat nu" aan, met een onderliggend twijfelgevoel. Je gedachten willen alle kanten op en dit veroorzaakt kramp en mogelijk een vluchtreactie.
Nu is het zaak om te stoppen en bij dit gevoel te blijven, dan kun je ontdekken: Iets in mij blijft rustig in een soort van wachthouding en ontspannen.
Laat het besef "wat nu" een beetje in het luchtledige hangen.
Het heden toont zich nu als een naakte waarheid.
Je systeem, je denken wil snel alle leegte opvullen met bezigheden.
Zie dit.
Iets in jou is totaal rustig en vraagt niets, doe daarom helemaal niets en zak in het niets-doen.
Je bent totaal aanwezig, alleen het denken raakt in paniek, niet jij.
Er kunnen allerlei doemscenario's opkomen van angst, eenzaamheid, verlatenheid en dood.
Door totaal alert en bewust te blijven kan alles wegvallen, wat overblijft is bewustzijn bewust van zichzelf.
Wanneer je dit begint te kennen, het waarnemen en de rust, de loskoppeling van het denken, voel je een verandering ontstaan. De leegte is niet langer eng, maar eerder een rust, een ontspannen niets van innerlijke stilte. Dit is de ontmoeting met het Zelf, doordat we de leegte niet meer dwangmatig hoeven op te vullen wordt duidelijk dat we steeds wegliepen van deze ontmoeting. Daar het zelf niet een iets is, niet te lokaliseren en zeker geen object, tref je haar in de leegte, in het niets aan.
Langzamerhand, door steeds vaker te verblijven in deze leegte, doorgrond je de ware aard van de leegte van je zelf. Zo ontdek je haar volheid en geur van stilte. De bloesem hiervan is ook een puur zintuiglijke weldadigheid. De leegte is de heerlijke afwezigheid van druk en dwang, stress en spanning. Het is de afwezigheid van een identiteit.
In deze energiestroom ben je niet langer alleen.
Maar één.
Vanuit deze wachtende open houding in het Nu ontwikkelen zich alle mogelijkheden om creatieve energie te laten stromen. De energie komt dan vanzelf in beweging vanuit de spirit van helder zien in het nu. Doordat je denken niet beperkt is door krampachtigheid ontstaat er ruimte en nog meer leegte, als een stille vijver van waaruit je kunt creëren en bewust je denken kunt inschakelen. Het denken is dan open en beschikbaar om vrijheidsbeleving en bewustwording te ondersteunen, inspireren en stimuleren. Wanneer ook je Hart hierbij betrokken is dan kan leven vrij zijn van gehechtheid en verlangens, dan is het mogelijk de energie niet in te perken en voor de identiteit te gebruiken, maar voor onpersoonlijk allesomvattend bewustzijn. Dan verandert vanzelf de manier van denken en de inhoud van de gedachten. Een veranderende bewustzijnsstaat is dan geen utopie meer.

Dit is ontwaken
Zien
Dat leegte ons ware zelf is Wat we zijn.



 

VRIJHEID IS NIET PERSOONLIJK, MAAR WAT DAN WEL?

Persoonlijke vrijheid is de grootste misvatting aller tijden. En toch bestaat er zoiets als vrijheid. Maar deze vrijheid kan alleen op een dieper niveau beleefd worden als zij niet in dienst staat van de persoon. Daarom is er alleen vrijheid ván de persoon, niet vóór de persoon.

Vrijheid en vrije wil zijn voor ons een hoog goed. Ze worden in één adem genoemd. Ik ben immers toch vrij, roep je al snel. O ja? Dat denk je maar. Zowel vrijheid, vrije wil als wat je 'ik' noemt zijn concepten, ideeën, bedenksels (!) die bedacht zijn door het denken zelf. Het denken is niet vrij en jij bent niet vrij van het denken. Gedachten komen zomaar je bewustzijn binnen fladderen (60.000 op een dag, zo is ooit uitgezocht!) en verdwijnen ook vanzelf weer. Je hebt er niets over te zeggen. Er is geen vrijheid in de stroom van gedachten.
Gedachten worden bovendien altijd begeleid door hun tegendeel. Je weet tenslotte alleen wat vrijheid is als je ook besef hebt van onvrijheid. Net zoals je alleen weet wat licht is als er ook donker is, wat goed is als er ook kwaad is, wat mooi is als er ook lelijk is.
En de zogenaamde vrije wil dan? Is de vrije wil wel zo vrij als je wilt geloven? Je wilt namelijk iets, maar als je iets wilt dan ben toch je niet vrij? Dan ben je de slaaf van je verlangen en afkeer.
Daarom kun je alleen spreken over het concept vrijheid – vrijheid als idee. Niet over vrijheid zelf. Wat authentieke vrijheid is valt niet te definiëren. Immers, een bedelaar kan zich vrijer voelen dan een koning.

Democratie
In onze maatschappij is vrijheid vastgelegd in de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens (vrijheid van denken en spreken, geloof, vergadering, ras, seksuele geaardheid etc.). Filosofen, maatschappijhervormers en politici hebben zich suf gefilosofeerd over waar vrijheid begint en eindigt. Want vrijheid voor de één is niet zelden onvrijheid voor de ander. Wat jij wilt, botst al gauw met de wensen van je partner, broer of buurman. Om dit enigszins in goede banen te leiden is lang geleden de democratie uitgevonden. Maar dat neemt niet weg dat hele volksstammen op deze aarde zich nog helemaal onvrij voelen.

Schaduwkant Vrijheid is vooral een suggestief woord. Het belooft eigenlijk meer dan het kan waarmaken. Is het niet zo dat er al snel teleurstelling volgt op het moment dat je denkt dat je ergens vrij van bent? Of als je denkt de vrijheid gevonden te hebben? De gewonnen vrijheid toont al snel zijn schaduwkant.
Vrijheid, zoals het in het algemeen wordt opgevat, is min of meer synoniem met begrippen als vrije keuze (!), rechtvaardigheid, een betere maatschappij. Het wordt ook gebruikt – misbruikt – om te kunnen (mogen) haten, stelen, liegen, uitbuiten, onderdrukken, uitsluiten, vernederen. Voor moord en verkrachting, marteling, extremisme en fundamentalisme. In spirituele zin wordt vrijheid wel geassocieerd met liefde, vrede, zelfontplooiing, er zijn voor anderen etc. Kortom, met dat wat de mens op een hoger plan moet brengen. Inclusief bevrijding van angst, pijn, dood, verdriet, aftakeling en stress. De geschiedenis leert echter dat hoe zeer we ook menen te vorderen op het pad van de vrijheid, het kwaad en de ellende even vrolijk, zij het op een subtieler niveau, door de achterdeur weer naar binnenkomen. Want de dualiteit blijft bestaan. De heilige wordt bezocht door zondige gedachten, de politicus bezwijkt voor de macht, de idealist gaat er met de kas van de vereniging vandoor. Wat men doorgaans onder vrijheid verstaat is uitermate relatief.

Geconditioneerde reactie Het concept vrijheid roept hoe dan ook controverses op. Alleen al om het feit dat bijna iedereen er een andere invulling aan geeft en dat vrijheid al of niet onder de noemer van vrije wil over de aarde verspreid moet worden. Maar hoe vrij ben je nu eigenlijk echt? Is vrij zijn bijvoorbeeld gelijk aan vrije keuzes maken? Laten we eens kijken naar onze zintuigen en geef eens een eerlijk antwoord op de volgende vraag. Ben je vrij om te kunnen zien, horen, ruiken, voelen en aanraken? En ben je eveneens vrij om te zien wat je wilt zien, horen etc.? Een simpele proef op de som laat al gauw zien dat je helemaal geen invloed hebt op wat er via je zintuigen naar binnen komt. Daar heb je helemaal geen keuze in. Niet in dat je waarneemt, noch in wat je waarneemt. Als je bijvoorbeeld een gaslucht ruikt, dan kun je toch niet zeggen dat je er vrijwillig voor gekozen hebt om gas te ruiken?
En wat dacht je van al je andere lichaamsfuncties. Ben je vrij om je hart te doen kloppen, je bloed te laten stromen, je maag het eten te laten verteren? Een beetje oplettendheid leert dat er van je veelgeroemde keuzevrijheid niet zo veel overblijft. Goedbeschouwd helemaal niets. Ja maar, "ik kan toch kiezen om iets wel of niet te doen?" Welnee, je doet iets omdat je sterk tot iets aangetrokken wordt of je doet iets niet omdat je erdoor afgestoten wordt. Dat is geen keuze. Dat is niet meer dan een geconditioneerde reactie die het resultaat is van het najagen van prettige ervaringen en het vermijden van onaangename ervaringen. Dat zit simpelweg in je systeem. Daar zit geen vrijheid in.

Uitzoomen Het idee van persoonlijke vrijheid betekent in wezen gevangenschap. Omdat je gevangen zit in een persoon, in een patroon. Een persoon, een iemand, een individu is slechts een verzameling losse gedachten die bij elkaar gehouden wordt door het geheugen. Het is in elkaar gezet, geconstrueerd, een verhaal. Het verhaal van de persoon. En daar wil je vrijheid voor! Dat is de valkuil waar bijna iedereen intrapt. Maar een gevangenis blijft een gevangenis, ook al zijn de tralies van goud.
De vraag dringt zich op of alles waar de persoon mee geïdentificeerd is – verstrikt in is geraakt – genegeerd moet worden. Ik zeg: je kunt de inhoud van het bewustzijn niet vermijden. Die is er gewoon. En of je wilt of niet, je bent continu getuige van deze veranderende stroom van verschijnselen.
Daarom zouden zowel aangename als onaangename ervaringen, zowel vreugde als verdriet, geluk en ongeluk, allemaal verwelkomd moeten worden. Het is beter om je, naast de inhoud van waarneming, bewust te zijn van het feit dát je waarneemt. Dan ben je niet meer gefocust op wat er in je bewustzijn plaatsvindt – je 'zoomt' als het ware 'uit' en komt los van de inhoud. In deze 'de-identificatie' word je er in de ware betekenis van het woord vrij van.

Wat is het 'voordeel' hiervan? Dat er geen vernauwing, verkramping of verdichting optreedt. Dat je gemakkelijker de dingen kunt laten zijn voor wat ze zijn. Er is geen persoon die zich ervaringen toeeigent, confisqueert. Waardoor er slechts ervaringen overblijven. Wat rest is ruimte om te zijn. Deze ruimte is vrijheid, alleen niet vóór, maar ván de persoon.
Vrijheid betekent in deze context toelaten van dat wat er is, in plaats van verdringen of weigeren van wat zich voordoet – wat overigens ook is toegestaan. De enige 'keuze' die er is, is in mijn ogen bewust te zijn. Niet als wilsdaad, maar in de zin van je openstellen vóór. Net zoals een bloem zich spontaan opent als zij door de eerste zonnestralen aangeraakt wordt. Voor veel mensen is dit moeilijk, omdat het schijnbaar de 'autonomie' van de persoon tenietdoet.

Bewustzijn Toch is er nog een paradox te slechten. Heb je eenmaal ingezien dat authentieke vrijheid – die nergens van afhankelijk is en geen tegenstellingen kent – op een heel ander vlak ligt, dan is de persoon daarmee nog niet verdwenen. Sterker nog, hij hoeft ook helemaal niet te verdwijnen. De persoon als functie van het apparaat (je lichaam) gaat namelijk gewoon door. Er moeten immers nog steeds boodschappen gedaan worden en de afwas ook.
In werkelijkheid is er alleen bewustzijn of het geheel dat handelt. Dát is zich bewust van zowel het functioneren van de zintuigen als van wat er door de zintuigen wordt waargenomen. Bewustzijn is met andere woorden het waarnemen van het waarnemen. Een volstrekt natuurlijke toestand waar je geen enkele moeite voor hoeft te doen. Het is wat je bent. En daar kun jij als persoon, als 'ikje' niet bij. Je zult een stapje achteruit moeten doen om dit te zien, net zoals je een schilderij alleen in zijn geheel kunt zien als je er niet met je neus op staat. Het is een ontspannen achterover leunen, wat alleen kan plaatsvinden als de verstrengeling met het denken uiteenvalt.

Het geheel Wat ook ingezien mag worden is dat het geheel – bewustzijn – alles mogelijk maakt en alles-wat-is iedere seconde onderhoudt. Dit moment kan er alleen zijn omdat aan alle condities die dit moment mogelijk maken is voldaan. Het geheel faciliteert dit 'nu', inclusief jouw bestaan. Daar ben je niet gescheiden van, noch hoef je er iets voor te doen. Dát zien, ontdekken, daarop vertrouwen is vrijheid. Dan blijkt de zich afgescheiden druppel water (je persoon, die vrijheid voor zichzelf wil) toch de oceaan (de vrijheid Zelf) te zijn. Water in water, bewustzijn in bewustzijn. Je wordt je bewust van je ware natuur. Die blijkt vrij te zijn. Je 'persoonlijke wil' staat dan in dienst van het geheel. Het geheel dat nooit in tegenspraak is met zijn onderdelen en tegelijkertijd meer is dan dat. Dat niets wil, omdat het alles in zich heeft.

'Persoonlijke vrijheid' In het dagelijks bestaan wordt authentieke vrijheid, als je het toch eigenschappen wilt toekennen, altijd begeleid door een ervaring van ruimte, ontplooiing, liefde, oplossen in, één-zijn. Er komt een einde aan verkramping, verdichting, samentrekking. Een einde aan de persoon die gelooft dat hij een 'ik' of doener is, zonder dit tot op de bodem te hebben uitgezocht. Dat uitzoeken, daar ligt vrijheid in besloten.
Het opzienbarende van zelfonderzoek is dat, naarmate je meer en meer gerealiseerd hebt wie je in werkelijkheid bent, tevens het gevoel van persoonlijke vrijheid toeneemt. Je persoon wordt als het ware lichter. Net zoals een ruit meer zonlicht doorlaat als er minder stof en vuil op zit. Daardoor kan hij beter zijn functie vervullen, doen waartoe hij voorbestemd is. Het gevolg is dat je adequater op de dingen die je in het leven overkomen kunt reageren. Je systeem (het body-mindapparaat) wordt niet méér belast dan in de gegeven omstandigheden noodzakelijk is. Dit alles is een bijverschijnsel, maar toch mooi meegenomen!



 

Joanika:
Mijn vader was lange tijd vrij kunstenaar en thuis was het regelmatig armoe troef, waardoor we vaak als kind gepest werden. We woonden in de sjiekste buurt van Laren als de Beverly Hillbillies tussen de baronnen en baronessen. Mijn ouders mochten vlak na de oorlog het huis huren van zo'n rijke dame.
Mijn broers en ik hadden het hard te verduren op weg naar school en op het schoolplein, maar het heeft mij nooit echt kunnen raken. Al van kleins af aan is er een verbinding met iets dat immens groot en machtig is, dat absoluut onverstoorbaar blijft en waarvan ik wist dat het een heel natuurlijk gegeven moest zijn.

Wat ik ook altijd al wist was dat alles maar van tijdelijke aard was, zowel de nare als de leuke dingen gingen vanzelf voorbij. Ik had het gewoon opgemerkt. Misschien heb ik daarom nooit de behoefte gehad om als zoeker de wereld rond te trekken, want ik wist eigenlijk toen al dat er buiten mijzelf niets te vinden was dat blijvend kon zijn.

Het contact met mijn vader was voor mij heel speciaal. Hij was kunstenaar en ik bleek dat later ook te zijn. Dus er was een extra verwantschap tussen ons. Ook al was hij mijn vader ik heb mijzelf altijd als zijn gelijke ervaren. Daarbij kwam nog dat we allebei belangstelling hadden voor metafysische onderwerpen. Als hij een boek had waarvan hij eigenlijk wilde dat ik het las, zei hij dat ik dat boek absoluut niet mocht lezen omdat het boven mijn pet zou gaan. Nou, dat boek lees je dan toch stiekem. Ik heb ook veel boeken gelezen waar ik niets van begreep als jong kind maar waarmee ik toch niet kon ophouden om ze te lezen. Als ik terugkijk op mijn jeugd, dan kan ik duidelijk zien, dat mijn vader en mijn moeder allebei mijn Guru waren.

Mijn vader heeft met mij als kind een spel gespeeld wat achteraf beschouwd kan worden als een spirituele training. Op een van de spaarzame momenten dat mijn vader thuis was op kinderbedtijd en me een goede nacht kwam wensen vroeg hij mij opeens of ik nog wist of ik eerst de tandenborstel had gepakt of de tube tandpasta. De eerste keer dat hij dat vroeg wist ik het niet, maar vanaf dat moment wist ik het wèl, want hij zei dat hij dat de volgende keer wéér zou vragen. Toen hij me weer een keer goede nacht kwam wensen wachtte ik gespannen af, maar toen vroeg hij of ik eerst de zeep of eerst het washandje had gepakt. Vanaf dat moment was mijn training begonnen. Ik beschouwde het als een spel en ik wilde hem niet teleurstellen. Je zou kunnen zeggen dat er vanaf de eerste speeldag met mijn vader een nadruk kwam te liggen op dat wat IS in het huidige moment, op het Gewaarzijn van de handelingen, die zich één voor één in dat Gewaarzijn aandienden en waarvan ik toen dacht dat het zich natuurlijk in "mijn" gewaarzijn afspeelde.

Later breidde dat zuivere gewaarzijn zich uit naar gedachten en gevoelens en ook fysieke sensaties die elk moment opkwamen. Er lag nooit een oordeel op want mijn vader wilde alleen dat ik het waarnam. Deze vaardigheid bleek uiterst effectief te zijn in mijn leven en het gevoel van onverstoorbaarheid bleef mede daardoor de rest van mijn leven intact. Doordat ik als kind zo alert was, ontging het mij niet hoe gebrekkig mensen met elkaar communiceerden en wat voor misverstanden daaruit konden voortkomen. Ik had ontdekt dat de mensen meer in hun interpretatie van de gewaarwordingen leefden dan in de geleefde werkelijkheid waardoor ikzelf ook vaak verkeerd begrepen werd.

Ik was er absoluut van overtuigd dat alle mensen maar één ding willen en dat is ervaren dat ze goed zijn zoals ze zijn. Om tot die conclusie te komen hoefde ik alleen maar op mijzelf af te gaan. Er is gewoon niemand die je volledig jezelf laat zijn, altijd moet je aan iets anders voldoen. Ik merkte op dat elke ruzie (ook die tussen mijn ouders) daarmee te maken had. Door dit inzicht ontwikkelde er zich mededogen naar alles en iedereen en niet te vergeten ook naar mijzelf.

Veel later toen ik al getrouwd was en er inmiddels twee kinderen gekomen waren, had ik het zo druk met mijn bezigheden als freelancer, met beeldhouwen, in gieterijen werken, strips tekenen, gezin verzorgen, echtgenoot steunen en alle andere dingen die horen bij het gezinsleven dat mijn leven als vanzelfsprekend de volheid zelf was. Alle gezinsleden stonden in volle bloei. Tot het moment waarop zich het drama voltrok dat onze zoon hasj begon te roken met 11 jaar. We hebben het allemaal geprobeerd, maar niemand heeft hem daarvan kunnen weerhouden. Met 16 jaar is hij opgenomen in een psychiatrische kliniek. Dit drama heeft mij op een andere manier terug laten keren naar een hernieuwd onderzoek van de psyche, met als doel het zo goed mogelijk kunnen ondersteunen van iemand die chronisch psychotisch is en dan vanuit een diep inzicht in deze speciale problematiek.

Dat wat mij altijd het diepste ontroert is wanneer ik zie dat iemand volkomen onbevreesd en onbelemmerd zijn volledige potentie als mens tot wasdom kan brengen. Dat wat mij het meeste raakt is om mee te maken dat voor sommige mensen alle denkbare wegen daartoe finaal afgesloten lijken te zijn.

De hele affaire heeft mij meerdere keren in contact gebracht met verschillende psychiaters en met gestelde diagnoses. Gedreven door de omstandigheden ben ik toen in de leerboeken van de psychiatrie gedoken maar de inhoud ervan gaf mij geen antwoord op mijn vragen. Ik zocht namelijk niet naar de beschrijvingen van allerlei symptomen maar ik zocht meer naar antwoorden op vragen zoals: "wat zijn gedachten en wat is angst", dus niet zozeer naar de inhoud van de gedachten en de inhoud van de angst maar naar de essentie van deze verschijnselen. Ik zocht veel meer in de richting van wat is bewustzijn en wie ben ik.

Via een klein aantal omweggetjes kwam ik weer uit bij dát wat ik onmiddellijk herkende als het voor mij meest bekende en dat was Advaita Vedanta. Terwijl ik een boek las waarin gesprekken beschreven staan met Nisargadatta, een spiritueel leraar uit Bombay, kwam ik weer terug op mijn al oude spoor. Het bevestigde wat ik al die tijd al wist maar wat nog niet verwerkelijkt was. Deze boeken stonden notabene al klaar in mijn eigen bibliotheek. Ik had ze jaren geleden gekocht met het idee dat ik ze ooit zou lezen als ik meer tijd had.

Daarna ontdekte ik ook nog dat er in Amsterdam iemand was die Advaita onderricht gaf, namelijk Alexander Smit een leerling van Nisargadatta. Ik ben de laatste drie jaar van Alexander's leven aanwezig geweest bij de zomerweken en de weekends die door hem werden gehouden in Garderen. Alexander overleed plotseling in Juni in 1998. Op 22 december 1998 vond er geheel onverwachts een algehele blijvende verschuiving plaats in het Gewaarzijn. Er was een plotseling ontwaken als uit een droom en het gevoel "een persoon" te zijn vervloog ter plekke en maakte plaats voor een absoluut Weten dat IK Bewustzijn bén in plaats van wat ik daarvóór dacht, dat ik "als persoon" bewustzijn had.

De mensen die mij van dichtbij kennen zeiden steeds vaker, "doe er iets mee". Nu na al die jaren is de dialoog over de Ware Natuur van de mens als vanzelf begonnen omdat er inmiddels zoekers zijn die met vragen komen.
Tijdens de bijeenkomsten waarbij de dialogen gevoerd worden vindt er een afstemming plaats door middel van dat Bewustzijn wat we allemaal met elkaar in gemeen hebben. En dat is het niet veranderende gegeven, je gevoel van tegenwoordigheid, het Ene zonder tweede waarbinnen alle veranderingen plaatsvinden. We zijn dan bij elkaar om ons iets te herinneren waarvan we alleen maar denken het te zijn vergeten.

Belangstellenden zijn altijd welkom bij mij thuis om samen met mij door middel van gesprekken te ontdekken "wie of wat" we zijn, voorbij dát wat we de persoon noemen waarin alle beperkingen worden ervaren.

Advaita Vedanta is niet te vergelijken met een systeem, niet te vergelijken met een leer, het is ook geen denkwijze en ook geen levenswijze maar een levende traditie waarin een dialoog plaatsvindt tussen degene die zoekt en degene die gevonden heeft wat de ander zoekt, meer niet. In werkelijkheid is er nooit iets gevonden, er is iets afgevallen, namelijk het geloof dat de persoon echt bestond.

De leermeester zal alleen als er uitdrukkelijk om gevraagd wordt, de inlichtingen geven. Niet iedereen stelt het op prijs om zomaar ongevraagd van zijn geloof in de persoon beroofd te worden. De leermeester kan tijdens de dialogen op allerlei manieren telkens weer aantonen, dat de zoekende zich identificeert met iets wat hij niet is, en dat alles, wat hij als werkelijk beschouwt, wél een relatieve werkelijkheid heeft, maar niet de werkelijkheid IS.

Advaita-Vedanta is de wetenschap die als enige onderzoek doet naar het "ik"-principe. Door dit radicale onderzoek vindt er een deconditionering plaats van het ooit opgelopen geloof dat we als persoon een afgescheiden en zelfstandig bestaan zouden kunnen hebben. Een aanname waardoor we zijn gaan denken in gebondenheid te leven. Dat wat we doorgaans "ontwaken" noemen is een algehele verschuiving in het Waarnemen.

Er wordt niet meer gekeken vanuit het standpunt van de "persoon". De persoon wordt zélf in de waarneming opgenomen. Het IS dan alleen nog zoals het IS er is "niemand" die iets zou kunnen veranderen aan wat IS want er bestaat helemaal geen "iemand", zo blijkt. In die totale overgave rest alleen Liefde.

Joanika Ring



 

Hemel en hel, laat los en laat God   (oktober 2009)

Dick Nijssen

Toen ik een jaar of zeven was werd ik voorbereid op mijn eerste heilige communie. De juffrouw die ons na schooltijd les gaf in de leerstellingen van het katholieke geloof vertelde over de hemel, de hel, het vagevuur en het verschil tussen een gewone zonde en een doodzonde. Belangrijke zaken voor dit katholieke jochie!

Wat ik mij van die lesuren vooral herinner is dat ik gefascineerd was hoe het voetvlees van deze oudere juffrouw aan alle kanten over haar schoenen heen uitpuilde.
Wat ik mij ook herinner is dat ik mij een voorstelling probeerde te maken van hoe een ziel er uitzag: een lichtgevend, hartvormig iets waar dus allemaal zwarte spikkeltjes op kwamen. Die spikkeltjes waren onze zonden. En wat mij erg bezighield is waar nou de grens lag dat je zoveel spikkeltjes had opgelopen dat je voor eeuwig naar de hel ging. En dat was al het geval als je één doodzonde beging (die moest dus wel een grote zwarte plek op je ziel geven)!

Eerlijk gezegd vond ik het moeilijk te verteren dat God zo zwart-wit was in zijn oordelen. En ik zat ook nog met geloofsvragen zoals: "Als een kindje nou doodgaat voordat het is gedoopt, komt het dan niet in de hemel?" En: "Hoe zit het nou met die negerkindertjes in Afrika die nooit van Jezus hebben gehoord. Het is toch niet eerlijk als die daardoor niet in de hemel kunnen komen?"
Ik kan mij zelfs herinneren dat ik ooit aan mijn moeder vroeg: "Als er nu leven op andere planeten is, zou er voor die mensen daar dan niet ook een Jezus geboren moeten worden, zodat ook daar de mensen verlost kunnen worden van hun zonden?" Mijn moeder had daar geen antwoord op.

Wat betreft het vagevuur: inmiddels begrijp ik dat het door de katholieke kerk is afgeschaft. Dat vind ik eigenlijk best jammer omdat er volgens mij meer waarheid schuilt in het bestaan van het vagevuur, als een toestand waarin de ziel gelouterd wordt, dan een hel waar we eeuwig in kunnen branden.

Zo tegen mijn 15e jaar was het geloof definitief in stukken gevallen door alle inconsequenties die ik er in aantrof. Mijn moeder kreeg mij niet meer naar de kerk. Ik geloofde sowieso niet meer dat wekelijks kerkbezoek een voorwaarde was om naar de hemel te gaan, als er al een hemel bestond.

Met het wegvallen van mijn geloof kwam ik in een bestaanscrisis terecht die duurde tot ik op mijn 20ste transcendente meditatie ging beoefenen. De meditatie-ervaringen die ik kreeg, openden mij voor een diepere werkelijkheid én ik werd een aanhanger van de Oosterse TM filosofie.

Ik verliet het ouderlijk huis en ging samenwonen met 7 andere TM-(st)ers. Een heerlijke tijd volgde waarin we ons met elkaar koesterden in een gemeenschappelijk ideaal en gedachtengoed. Maar ongemerkt begon ik mijzelf weer op te zadelen met een hele serie, dit keer subtiel verpakte, geboden en ideaalbeelden. Jaren later, toen ik mij losmaakte van de TM-beweging, merkte ik dat ik er meer van had geslikt dan goed voor mij was, een soort spirituele indigestie!

Sinds die tijd ben ik steeds meer gaan zien dat al die ideeën en ideaalbeelden mij op een bepaalde manier weghielden van wat in wezen ontstellend simpel is.

Om iets te bereiken, zo had ik altijd geleerd, moest je je best doen! Daarom ging ik steeds intensiever mediteren, want hoe meer ik mijn best deed, des te eerder zou ik 'Verlicht' worden. Ik ging zelfs een jaar naar Poeroesha, de elitetroepen van de goeroe. In deze mannengroep zaten we bijna de hele dag te mediteren. Mijn ego werd wel spiritueler, maar dat bleek achteraf juist een hinderpaal te zijn voor Verlichting!

De grote mop, zoals ik dat nu zie, is juist dat er niets te bereiken valt! Zolang ik iets wil bereiken, houd ik de illusie in stand van een afzonderlijk ik, dat blijkbaar onvolledig is, en dat naar iets uitreikt, dat naar een doel toewerkt, naar een denkbeeldige betere toestand. Het is juist het uitreiken naar iets buiten mijzelf dat mij weg houdt uit vol-ledig Zijn. En dit gebeurt vaak heel subtiel. Het uitreiken naar gedachten en zelfs het koesteren van spirituele concepten in 'de mind' zorgt al voor een uitgaande beweging, weg van mijn natuurlijke staat.

Er valt dus niet iets te bereiken! Maar ik snapte dat pas na een heleboel inspanning. Spiritualiteit blijkt vooral een ontspannen-in-Wat-Is te zijn. Het is in wezen één groot loslatingsproces (of één groot omarmingsproces, wat je tot hetzelfde punt van volledig Zijn brengt). En een van de moeilijkste dingen voor mij om van los te laten waren (en zijn soms nog wel) mijn concepten over met name spiritualiteit. Op een bepaald punt in mijn ontwikkeling bleken die steeds meer pure ballast. Daarom zegt iemand als Carl Jung ook dat religie een defensie is tegen de ervaring van God. Wat hij bedoelt is dat religie stikvol concepten zit. Als je die concepten aanhangt dan ben je dus een aanhanger. En zoals een echte aanhanger aangekoppeld en voortgetrokken wordt, zo laat je je meevoeren op de ideeën van anderen, weg van jeZelf! Zo kan je dus een aanhanger zijn van Christelijke concepten, Islamitische concepten of wat dan ook. Zo bezien valt er niet veel onderscheid te maken tussen een aanhanger van God of een aanhanger van de vrije markt economie. Concepten hebben hoegenaamd niet te maken hebben met de levende ervaring. Daarom vind ik de volgende uitspraak zo mooi, die in zijn eenvoud een diepe waarheid aangeeft: 'Laat los en laat God'
Dick


 

Sterf voordat je sterft! (2000)

Dick Nijssen

De afgelopen weken ben ik intensief bezig geweest met de trainingen van de drie Innerlijk Kind opleidingsgroepen. Het afgelopen weekend gaf ik een "gewoon" Innerlijk Kindweekend en daar zit ik dan nu, voldaan, maar nog niet helemaal hersteld van alle indrukken, achter mijn lap-topje. Arianne heeft haar deel van de nieuwsbrief al klaar, dus het wachten is op mij. Waarover zal ik in dit stukje schrijven? Over de workshops die ik geef, waar ik enthousiaster en tevredener over ben dan ooit, kun je in de rest van de nieuwsbrief nog genoeg lezen.

Waar ik het hier over wil hebben, voel ik nu, is dat de hunkering naar het Absolute, het Zelf, God, Dat of hoe je het Onbenoembare maar wilt noemen, mijn diepste drijfveer is in het vormgeven van mijn leven. Op mijn dertiende jaar, toen mijn vader stierf, kwam het besef heel diep bij mij binnen dat alles in deze wereld vergankelijk is. Dit besef bracht een crisis in mijzelf teweeg waar ik pas op mijn twintigste uit kwam, toen ik Transcendente Meditatie ging beoefenen en de Oosterse yoga-leringen ontdekte. Rond mijn dertigste kwam Reiki in mijn leven, waardoor mijn spiritualiteitsbeleving een wat menselijker, "geaarder" karakter kreeg. Mijn hart ontdooide wat meer en ik ging bewust bezig met het verwerken van de emotionele pijnen, waar ik met behulp van mijn meditaties me tot dan toe zo ver mogelijk "boven vandaan" had weten te houden. In het werken aan mijn emotionele pijnen kwam ik erachter dat deze in stand gehouden werden door beperkende, vastzittende overtuigingen die ik er op nahield. Ook met het loslaten van overtuigingen ben ik jaren bezig geweest. Ik heb van dit alles zelfs mijn broodwinning kunnen maken door workshops te gaan geven waar ik anderen ook uitnodigde deze stappen te nemen.

heilige huisjes
Het laatste jaar ben ik erachter gekomen dat ik nog een aantal heilige huisjes (vastzittende overtuigingen) heb op het gebied van spiritualiteit. Momenteel zijn deze huisjes behoorlijk aan het wankelen geraakt doordat Arianne en ik diep in de Advaitafilosofie zijn gedoken. En zo'n gekoesterd heilig huisje (daterend uit mijn TM tijd) in mijn leven luidt als volgt: er is een pad dat naar verlichting leidt en als ik maar regelmatig mediteer kom ik daar vroeg of laat vanzelf terecht.

Advaita betekent non-dualiteit. Het is een heel radicale leer die zegt dat in de relatieve wereld der verschijnselen geen blijvend geluk te vinden is (die ervaring hebben we inmiddels allemaal, nietwaar?). Toch blijven we hardnekkig naar buiten gericht, voortgedreven door onze verlangens op het gebied van materile veiligheid, sexueel genot en macht, om de belangrijkste categorien gelijk maar te noemen. Advaita zegt dat er geen pad is om verlicht te worden, omdat je dat in wezen al bent. Je hoeft alleen maar je ego-identificatie met de relatieve wereld op te geven (je vereenzelviging met dat wat je niet wezenlijk bent). Wat er dan overblijft is de ervaring van het Zelf/God.

herrieschopper
Dit klinkt gemakkelijk, en misschien heb je ook wel eens in je leven een overweldigende zijnservaring gehad waarin je de werkelijkheid totaal anders beleefde. Misschien wel werkelijker dan je "normale" werkelijkheid. Meestal verdwijnt die ervaring weer. Gewoontegetrouw identificeer je je namelijk weer met je oude ervaring en ontken je je nieuwe werkelijkheid. De kunst is echter om je nieuwe, echte werkelijkheid niet weer te ontkennen. Het grote obstakel om blijvend te ontspannen in "ontwaakt" zijn is het geloof dat er toch meer geluk buiten jezelf dan binnen jezelf te vinden is. Het zijn je verlangens die je telkens naar buiten trekken. Het zijn ook je verlangens die constant je intellect activeren, je innerlijke herrieschopper, die constant actief bezig is de belangen van je ego, je persoonlijkheid veilig te stellen.

Het afgelopen jaar heb ik een aantal boeken gelezen, video's van zelfgerealiseerde mensen gezien en er ook een paar bezocht. Het beeld van wat zij schetsen over hoe het is om te leven in de Werkelijkheid komt, al zijn de bewoordingen verschillend, wonderwel met elkaar overeen. Het is tegelijkertijd heel gewoon en heel bijzonder. Het is heel dichtbij en tegelijkertijd gebeurt het pas als je voldoende uitgedold bent op het relatieve, wereldse vlak. (Correctieve toevoeging van Arianne: Is dat wel zo? We weten niet waarom iemand uit zijn beperkte toestand sodemietert in de werkelijkheid - het is genade. Het helpt om in de buurt te zijn van iemand die ontwaakt is, maar talloze andere situaties helpen ook)

't knappende koord
Als de vrucht rijp is dan valt die van de boom, en zo lijkt het ook hierbij te gaan. Plotseling doorzie je dat je intellect een illusie is en knapt het koordje dat om je bundeltje gedachten zit, en dat we intellect noemen. Daarmee knapt ook je besef van identeit, zoals je dat tot dan toe ervaarde. Vanuit het standpunt van een niet-ontwaakte kun je dus zeggen dat het proces van ontwaken inhoudt dat je sterft voordat je (fysiek) sterft, om geboren te worden in het besef dat je puur, eeuwig bewustzijn bent, dat je God bent.

Daar is een hoop vertrouwen en overgave voor nodig en om die overgang te maken blijkt de hulp van iemand die die overgang al heeft gemaakt toch wel belangrijk. In de retraite die Arianne en ik gedaan hebben bij Isaac Shapiro, een Australische ontwaakte, blijkt dat simpelweg in de aanwezigheid te zitten (tezamen met nog zo'n 200 anderen) van zo iemand, dat er een soort inductie optreedt, waardoor je geleidelijk gaat meevibreren in zijn toestand van ontwaakt zijn. Ik kon daarbij ervaren dat mijn "monkey-mind", de aap in mijn hoofd die zich voortdurend van gedachte naar gedachte slingert, langzaam tot rust kwam, waarbij er een enorm diepe gelukzaligheid bij mij omhoogwelde. Nog steeds kan ik, als ik niet te moe ben, gemakkelijk contact maken met die gelukzaligheid. Wordt mijn gelukzaligheid te intens, dan schiet mijn ego-mind helaas nog regelmatig in het doen/denken, in zijn angst definitief overspoeld te raken.

vrije wil? nee dus
Een van de heiligste huisjes in het New Age denken is het idee dat we een vrije wil hebben. Daarop zijn bijna alle "werken aan jezelf" workshops gebaseerd. Nee dus! Als je ontwaakt bent ervaar je dat jij niet de doener bent. Je kan vanaf dat moment innerlijk achteruitleunen en vanuit diepe ontspanning ervaren hoe het leven zich om jou heen en door jou heen ontvouwt, vergelijkbaar met een filmdoek dat zich ook niet hoeft in te spannen om de film te volgen.


 

Op reis - een bericht van Dick (2000)

Elke reis die Arianne en ik ondernemen helpt ons om uit oude conditioneringen te breken. Dat is niet zozeer toe te schrijven aan de trainingen die we in het buitenland doen of de interessante mensen die we daar ontmoeten.
Nee, het heeft vooral te maken met de manier waarop we reizen. Vanuit de (schijn)zekerheid van een comfortabel, maar ook heel druk en complex bestaan, worden we plotseling teruggeworpen op de basale dingen van een kampeer-nomadenbestaan. Zaken zoals weersomstandigheden, de plek waar we onze tent zullen opslaan en welke insectenplagen we daar aantreffen worden plotseling heel belangrijk. We gaan dus een intieme relatie aan met de natuur om ons heen. Het is door dit contact met de energie van de natuur en met het bewustzijn van de bewoners daar dat we altijd weer met een verruimde kijk op de dingen terugkeren naar Nederland.

Zweden
De afgelopen zomer heb ik meerdere reizen ondernomen. Terwijl een aantal deelnemers na afloop van hun Innerlijk Kind opleidingsweekend in juni nog voor mijn TV zaten te kijken naar de tragische halve finale van het Europese voetbalkampioenschap, zat ik al in mijn busje op weg naar het No Mind Festival in Zweden. Bij aankomst bleek ik de enige Nederlandse deelnemer te zijn tussen 700 Scandinaviërs.
Het werd een geweldige week. De natuur, de mensen, het licht en de wolken, het niet donker worden 's nachts, alles was anders dan in Nederland. Tijdens het festival werden allerlei workshops gegeven door de grote namen op dat gebied: Byron Katie, Margo Anand (de "Queen of Tantra") en Peggy Dylan (de vrouwelijke versie van Emile Ratelband). Tijdens Peggy's vuurloop seminar liep ik overigens, heel teleurstellend, nog een paar pijnlijke blaren op. Daarnaast werden er Satsangs gegeven door verschillende "ontwaakten" zoals ze in het satsangjargon genoemd worden. Satsang is een Indiaas woord dat letterlijk "samenkomen in waarheid" betekent.

Satsang
Deze Satsangs waren vaak bijzondere en ook diep ontroerende bijeenkomsten. Het meest werd ik geraakt door Arjuna, een Engelsman die tegenwoordig in Californië woont. Arjuna hield Satsangs die soms meer weg hadden van een conference, zoveel werd er gelachen, zonder dat de diepgang erdoor werd aangetast. Iemand zoals hij spreekt vanuit een Zelf gerealiseerd bewustzijn, waardoor de Aanwezigheid van dat waarover hij spreekt heel erg verlevendigd wordt in jezelf. Voor mij betekende dat dat ik, naar binnen kijkend tijdens zijn Satsangs en ook daarna, mij heel duidelijk realiseerde dat er niet zoiets als een "ik" in mijzelf te vinden is. Wat ik wel in mijzelf kon waarnemen was een onbegrensde leegte. Ik besefte toen ook dat die leegte er al heel lang is. Ik had er alleen een heel web van angsten en ideeën omheen opgebouwd, die me in een beperktere identificatie hielden (de constructie die zich Dick Nijssen noemt). Deze leegte bleek helemaal niet zo eng te zijn als ik dacht. Het gaf een gevoel van enorme vrijheid en, in verbinding met mijn hart, een heerlijk, oneindig subtiel gevoel van liefde.

energiespiraal
Op een bepaald moment zat ik samen met Arjuna op zijn bankje vooraan met zo'n 500 man publiek aan onze voeten. Toen werd ik deelgenoot van de dynamiek die optreedt tussen degene die vooraan zit en het veelkoppige publiek dat aan zijn voeten zit. In dit soort bijeenkomsten ontstaat er een positieve energiespiraal waarbij de aanwezigen massaal hun liefde en licht projecteren op de "voorganger". Daardoor gaat deze voorganger steeds meer stralen en stromen, waarna de aanwezigen nog meer in adoratie hun energie naar de spreker laten stromen, waardoor enz.enz.; een soort collectieve verliefdheid, die net zoals bij echte verliefdheid, slechts één kant van de werkelijkheid omvat. Vanuit mijn ervaring als workshopleider weet ik (maar dan op kleinere schaal) dat het verleidelijk is om je te vereenzelvigen met het ideaalbeeld dat mensen op je plakken als je voor een groep staat. Ik noem dat een Guru-trip, als mensen op grote schaal hun ideaalbeelden op jou projecteren en je je daarnaar probeert te gedragen. Wat ontwaakte mensen als Arjuna en Isaac Shapiro (een andere bekende Satsang-gever) zo mooi maken is dat ze telkens uit dat opgeplakte ideaalbeeld breken door ook hun persoonlijke worstelingen zichtbaar te maken.

road movie
Na een Core-energetica opleidingsweek in Zuid-Frankrijk (in een gebied waar ik in de toekomst zeker een dependance van ons centrum wil opstarten) en een paar intensieve workshops in Holland, vertrokken Arianne en ik naar Amerika. Daar namen we deel aan een stille retraite-week met Gangaji, een dame die naar ons gevoel wel in een Guru-trip terecht is gekomen. Het contrast met ons bezoek aan Arjuna, die daar niet te ver vandaan woonde, was voor ons des te groter. Daar stonden we, met ons tentje in zijn achtertuin, heel gewoon samen een maaltijd klaar te maken met deze alleenstaande ouder van twee kleine jongens. Daar besloten we ook hem uit te nodigen voor een serie Satsang bijeenkomsten in Nederland en voor een speciaal weekend in Heerde.

De rest van deze vakantie was als een road movie. Via Lake Tahoe reden we in onze open cabriolet door de nationale parken van California en kampeerden we temidden van een superlatief mooie natuur. Soms stond ons tentje hoog in de bergen temidden van de grootste en oudste bomen van de wereld, de Sequoias, dan weer reden we door loeihete valleien naar de ruige, mistige Californische kust. Typisch Amerika - een land van extremen.

 

Verwelkom alles (2000)

Op het moment van Ontwaken,
Bestaat de rest van je leven uit
Een doorgaand proces van ontdekken
Waaraan weerstand wordt geboden
Het dan te verwelkomen en op te lossen.
Onvermijdelijk wordt dat waaraan weerstand wordt geboden
Naar je leven toegetrokken om geaccepteerd te worden.


Elke dag is een gelegenheid tot voortdurende verdieping.
Hoe kan er ooit een eind komen aan de belichaming van Liefde?
Het is een eindeloos proces van het doordringen van vorm
Met onbegrensdheid.


De sleutel daartoe is om alle dingen te omhelzen en verwelkomen Zoals ze zich voordoen
Zodat als de meest schokkende ervaring komt
Je een manier weet om tegen jezelf te zeggen:


"Ja,ja,kom maar. Ik ben klaar.
Kom, in de naam van vrijheid.
Ik heb liever dat je komt en mij vernietigt,
Zodat ik dieper oplos in vrijheid,
Dan dat ik je op afstand houdt
En in een gevangenis leef van valse zekerheid.
Kom, wat voor demoon je ook bent.
Ik verwelkom je"

(Uit "How about now?" van Arjuna)



 

De vis en de oceaan (2003)
Hoe wezenlijker iets is, des te gemakkelijker we eroverheen kijken. Ik moet hierbij denken aan het verhaal van de vis die bij een wijze vis komt met de vraag hoe hij bij het water kan komen waarover de heilige boeken die hij gelezen heeft het hebben. De wijze vis antwoordt daarop: je bent er al, het is overal om je heen! De vis kijkt daarop niet-begrijpend om zich heen en zwemt dan kopschuddend weg.  

Nu is dit maar een vergelijking, maar de werkelijkheid van ons mensen lijkt heel veel op de situatie van die vis. We zijn bijna allemaal op zoek naar iets. Of je nu wereldse genoegens of spirituele doelen nastreeft: jij bent op zoek naar iets, dat je gelukkig of verlicht moet maken. Ikzelf heb vele jaren gemediteerd met het doel verlicht te raken. Goed beschouwd bleek dat een volkomen illusie: "Ik" wilde Verlichting "bereiken". Als ik iets wil bereiken dan veronderstelt dat een afstand in ruimte en tijd die ik moet overbruggen. Zo ontstaat dus het idee dat "ik" een pad moet afleggen om "Het" te bereiken. Vanuit dat idee gaan mensen een klooster of ashram in en worden ze jarenlang volgelingen van een leer, een godsdienst, van iemand die ze vertelt hoe ze daar moeten komen. Maar wie is degene die verlicht wil worden (of rijk/gelukkig/succesvol etc.). Wie is dat "ik"?
Als je je aandacht naar binnen richt met de vraag "Wie is degene die dit moment ervaart?" (sluit je ogen maar even en stel jezelf nu die vraag), kun je dan iets in jezelf vinden dat je "ik" kunt noemen? Als je goed kijkt dan zul je ontdekken dat er geen "ik" te vinden is. Je komt hoogstens gedachten en ideeën over dat "ik" tegen.  

waar is het ik?
We noemen het een Realisatie, als je door en door beseft, dat er niet iets te vinden is in jou dat je een "ik" zou kunnen noemen. Je blijkt dus in wezen een vormloos NIET IETS te zijn dat nu plotseling heel helder en bewust naar de voorgrond treedt. Dit kan een enorm gevoel van bevrijding, opluchting en ontspanning teweeg brengen. Nu pas kun je zien hoe vermoeiend en beangstigend het was om vanuit de denkbeeldige ego-verkramping die we "ik" noemen te moeten leven.
Wat gebeurt er na het doorprikken van deze "ik" illusie? Er bestaat altijd nog de mogelijkheid om terug te grijpen naar allerlei ideeën en identificaties over wie je bent: dan neemt de denkende geest het weer over en wordt de ik-illusie weer nieuw leven ingeblazen.  

ontspannen in het NIETS
Je kunt echter ook ontspannen in het zijn van dit tijdloze NIETS. Dit niets is van nature leeg. Hoewel, je zult tegelijkertijd tot de ontdekking komen dat die Leegte vol-ledig is, alsof hij overstroomt van liefde en vreugde. Dat is misschien wel je volgende Realisatie: "Ik ben Liefde". Ook dan is het gemakkelijk om op de loop te gaan hiervoor door die liefde weer te verbinden met een verhaal erover. Liefde is Alles wat is. Als je je dat realiseert kun je tot de ontdekking komen dat Alles in jou is en Jij in alles bent. Dit is in principe het eind van elke zoektocht omdat de zoeker dan ophoudt te bestaan. De rest van je leven zul je uitgedaagd worden om steeds dieper te ontspannen in deze Realisatie: dat jij Liefde bent en jij als Liefde in Alles bent.