Artikelenselectie The Work of Byron Katie

Mijn Kind: de oorlog is voorbij!
door Arianne Groeneveld

In de zeventiger jaren werd een groepje Japanse militairen ontdekt in de oerwouden van Sumatra. 30 jaar lang hadden ze zich verborgen gehouden, totaal overtuigd dat de tweede wereldoorlog nog niet voorbij was! Ze hadden zich al die jaren schuil gehouden voor de vermeende vijand (die hun vijand al lang niet meer was), dag in dag uit levend in angst en hoop.

Wat een ongelooflijk verhaal. Ik was een twintiger toen ik het hoorde. Het verhaal heeft me toentertijd enorm geraakt, ik kon het gewoon niet loslaten en nog steeds staat het in mijn geheugen gegrifd.

Het was niet alleen die specifieke situatie van die specifieke soldaten die door me heen sneed. De situatie leek te staan voor al die situaties waarin mensen lijden doordat ze denken dat iets op een bepaalde manier is, terwijl dat niet de waarheid is. Wanneer ik mensen begeleid in The Work of Byron Katie duikt het Sumatra verhaal regelmatig op in mijn bewustzijn.

Wanneer we als volwassene onze vrije ruimte kwijtraken, zijn we bijna altijd teruggekeerd naar de “oorlogssituatie” van onze kindertijd. Ook die “oorlog” is al lang voorbij. We zijn volwassen: mooie, krachtige mensen, mensen die in vrijheid kunnen kiezen welke gedachte we willen geloven en welke niet, maar regelmatig gaat toch weer de oude oorlogsfilm draaien in onszelf: we voelen ons dan waardeloos/niet de moeite waard/schuldig, we schamen ons voor wie we zijn en daardoor voelen we ons ellendig en depri. Of we zijn boos en verontwaardigd dat onze partner e.a. ons niet geven wat ons toekomt.
En we gaan ook nog geloven dat het waar is in het hier en nu.

Als we gaan zoeken waar die gedachten vandaan komen dan herinneren wij ons misschien dat soort uitspraken van een van onze ouders of leraren: het bekende cassettebandje in ons hoofd. Maar, geloof het of niet, vaak hebben wij zelf als kind (ook) voor die gedachten gekozen!

Dat zit zo. Als een van je ouders niet liefdevol voor je was of zelfs erger dan dat, dan was dat heel bedreigend. Je was immers totaal overgeleverd aan die ouder en je kon niet ontsnappen. Het idee dat je ouder in een bepaald opzicht niet deugt en dat daar niets aan te doen is, is voor een kind niet te verdragen. Daarom staat hij zichzelf die gedachte niet toe. Die gedachte staat immers voor de opperste machteloosheid.

Daarom koos je er mogelijk voor jezelf te vertellen dat het jouw eigen schuld was dat je ouder niet liefdevol was of je zelfs uitschold/sloeg/vernederde enz. Dat is wel een heel naar idee, maar zo kon je er tenminste wat aan doen: je ouder kon je niet veranderen, jezelf wel. Dat gaf je een gevoel van controle. Als jij maar liever zou zijn, ijveriger, toeschietelijker, dan veranderde die ouder misschien ook wel. Misschien ging je die gedachte nog geloven ook, dat het echt aan jou lag en dat je ouder wel o.k. was!

De gedachte “ik deug niet” (in allerlei varianten) die je als kind aangemaakt hebt om jezelf het gevoel te geven dat je wat aan je benarde situatie kon doen, was toen het beste wat je kon bedenken. Je laatste redmiddel. Het was je wapen in de oorlog van toen.
Maar, lief kind, de oorlog is voorbij! In je volwassen leven zijn die gedachten van toen, dat je niet o.k. bent, niet waar en berokkenen je ze onnoemelijk veel pijn.

Als we jong zijn kunnen we nog niet relativeren. Gedachten die we toen in onszelf hebben gevestigd, zijn rotsvast in onszelf geprogrammeerd.
Toen waren ze het beste dat we konden bedenken, want het gaf ons hoop dat er wat aan de situatie te doen was en hoop hield ons in leven. Maar te denken dat je slecht bent, niet de moeite waard, niet goed genoeg, dom enz. is het in stand houden van een verdedigingsstrategie uit een oorlog die AL LANG VOORBIJ IS!

Tijdens mijn eigen Innerlijk Kind therapeutenopleiding leerden we helende zinnetjes zeggen tegen ons innerlijk kind. Een ervan was: “Ik wil je laten weten dat het 1989 is en dat je niet meer ........... (vul maar in)” Mijn kind vond het altijd weer heerlijk te horen dat “het” voorbij was, die lustte er wel pap van!

Ergens weet je natuurlijk best dat je niet slecht of schuldig enz. bent. Maar als dat vaak toch wel zo voelt, is je innerlijke oorlog echt nog niet voorbij. En, wees eens eerlijk, hoeveel jaren na jouw echte oorlog wil jij nog in de bush bush van jouw innerlijke Sumatra blijven rondzwerven? Is je leven niet te kostbaar voor zo'n voortdurende, zinloze strijd?

Nou, het mijne wel. “Fifty years..... could be enough!” zou Byron Katie zeggen. Voor mij is The Work of Byron Katie een bijzonder verlossende methode voor de diepere heling van het innerlijke kind. Wil je je kind helen dan moet je het opzoeken in zijn geheime verstopplaatsje en hem/haar zelf de verlossende vragen stellen en vervolgens de kans geven zijn eigen ware antwoord te vinden. Dan komt die diepe zucht, dan komen de tranen van bevrijding: dan VOEL je ook echt dat de oorlog voorbij is.
Het is teder werk, The Work met je innerlijke kind. Gevoelig werk. Het lijkt in zo'n weekend even of alles draait om het kind, en dat mag ook. Het uiteindelijke doel is echter dat de volwassene daardoor zijn volledige ruimte kan gaan innemen, zijn volwassen waardigheid en kracht. Het effect van zo'n weekend op je dagelijkse leven daarna kan heel positief zijn.

Aanbevolen boeken:
Byron Katie: Vier vragen die je leven veranderen.
Ingeborg Bosch: Illusies (een fascinerend boek over de verdedigingsstrategieen die mensen gebruiken om zich tegen hun innerlijk kindpijn te beschermen).


 

Verlangen naar liefde en zachtheid – een kinderdroom?
(Arianne Groeneveld, 2006)
Wanneer je mensen vraagt waar ze het meest naar verlangen komt er meestal uit:”dat mensen mij helemaal accepteren zoals ik ben.”

Als je de intensiteit voelt waarmee dat zinnetje gepaard gaat, is het woord verlangen nog te magertjes: het is gewoon een hunkering. Een diepe hunkering dat we niet eerst hoeven te veranderen (een project dat op voorhand gedoemd is te mislukken) om liefde en zachtheid te krijgen. Want dat is de boodschap die we als kind al kregen: als we maar lief zouden zijn, dan…….. Maar lief en braaf zijn leverde alleen kortstondige, voorwaardelijke “liefde” op, geen liefdevolle bedding die door de tijd heen bleef.

Is het niet frustrerend dat ons diepste verlangen onrealistisch en niet haalbaar lijkt te zijn? Een kinderdroom? Is het leven dan zo sadistisch dat het ons een verlangen in onze ziel plant die nooit vervuld zal kunnen worden? Ik ken die hunkering zelf maar al te goed. Maar ik ken ook haar vijand heel goed: de illusie dat het leven niet goed is zoals het is, dat het moet veranderen. Het grootste deel van mijn leven heb ik met verander-ogen rondgelopen. Ik zag mezélf niet in de spiegel maar wat er aan mij moest veranderen. Ik zag mijn partner en mijn kinderen niet voor mij – ik zag ze vaag doorschemeren achter een ideaal plaatje alsof ik ze door een glas-in-lood raam zag, dat beschilderd was met mijn gewenste versie van hen….

Heb jij wel eens geprobeerd door een gekleurd glas-en-lood raam heen te kijken? Nou, dan weet je wat ik bedoel: je mag blij zijn als je er überhaupt nog iemand doorheen ziet!

uitwegen
De laatste jaren heb ik voor mezelf verschillende uitwegen uit dit dilemma gevonden. Eerst door het verlangen naar onvoorwaardelijke liefde op te geven als een onrealistische kinderdroom. Dat nam de pijn weg maar maakte niet echt gelukkig. De hunkering ging eerder ondergronds.

De laatste tijd door steeds dieper af te kicken van de verslaving aan “ik moet veranderen”/“zij moeten veranderen”. Door van mezelf niet te hoeven veranderen geef ik mijzelf precies die onvoorwaardelijke liefde waar ik zo naar verlang. Wanneer anderen totaal niet hoeven te veranderen van mij, bloeit onze relatie op in liefde en zachtheid. Die straalt dan ook weer af op mij.

Het lijkt een eindeloos proces te zijn, dat wel. Naast de vrede en zachtheid die zich verdiept in mij als er wéer iets niet hoeft te veranderen (het is nu bijvoorbeeld leuk om in de spiegel te kijken, ook als ik wallen onder mijn ogen heb), duiken die verander-ogen toch steeds weer onverwacht op. Ik merk het meteen aan het wegvallen van de vrede en zachtheid in mezelf.

nog meer liefde
Dat voelt niet fijn maar ook weer wel, want dat houdt in dat er nóg een relatie is waar meer liefde in kan komen. Weer een glas-in-lood raam dat ingekeild kan worden en waar die mooie echte mens van achter tevoorschijn kan komen met zijn eigenzinnigheid, zijn wrat op de neus en zijn flaporen. Wat een schoonheid.

Dan begrijp ik waarom ik mijn hele leven al aandoenlijke, onvolmaakte dingen verzamel. Kleding die in de 3e wereld is geborduurd met overal loshangende draadjes, doorleefde tassen en schoenen. De liefde voor de rauwe “onvolmaaktheid” van het leven die goed is zoals hij is, is schijnbaar óok al ergens in mij ingeprogrammeerd, net als de hunkering naar onvoorwaardelijke liefde.

Het leven was misschien toch niet zo sadistisch als het leek. Naast de brandnetel groeit immers altijd ergens de plant die de brand kan stillen.


 

Wie ben ik zonder mijn verhaal?
(Arianne Groeneveld, 2006)
Ik zie het nog zo voor mij. Mijn oudste, toen 4 jaar oud, zit aandachtig en bijna verliefd naar mijn haar te kijken. Dan heeft hij de woorden gevonden: “Mama, wat heb jij toch grappig haar! Niemand heeft haar zoals jij!” Klopt. Niemand van mijn leeftijd heeft zulk haar. Ik ben 32, de voorkant is wit, de rest grijs gemengd met bruin. En hij vindt het prachtig, als enige.... Niemand heeft hem ooit verteld dat grijs=oud, en voor hem ben ik de enige die niet dat saaie eenkleurige haar heeft.
Ik ben niet blij met zijn lieve uitspraak, want ik heb de bruine verf al in huis... Ik ben het helemaal zat, dat oudemensen-haar. Na de verfbeurt kom ik langs een bouwsteiger en ja hoor, de bouwvakkers fluiten me weer na! Maar mijn oudste zegt als hij thuiskomt boos:”Nee, zo wil ik je niet! Je bent mijn mama niet meer!”
Byron Katie zegt het zo mooi: wat is, is. Het verhaal wat je je er vervolgens over vertelt, maakt of je er blij mee bent of eronder lijdt. Hetzelfde haar, totaal tegengestelde verhalen...
Ik had, toen ik 18 was, zo'n Jennifer Lopez kont, helaas ver voor J.L. Ik ben ook van mediterrane afkomst, net als zij (verder houdt de vergelijking al gauw op...) Ik moest die kont van mijn moeder steeds inhouden, “het staat gewoon niet”. Na J.L. is het in geworden om zelfs siliconen in de billen te laten zetten als je helaas niet J.L. billen hebt.... Andere tijd, ander verhaal.

Na 7 jaar leven met The Work of Byron Katie lukt het me nog maar zelden om mezelf langere tijd af te kwellen met een verhaal. (Een verhaal is een verzameling overtuigingen die soms prettige, maar meestal onprettige emoties teweeg brengen) Meestal storten ze al in voordat ik ze uitgedacht heb en dat maakt het leven tot een vreugdevol spel. Ook als er tragische gebeurtenissen zijn en ik intens verdriet en gemis voel, zoals bij het plotselinge overlijden van onze Femmie (werkneemster huishoudelijke dienst) in november, is dat verdriet er gewoon. En dan weer niet. Er was ook zoveel moois die week, samen die pijn dragen, haar eren op Helios. Weinig werk kunnen doen. Het was zo precies zoals het was.

Ik kwel me ook niet meer af met de gedachte dat ik iets mis omdat ik geen dochter heb gekregen en ook nog eens geen zus heb. Zonder verhaal dat ik daardoor iets mis, is het zoals het is. Ik hoef mezelf zelfs niet te vertellen dat het ergens goed voor is: dan troost ik mijzelf weer met een positief verhaal en dat is niet eens nodig. Ik laat de werkelijkheid zijn wat hij is en verbaas me over zijn volmaaktheid. Iedere dag is perfect, precies zoals die zich ontvouwt – ook al schokt hij en brengt hij pijnlijke dingen.

Dat ik me, tot voor 7 jaar, een leven lang intens afgekweld heb met bergen verhalen, zo hoog als de Alpen, is ook o.k! In het hier en nu is die kwelling niet te vinden, tenzij ik hem er zelf in plaats. Het mooie van het verleden is, dat het voorbij is!

Dank je, Katie, voor de onnavolgbare manier waarop jij je liefde voor de werkelijkheid zoals die is, met mij gedeeld hebt. Ik deel hem nog steeds met zóveel plezier met vele anderen.


 

Het gaat nergens over!
(maar verstiert wel je leven)
(Arianne Groeneveld, 2005)
Nog niet al te lang geleden verliepen mijn dagen nogal eens volgens hetzelfde patroon: ik werd opgewerkt wakker, ging lekker aan de slag maar het duurde niet lang of mijn opgewekte humeur leed schipbreuk op, nou ja, eigenlijk niks. Dan “schoot ik ergens in” en was ik alles van licht onrustig tot teleurgesteld / verdrietig / boos. Soms had ik het zelf gedaan en was ik teleurgesteld over mijzelf maar meestal was ik teleurgesteld over iemand anders. Ik had een idee hoe het moest gaan, het ging niet zo en bingo, het was weer raak. Daar kwam ik dan wel weer uit maar het duurde meestal niet lang of daar diende zich de volgende aanleiding aan want mensen deden de dingen vrijwel nooit zoals ik het wilde…

godsgeschenk
Mijn dagen verlopen tegenwoordig gelukkig behoorlijk anders. Ik raak heus nog wel eens ingeplugd maar niet te vergelijken met vroeger en als het gebeurt zak ik er niet in maar stap ik eruit! Tussen het eerste en het tweede scenario zit The Work of Byron Katie, het godsgeschenk dat in 1999 mijn pad kruiste.
Door me bezig te gaan houden met The Work ontdekte ik dat ik boordevol vastgeroeste ideeën zat over wat mensen zouden moeten denken, hoe ze zich zouden moeten gedragen, noem maar op. En dat ik zo in die ideeën geloofde dat als iemand het anders deed, het me mateloos irriteerde. Geïnspireerd door Byron Katie ging ik mijn overtuigingen een voor een onderzoeken en ontdekte ik steeds weer dat ik niet kon weten wat waar was, zeker niet voor die ander. Wat die ander deed was bovendien “mijn zaak” helemaal niet! Het heeft even geduurd, maar zoetjesaan heeft The Work de poten onder mijn oude stelligheid helemaal weggezaagd. Ik heb de waarheid niet meer in pacht en dat heeft mijn relaties met mijn intimi een nieuw, fris leven gegeven. Ik weet gewoon niet wat goed is voor die ander en dat geeft veel ruimte in mijzelf en bij de ander.

het leven wil het anders!
Ik hou van die uitspraak van Katie: wat gebeurt, is altijd het beste. Anders was er wel iets anders gebeurt. Dat heeft mijn geïrriteerde reacties vervangen door nieuwsgierigheid: “He, het leven wil het anders. Hoe is dat voor mij? Kan ik mij daar aan overgeven? Of op zijn minst zacht blijven, niet verharden?”


 

De AA voor partnerverbeterij (1999)
Arianne Groeneveld
Deze zomer zag ik voor het eerst een paar videobanden van Byron Katie. Ze is een Amerikaanse vrouw van 56 die 13 jaar geleden, toen ze op het hoogtepunt van een intense crisis zat, herboren werd in een permanente ervaring van eenheid met alles en iedereen om haar heen. Er was alleen nog maar liefde in haar, en een enorme helderheid over de werkelijkheid van het leven.

Op een van de tapes die ik zag, vertelde ze dat ze altijd een specialist was geweest in het zien, wat er aan haar partner mankeerde. Toen zat ik gelijk op het randje van mijn stoel. Want ook daarin ben ik altijd een ster geweest. Doctor Cum Laude in Dickkunde. Ik wist altijd zo precies wat goed voor hem was, zag de weg van zijn persoonlijke groei zo haarfijn uitgestippeld voor mij, dat ik het bijna frustrerend vond dat ik zijn leven zelf niet verder kon leven! Overal bemoeide ik me mee, vooral natuurlijk waar het ging over hoe hij met mij om zou moeten gaan. Dit specialisme heeft me door de jaren heen weinig anders dan pijn opgeleverd. Vaak luisterde hij gewillig maar kon er niet zo veel mee, soms werd hij geïrriteerd, soms echt kwaad. Mijn enthousiaste feedback over hem leverde vooral frustratie op, zowel bij hem als bij mij. Toch was het iets wat ik tot voor een paar maanden absoluut niet kon laten - het was gewoon een verslaving!

Byron Katie bleek de AA voor mijn verslaving aan partnerverbeterij te zijn. Ze heeft een oersimpele methode uitgevonden, "The Work of Byron Katie" geheten, waarmee je al je oordelen en overtuigingen aan kunt pakken. Via een standaard vragenlijstje mag je eerst op papier zeggen, wat je aan de ander irriteert, hoe hij/zij moet veranderen om het jou naar de zin te maken, wat je van de ander nodig hebt en zo meer. De bedoeling is dat je dat vooral zo ongenuanceerd mogelijk doet.
Dan mag je op iedere bewering vier vragen afvuren: Is het waar? Kan ik zeker weten dat het waar is? (daar strand ik meestal met mijn oordeel) Wat levert dit geloof mij op? Hoe zou ik mijn leven leven zonder dit geloof?
Heb je deze vragen op al je ongenuanceerde beweringen over de ander losgelaten, dan nodigt zij je uit om alles om te keren. Wat je zegt over de ander zeg je nu over jezelf en je vraagt je af: is dat ook waar, of zelfs nog meer waar? In veel gevallen vond ik de omkering meer waar dan de oorspronkelijke bewering over Dick!

Haar benadering werkt heel goed voor mij, en inmiddels heb ik haar stem min of meer ingebouwd in mijn hoofd, met name de zin: Now, is that true? Can you really know that it's true? Ik houd erg van waarheid, en het geeft me veel blijdschap mijn eigen leven (ja, je leest het goed, niet meer dat van Dick) te strippen van allerlei "stories" over de werkelijkheid die niet waar zijn. Het wordt voor mij steeds helderder, dat ik nooit lijd aan het leven, maar aan mijn gedachten over mijzelf, mijn werk, mijn kinderen enz. Mijn gedachten, en niets anders bepalen geluk en ongeluk, wat ik ook meemaak in mijn leven. En wanneer ik die waarheid eenmaal totaal zie, waarom zou ik dan nog vasthouden aan die gedachten? Waarom, in vredesnaam?

Het mooie van dit werk is dat je niets los hoeft te laten. Wanneer je de onzin van je negatieve overtuigingen tot in je cellen voelt, vergaat je meer en meer het plezier om eraan vast te houden. Mijn leven is de laatste tijd veel lichter en vrolijker geworden zonder mijn oude ballast van oordelen en overtuigingen.
Daarom wil ik dit graag met jullie delen.

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.



 

Exit Storyland (2000)

Arianne Groeneveld

Kies voor Vrijheid
is de naam die ik heb gegeven aan mijn weekenden met The Work.
Wanneer je een weekend mee wilt gaan doen kun je je maar beter voorbereiden op een schok! Na een paar uurtjes gezellig samen bezig zijn met the Work rijst het gebouw van je eigen leven voor je op: een kaartenhuis bestaand uit duizenden aannames over hoe jij moet leven, je partner, de politiek, de wereld....... en iedere keer als jij/zij dat niet doen schiet je in de emotie: boos, verdrietig, teleurgesteld, verbitterd - noem maar op.

Je ideeën over hoe alles zou moeten gaan, vormen tezamen een poppenkastspeler die jouw emoties voortdurend laten dansen. Dacht je dat je een vrij mens was? Vergeet het maar! Al je in het verleden gemaakte conclusies en opgebouwde ideen maken dat je meestal totaal voorspelbaar reageert - de poppenkastspeler is volledig voorgeprogrammeerd en de poppen hebben al helemaal niets in te brengen.

storyland
Als je in relatie leeft herinner je je misschien situaties waarin jullie dingen tegen elkaar zeiden die jullie zo vaak precies hetzelfde uitgesproken hebben dat het lijkt alsof jullie steeds hetzelfde toneelstukje samen opnieuw opvoeren. Meestal zijn dat eerder tragedies dan kluchten, of soms een combinatie van beiden.... Beide partners hebben bepaalde "stories", zoals Byron Katie ze noemt, die samen hun voorspelbare dansje doen zonder dat er iets nieuws gezegd wordt. Dick en ik noemen dat "Storyland", niet te verwarren met het Wonderland van Alice. Terwijl haar Wonderland compleet verrassend is, is Storyland pijnlijk en op zijn gunstigst oersaai.

Het goede nieuws van The Work is dat het niet zo hopeloos is als het eruit ziet. Je kunt kiezen voor bevrijding uit dit keurslijf door rücksichtslos het voorgeprogrammeerde riedeltje te gaan "undo"-en. Je hebt ze gemaakt, nu ontmaak je ze. Dat is zeker een klus, maar een hele leuke, die je voortdurend meer bevrijdt uit je keurslijf. Iedere stap geeft voldoening. Voorgeprogrammeerd gedrag laat weinig ruimte over voor echte liefde en creativiteit, en juist die komen weer terug wanneer je de poppenkastspeler eerst wat meer ATV dagen geeft, en vervolgens met een gouden handdruk in de VUT laat gaan. (Hij blijft echter terugkomen voor vrijwilligerswerk, maar dan pas je"The Work" gewoon weer toe)

Enfin, jullie kunnen hieruit opmaken dat ik nog steeds enthousiast ben over het geschenk van The Work aan ons leven.

Kies voor Vrijheidweekenden
Als je ook kiest voor liefde en vrijheid, dan ben je van harte welkom op mijn Kies voor Vrijheidweekenden. Op zo'n weekend introduceer ik the Work en werk ik in een kleine groep (max. 12-14 personen) met de methode van Byron Katie.
Deze weekenden zijn vrijwel exclusief gewijd aan het vertrouwd worden met The Work afgewisseld met ontspannende tussendoortjes. Erg aanbevolen om als (echt)paar samen te doen. Net als na Reiki ga je naar huis met iets, wat je dagelijks kunt toepassen.

Wat is "The Work"?
Ogenschijnlijk een eenvoudige methode, neergelegd in een vragenformuliertje waarin je 6 vragen beantwoordt over iemand/een situatie die je ergert, boos of verdrietig maakt. Je vangt je probleem in de antwoorden. Vervolgens ga je met de antwoorden aan de slag: je onderzoekt ze op waarheid, vraagt jezelf af wat de overtuiging die erachter steekt je oplevert, en draait je beweringen op verschillende manieren om. The Work lijkt op Reiki: bijna te eenvoudig maar met mogelijk verbazingwekkend effect op je leven. Met The Work kun je al je problemen om zeep helpen.

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.



 

Doen wat je doet (2000)

Arianne Groeneveld

Een goed moment om over The Work te schrijven, nu ik de enthousiaste gezichten van de deelnemers van de laatste Kies voor Vrijheid-workshop nog vers in het geheugen heb. Het is leuk om hun verbijstering te zien wanneer ik The Work met iemand doe voor de groep. "Kan het zo simpel zijn? En waarom ben ik hier in vredesnaam niet eerder op gekomen?"
Zolang ik nog steeds verschrikkelijk geniet van jullie enthousiasme en verbijstering zullen jullie Kies voor Vrijheid nog regelmatig op ons programma tegenkomen!

Een methode die bij je past lost op den duur op en wordt opgenomen in wie je bent. Zo ervaar ik Reiki, en ook "The Work of Byron Katie". Ze begonnen als iets buiten mezelf dat ik toepaste op mijn leven en zijn inmiddels een onlosmakelijk deel van mezelf geworden.
Ik doe geen Reiki meer, ik ben Reiki, en zo heeft "The Work" ook een manier van leven mogelijk gemaakt waar ik enorm van geniet.

leven vanuit je hart
Door de jaren heen heb ik heel wat mensen horen verzuchten: "Ik wil graag uit mijn hart gaan leven en niet vanuit mijn verstand, maar ik durf niet totaal te vertrouwen op mijn hart. Ik vraag mezelf steeds weer af: "Komt dit besluit nu uit mijn hoofd of mijn hart?" en dan weet ik het gewoon niet zeker.

Voor mij heeft The Work dit probleem opgelost. Ik heb gemerkt dat ik doe wat ik doe, argeloos, zonder aarzeling - en vervolgens gaat mijn hoofd er een verhaal over vertellen. Waarom het zo goed is, of juist niet goed. Vroeger begon op dat punt de onrust. Ik besef nu dat ik doe wat ik doe, totdat ik wat anders doe.
Een voorbeeld. Een cursiste van mij doet werk dat al vanaf het begin niet was wat ze zich voorgesteld had. Ze heeft zichzelf echter verteld dat ze het een bepaalde tijd moet volhouden. Op een morgen loopt ze naar de voordeur, haar lichaam draait zich om en loopt weer terug. Ze kon met geen mogelijkheid haar lichaam meer de auto inkrijgen ondanks alle stories die ze zichzelf vertelde.
Wat een integriteit! Kleed je stories uit door er The Work op te doen en je ene voet zet zich voor je andere volgens je onvervreemdbare integriteit.
Je hoeft je ook geen verre doelen te stellen. Je hoeft je niet steeds af te vragen wat nou je taak in het leven is en of je die wel doet. Dat is tenminste mijn ervaring. Als ik doe wat ik doe kom ik vanzelf daar aan waar ik gepland ben aan te komen. Heel relaxed.

Kies voor Vrijheid is een afslankweekend voor je denken. Je kunt je hoofd niet leegmaken (probeer het maar eens), je kunt je muizenissen niet loslaten. Gedachten komen argeloos omhoog, bij ons allemaal, en we doen het niet eens zelf. Probeer maar eens opzettelijk gedachten te produceren! Gedachten komen gewoon, en ze zijn niet eens persoonlijk want we hebben allemaal dezelfde gedachten. Alle gedachten zijn gerecycled.
Het enige wat je kunt doen is je gedachten verwelkomen, ze onderzoeken en een warme ontvangst in je hart bereiden. De geest vindt een thuis in het hart, zegt Byron Katie.
(Arianne)

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.


 

Het Geluksvirus (2000)

Arianne Groeneveld

"Ik ben vannacht aangestoken door het geluksvirus
toen ik stond te zingen onder de sterrenhemel.
Het is verschrikkelijk besmettelijk, dus geef me een zoen" Hafiz

Anderhalf jaar geleden ben ik ook aangestoken door het geluksvirus. Ik stond niet te zingen onder de sterrenhemel, ik zat doodordinair Reiki te geven op een Reiki Alliance conferentie in de V.S. Mijn aandacht werd met een enorme intensiteit naar binnen getrokken en ik ervaarde in mijzelf alle geluk en liefde die ik altijd op allerlei plaatsen buiten mij had gezocht. De buitenwereld leek letterlijk te verbleken, en ik begreep niet waar ik me een halve eeuw nou zo druk over gemaakt had! Wat moest ik nu zo nodig bereiken, waar was ik zo gestresst naar op weg?

Na een wekenlange periode van een bijna permanent geluksgevoel (met andere woorden de geluksziekte was de eerste zes weken uiterst acuut) werd ik van de ene op de andere dag weer met mijn eigen oude trouwe shit geconfronteerd. Al mijn pijnlijke oordelen en eisen kwamen omhoog en het contrast met de ook nog aanwezige liefde binnenin was onverdraaglijk.

Juist in die tijd kwam The Work op mijn pad als de gebruiksaanwijzing bij mijn geluksvirus. Hij zat er niet gelijk bij aanschaf bij, het leven liet me, zoals meestal, eerst zelf een beetje aanhannesen.
Wat The Work voor mij deed: iedere keer als ik me waardeloos voelde en The Work deed, kwam ik spontaan weer terug bij de liefde en blijdschap die ik ben. The Work bracht me steeds weer naar huis.

verhoogd risico
Sinds mijn infectie met het geluksvirus is de aanstekelijkheid ervan voor mij overduidelijk. Je hoeft mij er niet eens een zoen voor te geven! Ik ben bang dat het lezen van dit stukje je al in een staat van verhoogd risico brengt.
Het immuunsysteem van je ego, dat zich voortdurend geweerd heeft tegen overgave aan je enige realiteit, de liefde en vrede in jezelf, is waarschijnlijk al ernstig ondermijnd! En aangezien jij niet uniek daarin bent, voorzie ik een wereldwijde epidemie!

Mijn eigen geluksvirus heeft inmiddels ook mijn hersenen aangetast. Met name mijn overtuiging dat ik moet knokken in het leven om te krijgen wat ik wil, functioneert niet meer. Ook mijn vermogen om steeds maar over dezelfde dingen na te denken en me onnodig zorgen te maken is ernstig ondermijnd. Daarvoor in de plaats is een groot vertrouwen gekomen dat ik niets te winnen of te verliezen heb, dat alles precies zo gebeurt zoals de bedoeling is. Ik moet denken aan die irritante uitspraak van mijn ouders: kinderen die vragen worden overgeslagen. Ik kon wanhopig en boos worden, want als ik een koekje vroeg dan kreeg ik het juist niet - hoe moest ik in vredesnaam aan dat koekje komen?? Nu zie ik zelfs daar de wijsheid van in. Toen ik in het leven luidkeels liep te eisen wat ik wilde hebben, gaf het leven het me vaak niet. Nu ik niet meer vraag, lijk ik te worden overstelpt met geschenken en kan ik niet anders dan full-time dankbaar lopen te zijn. Ik ervaar "Zoek het Koninkrijk Gods in je, en al het andere zal aan je gegeven worden" als heel waar.

following the voice
Toen de gewone drukte in mijn hoofd steeds meer verstomde omdat mijn stories steeds meer uitge"work"t raakten, werd de stem van de levensenergie steeds duidelijker. "Following the voice" noemt Byron Katie dat. Die stem is er altijd, maar de ruis van de stories overstemt haar. Zonder story weet je dat Gods wil geschiedt, altijd, en dat je daarin zo veilig bent als een pasgeboren baby in de liefdevolle armen van zijn moeder.

Sinds mijn "infectie met het geluksvirus", mijn wakker worden in wie ik werkelijk ben, lijkt anderen aansteken de natuurlijke aard van mijn leven te zijn. Ik zie het in al mijn workshops gebeuren, met iedereen die er klaar voor is. De incubatietijd is een flits van een seconde overigens: de eerste milliseconde dat je er in terecht komt is het meteen raak en "besmet" je zelf meteen al anderen.

Van andere teachers die ontwaakt zijn in hun werkelijkheid hoor ik hetzelfde: ontwaken in wie je bent leek tot voor een paar jaar een geschenk dat bij heel weinig mensen terecht kwam. Nu lijkt er geen houden aan te zijn, overal op aarde. Wat mij is overkomen gebeurt aan de lopende band - het verbaast me niets wanneer je veel van wat ik schrijf in je eigen leven herkent, op jouw eigen manier.
Net zoals gedachten niet persoonlijk zijn, ze gebeuren gewoon, zo ook gebeurt wakker worden ten aanzien van wie je werkelijk bent - het is een onpersoonlijk gebeuren. Sommige leven het meer in stilte, anderen, zoals ik, brengen het meer naar buiten omdat dat hun aard is. Dat gebeurt gewoon.

Ooit dacht ik dat ontwaken een eindstation van iemands leven was. Nu ervaar ik het als een begin. Een nieuwe reis is in mijn leven begonnen en ik voel me dankbaar dat wij elkaar daarin mogen ontmoeten.
Arianne

P.S.: een "story" is jouw idee over de werkelijkheid, die je vervreemd houdt van de echte werkelijkheid.

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.


 

Kies voor Vrijheid-in-actie (2001)

Arianne Groeneveld

"Lieve Arianne,
Ik wil je even laten weten dat ik heel erg blij ben dat jij mij de weg naar vrijheid hebt helpen vinden! Ik begrijp nu pas echt wat vrijheid inhoudt. Heb sinds mijn thuiskomst geen ruzie of irritaties meer gehad met manlief terwijl dat echt aan de orde van de dag (of liever uur) was. Ik ben de afgelopen dertig jaar en de afgelopen zes maanden in het bijzonder gewoon non-stop overspannen geweest, dus die vrijheid is meer dan welkom. Er is echt een wonder gebeurd, ik heb zelfs nog geen vragenlijstje van The Work hoeven invullen. De gedachte dat ik weet wat ik er aan kan doen wanneer ik me rot voel, is al voldoende om rustig te worden. Mijn vader heeft gezegd dat hij me in tijden niet zo ontspannen heeft gezien en mijn man vroeg na thuiskomst of ik had leren lachen, zo stralend vond hij mij. En zo kan ik nog wel een hele tijd doorgaan, maar dat hoeft niet. Het is grappig te zien hoe de hele wereld aan elkaar hangt van overtuigingen, ik heb het nooit zo bekeken, maar nu zie ik het echt elke keer weer. Bedankt voor het geweldige weekend met deze geweldige gevolgen!"

Deze hemel duurde (laten we ook hierin eerlijk zijn!) twee weken voor deze cursiste van het Kies voor Vrijheidweekend van januari. Daarna was de gedachte dat ze wist wat ze eraan moest doen echt niet meer genoeg en moest ze de methode van Byron Katie gewoon gaan gebruiken. "Gelukkig weet ik waar mijn formuliertjes liggen en ik weet dat het werkt. Dus geen reden tot ongerustheid" mailde ze me toen.

Wat ik het mooie van The Work of Byron Katie vindt, is dat je omstandigheden niet hoeven te veranderen om gelukkig te worden. Niets in de buitenwereld hoeft te veranderen: geluk ligt in jezelf en is altijd beschikbaar, tenzij je het jezelf ontneemt. En de meeste mensen die op de weekenden kwamen waren stomverbaasd toen ze ontdekten, dat ze dat hun leven lang voortdurend hebben gedaan.

weg naar zelfrealisatie
Katie noemt haar methode een weg naar zelfrealisatie. Wat mij zelf bevalt aan The Work is dat het zo'n radicale, niets-in-je-leven-ontziende eerlijkheid voorstaat. Ik ben nu bijna twee jaar bezig met The Work en het "gebed" van Katie begint in mijn leven steeds meer tot leven te komen. "Als ik een gebed zou hebben, dan zou het dit zijn: "God, verlos me van het verlangen naar liefde, goedkeuring en waardering. "

Toen ik haar "gebed" voor het eerst hoorde, voelde ik een luid protest in mij. Ik bouwde het meteen om naar: God, verlos me van het verlangen ernaar, maar zorg gewoon dat ik die liefde, goedkeuring en waardering krijg. Klaar! Totdat ik het plotseling helder zag: zelfs het geringste verlangen om waardering te krijgen maakt dat ik mijn eerlijkheid te grabbel gooi, subtiel maar ook heel onsubtiel.

Alpenweitje
Het is me pas echt helder geworden sinds ik soms langere tijden achtereen precies zeg wat ik echt voel en ervaar. Het is dan net of ik een andere lucht inadem, alsof ik op een privé Alpenweitje wandel. Het voelt zo vrij en helder om me heen, vooral als mijn gesprekspartner ook op dat Alpenweitje terechtkomt, dan ademen wij samen die totaal heldere lucht in!

Op de opleiding voor Living Essence practitioner in Amerika presteerde ik het (ik krijg er nog een kleur van), om in de groep door een van mijn aanvallen van eerlijkheid een van de heilige huisjes van Arjuna omver te gooien. Een hoop gelach, ook van Arjuna. "Is ze altijd zo?" vraagt hij lachend aan Dick. Zegt Dick: "Ja! Wil je haar een jaartje lenen?" Iedereen in een deuk natuurlijk.......

de waarheid is vriendelijker
Niet dat ik vroeger nou voortdurend leugens vertelde. Het is soms heel subtiel. Ken je dat, je zegt wat, uit de reactie van de ander merk je dat het niet gewaardeerd wordt en dan trek je je energie een beetje in. Alsof je je plotseling schuldig voelt. Ik merk hoe bevrijdend het voor mij en Dick is wanneer wij blijven staan voor wat wij echt voelen: "Ik merk dat je het niet leuk vindt wat ik zeg, maar toch ervaar ik het wel zo." Wanneer we ons niet in alle bochten kronkelen is het voor de ander ook gemakkelijker zijn/haar eigen waarheid over het gezegde te voelen. "Ik ben een liefhebber van de waarheid" zegt Katie regelmatig, en "de waarheid is altijd vriendelijker".

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.



 

Kies voor Vrijheid: Grote Schoonmaak van je Denken (2001)

Arianne Groeneveld

Met The Work of Byron Katie onderzoeken wij onze pijnlijke gedachten. Is er dan iets mis met ons denken dat wij het zo nodig zouden moeten onderzoeken? Aanvankelijk misschien niet zo veel, op den duur misschien wel!

Als we klein zijn, is denken nog een effectief hulpmiddel tot overleving. Vergelijken, oordelen, het helpt ons om onderscheid te maken tussen wat goed voor ons is en wat niet. Au, de kachel is heet, vanaf blijven. De kachel van tante zal dan ook wel au zijn, ook maar vanaf blijven!

Wij leren ook al heel jong om onszelf te programmeren juist die dingen te doen, die bij onze ouders, de kinderen op school enz. in de smaak vallen. Gelukkig zijn twee ouders nog enigszins te overzien en zijn kinderen vrij eenduidig in wat ze waarderen. In de volwassenheid wordt het pas echt lastig.

Want ieder jaar verzamel je meer ervaringen, waaruit je conclusies trekt. Wie wel en niet deugt, welke situaties veilig zijn en welke niet. In iedere situatie draait jouw innerlijke computer op hoge toeren, evalueert op basis van ervaringen uit het verleden wat het juiste is om te doen, maar............ dat doet je partner evenzeer. De ene ingewikkeldheid ontmoet de andere. En dat moet dan lang en gelukkig samen leven! Ga er maar aan staan. Vroeg of laat (en soms is dat al heel vroeg) komt het punt dat ons denken ons leven gaat verstikken en wij bewust iets moeten doen om onze vitaliteit en vrijheid weer op te eisen.

seks
Neem seksualiteit als voorbeeld. Je dacht dat er twee mensen met elkaar naar bed gingen, maar wat is de werkelijkheid? De ene set stories over hoe het wel en niet moet, doet het met de andere set. Tel daar bij op de stories over of je wel eerlijk kan zeggen wat je niet of wel wilt en wanneer je het wilt. En met wie! Tijdens de laatste Kies voor Vrijheid 4-daagse hebben we bijna een dag lang The Work over seks gedaan en dat werkte heel bevrijdend! Geloof me, des te minder stories, des te meer echt genieten. Zelfde over ouderschap: des te minder stories, des te meer plezier met je kinderen. Denk alleen maar aan de story dat er zoiets is als een goede moeder of vader! Zelfde over alleengaand zijn: minder stories over hoe het anders zou moeten zijn geeft meer geluk. Zelfde over ziekte: met stories ben je tien keer zo ziek als zonder. Zonder ben je misschien wel helemaal niet ziek!

Wanneer je niet uitkijkt dan verlies je door al die stories ieder jaar meer spontaniteit, vertrouwen, blijdschap en vrijheid. Je ziet niets en niemand meer fris en nieuw - op alles laat je je steeds dikker wordende bundel overtuigingen en oordelen los. Daarom is het zo veel lastiger om op latere leeftijd met een nieuw iemand te gaan samenwonen - beiden hebben al zoveel bagage.

Wanneer je bewust je overtuigingen gaat onderzoeken, verminder je je bagage en worden je kansen om een fijne relatie te hebben juist groter naarmate je ouder wordt. Veel groter!

gevangen in een "story"
Hoe merk je dat je bundel overtuigingen is geactiveerd?
Wanneer je je van streek voelt, verdrietig, boos of geïrriteerd dan kun je er zeker van zijn dat je gevangen zit in een "story", een product van je denken. Ik heb op de weekenden meestal niet meer dan 5 minuten nodig om iemand uit zo'n nare emotie in een blije, vrije innerlijke ruimte te krijgen. Ik zoek de "story" met hen op, nodig hen uit het te onderzoeken en de negatieve emotie lost op in het niets. Het is heel indrukwekkend dat mee te maken omdat je zonder The Work uren, zelfs dagen in zo'n gevoel kan blijven hangen! Het nare gevoel hoeft trouwens helemaal niet heftig te zijn. Ook een chronisch depressief gevoel kan erop wijzen dat een heel cluster oude overtuigingen in werking is. Wanneer de goede wil er is, is ook die situatie goed aan te pakken met The Work.

intuïtie of programmering?
Wanneer je vol met onopgeloste oude overtuigingen zit (en dat zit vrijwel iedereen), kun je ook moeilijk inschatten wat nu intuïtie is en wat niet. Een plotseling gevoel van onbehagen kan namelijk altijd door je oude programmering ontstaan, en hoeft niet te betekenen dat een situatie waarin je verzeild raakt niet pluis is.

Begrijp je nu waarom ik mijn Work-weekenden "Kies voor Vrijheid" heb genoemd? Je kiest letterlijk voor vrijheid wanneer je je overtuigingen, die stokoud zijn, fris gaat onderzoeken. Het is als een noodzakelijke grote schoonmaak na, zoveel jaren als je oud bent, je denken te hebben opgevuld met steeds meer "stories". Je bent eenvoudigweg te vol geworden van binnen, je bent je eenvoud, je simpele geluk kwijt.

Het mooie is, dat je niets aan je uiterlijke levensomstandigheden hoeft te veranderen om meer vrijheid te krijgen. De vrijheid komt doordat je van binnen fris en nieuw wordt, en fris en nieuw naar je leven gaat kijken. Misschien dat je daardoor spontaan dingen gaat veranderen, maar zelfs dan kan de vrijheid toch alleen maar van binnen komen.

Kies voor Vrijheid weekenden
In een weekend leer je "Het Onderzoek" toepassen op wat je maar stoort in je leven. We werken in de grote groep, in kleinere groepjes en wanneer je het wat in de vingers hebt, kijken we naar een mooie videoband van Katie. Ga er maar van uit dat je een hoop lichter naar huis gaat dan je naar Heerde gekomen bent!

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.



 

Van zwaarte naar lichtheid (2002)

Arianne Groeneveld

Dick en ik zijn nog maar kort terug van de 9-daagse School bij Byron Katie - is dat waar?? Ben ik al terug?
Zeker weten doe ik het niet! Want de lichtheid, het plezier en de openheid van Katie lijkt nog in mijn hele systeem te zitten en dat vind ik wel prima. Ik doe er zelf ook wel wat aan hoor - iedere morgen na het ontbijt pak ik mijn bloc en doorvoel ik mijzelf op zwarigheid. Als ik wat vind onderzoek ik de gedachte die eraan kleeft om weer die kick te krijgen dat ik van zwarigheid in de lichtheid van de waarheid, het pure en gewone hier-en-nu terecht kom The Work doen is een meditatie, ik ga even diep bij mijzelf naar binnen. Ik ben blij dat ik nog wat vind want die weg van zwarigheid naar lichtheid voelt zo lekker, je moet er niet aan denken dat er geen zware gedachten meer zouden zijn. Gelukkig vind ik altijd wel wat. "Deze week moet de Nieuwsbrief afgeschreven en mijn agenda staat ook nog vol met andere afspraken. 's Avonds heb ik een Reiki I cursus in Zwolle. De kopij van de gastleraren moet ook nog nagekeken en opgenomen worden enz. enz. Deze week is het dus alleen hard werken, geen tijd voor leuke dingen en de vraag is of de Nieuwsbrief voor de vakantie afkomt."
Ik haal er de meest kwellende zinnetjes uit om te onderzoeken. Er is geen tijd voor leuke dingen: is dat waar?
Nee! Ik vind schrijven juist leuk, veel leuker dan winkelen of in de zon zitten. Hoe reageer ik wanneer ik deze gedachte heb? Dan voel ik me zielig, ik vertel iedereen zorgelijk hoe zwaar mijn week is en die vinden me dan ook zielig. Ik voel me down. Wie zou ik zijn zonder die gedachte? Even voelen. Dan voel ik het plezier dat ik heb in schrijven, de dynamische opwinding van het allemaal weer voor elkaar krijgen voor de Nieuwsbrief. Ik voel ook hoe leuk ik de Reiki I en alle andere afspraken vind - zonder de gedachte dat het te veel is, is hij eigenlijk boeiend en leuk, die hele week. Draai je uitspraak eens om: Er is wel tijd voor leuke dingen. Ook waar? Ja. Het is een heel leuke week hoewel ik niet iets kan inbouwen wat ik normaal als leuke ontspanning bestempel zoals wandelen of fietsen. Vind ik dat leuker? Eigenlijk niet. Dus: er is wel tijd voor leuke dingen is meer waar! Weg zwaarheid. Eén onderzochte gedachte maakt van een moordend zware week een week vol leuke uitdagingen - yippie, ik mag weer schrijven, ik mag weer stressen zoals ik dat maar twee keer per jaar kan - heerlijk toch?

Voor algemene info over The Work of Byron Katie activiteiten op Helios zie The Work of Byron Katie , de Nieuwsbrief en de Agenda.




 

Een paar pittige vragen over The Work (2003)

Arianne Groeneveld

Hoe kan het nu dat Katie zegt dat The Work zo simpel is terwijl ik, wanneer ik het toepas, steeds weer tegen iets oploop waardoor ik het toch niet gemakkelijk vind?
The Work is heel gemakkelijk wanneer je bent waar Byron Katie is: in absolute helderheid over het leven, vrij, totaal in het hier en nu. Iedere andere sterveling loopt er tegenaan dat The Work uit de zienswijze van een verlicht, totaal helder mens ontsproten is en dat hij/zij zelf op allerlei gebieden nog vastzit. The Work biedt je wel steeds weer de kans van geblokkeerdheid en vastzitten over te stappen in vrijheid, maar, laten we eerlijk zijn, onze gehechtheid aan ons "oude denken" is groot!
Dat is een van de redenen dat ik weekenden aanbied. Een Kies voor Vrijheid weekend laat je op allerlei manieren het bewustzijn voelen waaruit The Work is ontstaan en waar het naar toe leidt: absolute vrijheid. Zo ga je The Work van binnenuit begrijpen en toepassen.


Is The Work niet erg mentaal?
Je vraagt het aan mij, en mijn antwoord is: The Work werkt juist zo goed doordat je iemand steeds vraagt te voelen. "Hoe leef je je leven met deze gedachte? Hoe voelt dat in je lichaam?" "Wie zou je zijn zonder die gedachte, sluit je ogen eens en voel hoe dat is." Zonder voelen raakt The Work alleen de oppervlakte van je bestaan. In The Work vinden je gedachten het tehuis waar ze zo lang naar verlangd hebben: jouw hart.
Je zou The Work ook vluchtig en mentaal kunnen doen maar dat levert heel iets anders op. Voor mij is dat niet The Work.


Is The Work niet een trucje om je altijd lekker te gaan voelen? Gaat het niet voorbij aan het feit dat het leven soms echt afzien is?
Je doet The Work niet om je goed te gaan voelen maar omdat je in de werkelijkheid wilt leven en niet meer in een leugen. Geloven dat je het "nooit goed genoeg" doet is een voorbeeld van zo'n leugen. De werkelijkheid is veel vriendelijker (je doet het nu eens zus, dan weer zo) en hoewel het niet ons doel is, levert dat wel geluk op. Het leven kan enorm pijnlijke gebeurtenissen op ons bordje neerleggen. Die gebeurtenissen kunnen echter nog vele keren pijnlijker worden door de verhalen die we onszelf erover vertellen, zoals: "dit is weer het begin van een moeilijke periode, ellende komt nooit alleen" of "Ik kan dit niet aan" enz. enz. Zonder ons pijnlijke verhaal is onze werkelijkheid veel vriendelijker - altijd.

 

Wiens zaak is het? (2003)
The Work of Byron Katie bestaat uit 4 vragen, een omkering en nog een aantal andere boeiende elementen. Deze keer aandacht voor "de drie soorten zaak". (Weet je nog niets van The Work en wil je eerst basis info voordat je dit artikel leest, surf naar onze site en klik op The Work of BK of naar surf naar www.thework.org of vraag een folder en een intro boekje bij ons aan) The Work is "sneaky" (verraderlijk), zoals Katie het zelf uitdrukt - het ziet er simpel en argeloos uit, je eerste reactie kan zijn:"dat weet ik al lang" maar het duurt meestal maar even of je ontdekt tot je schrik dat veel dingen die je tot dusverre voor waar hebt aangenomen en waar je emoties steeds weer door getriggerd worden, eigenlijk gewoon niet waar zijn. Dat je dus steeds op de kast terecht komt voor niets!

Een wezenlijk element van Katie's geschenk aan onze innerlijke vrede is: "The 3 kinds of business: my business, your business and Gods business". Drie soorten zaak dus. Ze raadt je aan, wanneer je je eenzaam en ellendig voelt, jezelf steeds af te vragen:"In wiens zaak zit ik?"

probeer het uit
Een alledaags voorbeeld om het duidelijk te maken. Stel, je zit lekker in je vel op je werk en plotseling word je overvallen door een rotgevoel. Je stuurde net even tussendoor een privé-mailtje en een collega zag dat. Dat rotgevoel is het gevolg. Wat is er gebeurd, in wiens zaak zit je? (als je wilt, vervang dit verhaal door jouw eigen situatie als die anders is, en doe op die manier actief mee terwijl je dit leest!)
Je denkt: mijn collega denkt natuurlijk dat ik al een poosje privé zit te mailen en vindt dat ik dat niet moet doen in de baas z'n tijd. Je zit je op te winden want je hebt juist daarvoor heel hard gewerkt en je hebt maar een kort mailtje verstuurd. Bovendien loopt die collega altijd met zo'n uitstraling rond van:"Jullie lopen er de kantjes bij af."
Goed, daar gaan we: ten eerste, kun je zeker weten dat het waar is dat je collega dat denkt? Misschien had hij alleen maar kiespijn! En dan nog, wiens zaak is het wat je collega denkt?

Juist, je collega zijn zaak. Hij heeft een gevoeligheid op dat gebied, hij denkt dat al gauw. Is het je ooit gelukt hem daarin te veranderen?
Als je alle situaties in het verleden doordenkt en hoe hij het steeds weer doet, ook na confrontaties door andere collega's, is je antwoord vermoedelijk:"Nee".
Byron Katie zegt: "Een hond blaft, een kat miauwt - zou het je ooit lukken een kat te leren blaffen?? Je kunt een uur lang je kat voorblaffen maar aan het eind zegt ie toch: "miaauw". Belachelijk voorbeeld? Maar wees eens eerlijk, is het echt zoveel gemakkelijker om je collega te veranderen?

onze grootste illusie
Onze grote illusie, en die komen we op een Kies voor Vrijheid weekend steeds weer tegen, is dat we een ander kunnen veranderen. "Mijn collega moet ophouden de baas z'n politiehond te zijn!" Is dat wel waar? Wat is de werkelijkheid?? Hij doet niets liever - "It's his job!" zou Katie zeggen. Loop rond met de gedachte dat hij het niet moet doen en JIJ zit met rotgevoelens, steeds weer opnieuw wanneer hij het doet.

Houd je liever bij jouw zaak - te werken, privé dingen te doen waar jij het verantwoord vindt, je er goed over te voelen - of niet.
De collega zit natuurlijk ook niet in zijn eigen zaak, maar in de baas z'n zaak en wordt daar vermoedelijk ook niet blij van. Maar dat hij dat doet, dat is ook al niet jouw zaak!

vrouwen verbouwen..…
Zo lang je nog ergens gelooft dat je een ander kunt veranderen en dat zelfs ook móet van jezelf (een veel voorkomende kwaal in relaties, ken je deze: "Mannen verbouwen huizen, vrouwen verbouwen mannen?"), dan heb je een abonnement op machteloze woede, verwijten en frustratie. In de zaak van je partner zitten bevordert de liefde niet en de seksuele aantrekkingskracht al evenmin.

Waarom doen we het dan op zo'n grote schaal?
Zou het kunnen zijn omdat we geloven dat ons geluk afhankelijk is van het anders worden van onze partner of onze collega? En dat we wanhopig vechten voor ons eigen geluk? Zo lang we ons geluk buiten onszelf zoeken doen we voortdurend pogingen om iedereen naar onze zin te beïnvloeden.
Hier komt de omkering van The Work om de hoek kijken: "Mijn collega moet zien dat ik mijn werk goed doe" wordt dan "Ik moet zien dat ik mijn werk goed doe". Dat is mijn zaak, en alleen daar is mijn geluk te vinden. Wat een ander van mijn werk vindt heeft helemaal niets met mij te maken maar alles met die ander.

Natuurlijk blijf je het leuker vinden niet de hete adem van zo'n soort collega in je nek te voelen, maar je geluk hangt er niet meer van af. En na een paar minuutjes The Work toepassen op de situatie is het rotgevoel weg, je bent weer terug in je eigen zaak.

eerlijkheid naar mezelf
Voor mij heeft dit geheel alles te maken met eerlijkheid naar mezelf. Als ik mezelf wijs maak dat een ander mij gelukkig kan maken en dat het zin heeft om veel van mijn levensenergie in het veranderen van die ander te steken opdat hij/zij mij zal geven wat ik nodig heb, dan lieg ik tegen mezelf. En dan heb ik het nog niet eens over hoe respectloos het is naar de ander!
Toch doe ik nog regelmatig pogingen, ook al doorzie ik ze tegenwoordig meestal snel. Na een levenslange verslaving aan het veranderen van de ander heb ik echt tijd nodig om af te kicken…..

Hierin vind ik het Essentiewerk dat Dick en ik zelf doen en ook als workshops/training aanbieden een goede aanvulling. Dieper te gaan ervaren hoe rijk je Zelf is, berooft je uiteindelijk totaal van je verlangen om je geluk bij de ander te halen. Er is gewoon meer geluk in jezelf te vinden dan waar dan ook.

Als je wilt, denk eens aan situaties uit jouw eigen leven van de laatste tijd waarin je je rot voelde en vraag je af:In wiens zaak zat ik? Hoe voelde het, om in die ander zijn/haar zaak te zitten? Wat was wél jouw zaak in die situatie?

Katie's handboek
Denk je dat dit mogelijk een zinnige manier is om naar je leven te kijken? Byron Katie heeft een inspirerend en praktisch handboek over haar methode geschreven: "Vier vragen die je leven veranderen" en er zijn ook video's en cassettebandjes te krijgen waarop je haar in actie ziet/hoort.
Er zijn nu mooie full colour Helios folders over de Kies voor Vrijheid weekenden waar de grappige foto van Arianne en Byron Katie voorop staat. Je kunt ze gratis bij ons krijgen voor jezelf en anderen die interesse hebben.

Hieronder wat feedback van Kies voor Vrijheid deelnemers van het laatste weekend.
"Ik hoef niet anders te worden. Ik hoef me alleen te herinneren wie ik werkelijk ben." Ik heb mezelf weer beter leren kennen. Bedankt voor een geweldig, warm, liefdevol weekend. Monique
Ik heb mezelf ontmoet: ik heb een heel mooi mens leren kennen! Gerda
The Work bracht mij het laatste zetje in de rug om te kiezen voor vrijheid. Om in volledige vrijheid en met volledige liefde voor mezelf de eventuele consequenties van mijn keuzes te accepteren. Ik ga moeder worden! If you can tolerate not being in control, you can make place for the miraculous to happen. Marike
"Ik kwam alleen en ik ga samen met mijzelf als vriendin naar huis" Nu weet ik dat ik met The Work terug kan komen bij mijn innerlijke zelf. Dat geeft een rustig gevoel. Prettig. Bedankt. Simone

 

 


Van gedachte wisselen is gezond!
een bijdrage van Arianne over
haar leven met The Work of Byron Katie

In 1999 leerde ik The Work kennen als een fantastische manier om mijn gedachten te onderzoeken. Heel wat pijnlijke gedachten heb ik sinds die tijd losgelaten of ze hebben mij losgelaten. Mijn gezondheid en vitaliteit zijn daardoor behoorlijk toegenomen. Natuurlijk in de eerste plaats omdat ik niet meer zo zit te miezeren over dingen die niet lopen zoals ik het wil. Maar dat is het niet alleen: het loslaten van allerlei gedachten over ziekte en gezondheid hebben mogelijkheden geschapen waar ik eerder niet op kwam. In combinatie met Reiki voel ik me beslist vitaler en gezonder dan 10 jaar geleden!
Ik bied jullie graag een paar van mijn gezondheid-ondermijnende gedachten aan die na de vraag:"Is het waar?" op losse schroeven kwamen te staan.

1. Vegetarisme is gezond. Ik eet zo gezond dat ik niets extra's nodig heb. Is dat waar? Het antwoord was: ja en nee.
Bepaalde stoffen kreeg ik echt te weinig binnen en door een paar gerichte supplementen zijn mijn helderheid van geest en energie sterk verbeterd.

2. Koffie is niet gezond. Is dat (altijd) waar?
Na mijn 40e kreeg ik plotseling last van hoofdpijn, een uniek verschijnsel voor mij. Ik had tot die tijd bijna nooit hoofdpijn. De eerste ondermijnende gedachte was: o jé, dat zit in de familie. De tweede: dat komt door de naderende overgang. Genoeg gedachten om jarenlang getrouwd te blijven met hoofdpijn want aan genen en leeftijd valt niets te doen.
Overtuiging nummer 3 was: als Reiki Master moet ik hoofdpijn altijd alleen met Reiki kunnen verhelpen. Nummer 4: en als je dan aan de paracetamol wil, dan moet je dat zo lang mogelijk uitstellen. Dit laatste is een collectieve overtuiging, heb ik gemerkt, d.w.z. daar zijn de meeste mensen het over eens.
Geen van deze gedachten bleek waar. Reiki was bij mijn soort hoofdpijn niet altijd afdoende en een tijdig ingenomen pil voorkwam vaak dagen hoofdpijn en leidde juist tot beperkter paracetamolgebruik. En daarnaast kwam er uit een onverwachte hoek nog een andere oplossing voor mijn hoofdpijn, ondanks leeftijd en erfelijkheid.

Ik ontdekte dat mijn hoofdpijn altijd ontstond wanneer ik mij na inspanning ontspande - op maandag bijvoorbeeld. Lekker tot rust komen, Reiki, het werd genadeloos afgestraft door een flinke hoofdpijn. Lang kon ik dat onvoldoende tot mij door laten dringen want overtuiging nummer 5 was natuurlijk: rust en ontspanning, en zeker Reiki, levert niets dan goeds op!

Daar geloof ik op zich nog steeds in maar het was niet het hele verhaal. Het leek wel of ik te snel ontspande. Ik ontdekte bij toeval dat wanneer ik op het juiste moment een beetje koffie dronk, ik in 90% van de gevallen mijn hoofdpijn kon voorkomen. Het genotmiddel waar ik zo'n oordeel over had, heeft nu een bescheiden maar gewaardeerde plek in mijn leven! De vaste hoofdpijndag viel weg en nu heb ik nog maar heel weinig hoofdpijn.

Voor de duidelijkheid: dit stukje is niet gesponsord door Douwe Egberts en ik promoot geen koffie drinken hoor! Ik wil met jullie van gedachten wisselen hoe overtuigingen over wat waar is en wat niet, je weg kunnen houden van gezondheid en vitaliteit. Ik wil met jullie van gedachten wisselen hoe gezond het kan zijn je gedachten eens te wisselen! Voor de volgende nieuwsbrief is de koffie-gedachte mogelijk al weer ingewisseld voor een nieuwe. Ze zitten tegenwoordig lekker los, mijn gedachten.

Wil je nog een voorbeeld?

3. Een hardnekkige New Age gedachte waar ik bij zweerde was: je ziekte heeft een oorzaak.
Vroeger ging ik regelmatig door mijn rug. Het had altijd een oorzaak, vond ik, ik was voorbij mijn grenzen gegaan en "ik verdiende het om even pas op de plaats te moeten maken!".
Sinds 2000 ben ik niet meer door mijn rug gegaan (daarvoor 14 jaar lang soms 2 keer per jaar!). Mijn geest houdt zich niet meer bezig met de toch niet te bewijzen oorzaken van mijn spit maar is heel nuchter en praktisch geworden: ik til geen zware dingen meer scheef, ga altijd door mijn knieën als ik bijvoorbeeld een kratje boeken optil. Ik heb kleine kratjes aangeschaft, half zo groot als de oude om naar mijn cursussen mee te nemen. En als ik moe ben let ik extra op want ik weet dat ik dan eerder te zwaar of verkeerd til. Lekker nuchter, en het werkt.

Ik ken heel wat mensen die hun lichamelijke klachten toeschreven aan het innerlijke proces waar ze doorheen gingen en daardoor (veel te) laat naar een dokter gingen. Dan bleken ze een sterk onderfunctionerende schildklier of zelfs kanker te hebben. Daar heb ik van geleerd.
Ik weet niet in welke mate ziekte door gedachten veroorzaakt wordt. Wie zal het zeggen? Wel weet ik zeker dat dat geloof me jarenlang enigszins heeft afgehouden van nuchtere, zinvolle actie om mijn gezondheid te verbeteren. Ik was te gefocust op het uitvinden van de oorzaak.

Er zijn allerlei gedachten over ziekte die mensen zieker maken dan nodig is. Een aantal voorbeelden zijn:
Mijn ziekte is chronisch en ongeneeslijk. (Kun je dat zeker weten?
Onderzoekers ontdekken steeds weer nieuwe therapieën.)
Mijn ziekte kan alleen maar erger worden.
Omdat mijn vader/moeder vroeg stierf/kanker kreeg (vul maar in) zal dat mij ook gebeuren.
Ik kan niet leven met pijn.
enz. enz.

Ik nodig je uit jouw eigen pijnlijke gedachten over je gezondheid op te schrijven en er de 4 vragen van The Work over te stellen: 1. Is het waar? 2. Kan ik zeker weten dat het waar is? 3. Hoe reageer ik wanneer ik deze gedachte heb? 4. Wie zou ik zijn zonder deze gedachte?

The Work is een bevrijdend gebeuren dat helemaal tot leven komt wanneer je er met een groepje mee aan de slag gaat. Het geeft mij veel vreugde weekenden in The Work op ons centrum aan te kunnen bieden. Spreekt het je aan, je bent welkom!