Artikelenselectie innerlijke groei

De 2013 EHBO-set voor harmonie in je relatie
Voor een harmonieuze relatie is het belangrijk dat jij als vrouw of jij als man begrip ontwikkelt voor de behoeftes van je partner. Ben je mannelijk van aard dan zoek je, zeker na een drukke dag, bij thuiskomst vooral rust bij je vrouw. Je wilt niet vanuit een hinderlaag door haar verbaal worden beschoten en een gevecht moeten aangaan via een gesprek, en al helemaal niet over de relatie. Ook wil je geen kritiek krijgen omdat je niet opgevoed wil worden. Ben je een man dan ervaar je bij dit alles al snel stress en je instinctieve reactie daarop is je terugtrekken.
Heb je een vrouwelijke aard dan is relatiebeheer je grootste prioriteit. Je wilt praten. Je legt zijn terugtrekken uit als lafheid, agressie (negeren) en gevoelloosheid. Die kritische houding ontstaat niet omdat je er plezier in hebt om je man het leven zuur te maken, maar omdat je toenadering en verbinding zoekt. Als je schimpt zeg je in wezen: 'Laat zien dat je van mij houdt en kom dichter bij mij'.
Julllie ruzies zijn dan ook meestal het tegendeel van wat het lijkt: in wezen vechten jullie beiden om aandacht, om echt contact. Zelfs de woordenwisseling over het niet dichtschroeven van de tandpastatube is een gevecht om liefdesbewijzen.

Om de harmonie te bewaren of te herstellen is echte communicatie van levensbelang.
Belangrijke vereisten daarvoor zijn dat je niet per se je gelijk wilt halen en dat je niet reageert met boosheid. De volgende zeven technieken kunnen je hierbij helpen:

1. Ontwapen je partner door hem of haar (een beetje) gelijk te geven.
Door in een conflictsituatie je partner op een bepaald punt gelijk te geven schep je een gesprekssfeer waar jullie echt naar elkaar kunnen luisteren.
Om je partner op een bepaald punt gelijk te geven moet je je trots en schaamte opzij weten te zetten. Trots opzij zetten is extra moeilijk als je partner je net pijn heeft gedaan met zijn/haar kritiek.
Door 'Sorry, het spijt mij' te zeggen kun je vaak de ander al ontwapenen, met name als je aangeeft hoe je het voortaan beter zal proberen te doen.

2. Probeer door de bril van je partner te kijken
Bij kritiek van de partner is het cruciaal te weten hoe deze de werkelijkheid ziet. Een goed neveneffect van je inleven in je partner is dat je zelf rustiger wordt: de scherpe kantjes van de irritatie die je kreeg door de kritiek van de ander verdwijnen daardoor.
Je luistert beter als je zo af en toe een korte samenvatting geeft: "Als ik je goed begrijp, zeg je…" want samenvatten lukt alleen als je je helemaal op je partner concentreert.
Welgemeende vragen zorgen ervoor dat je partner zich voor je openstelt (niets is meer ontwapenend dan iemand die interesse in je toont). Stel open vragen. Deze beginnen meestal met woorden als wat, hoe wanneer, waar, met wie.

3. Aandacht voor zijn of haar gevoelens
Vrijwel iedereen vindt dat we het niet verdienen om bestraffende kritiek te krijgen; dat is de reden dat we er automatisch tegen in gaan. Als je kritiek krijgt zijn er altijd gevoelens in het spel. Bij het verwoorden van gevoelens zit je bijna altijd goed als je het woord 'boosheid' noemt. Vaak zijn er ook andere gevoelens in het spel maar boosheid is de joker onder de gevoelens. Met name mannen uiten veel van hun emoties via boosheid.
Je partner zal zich doorgaans gehoord voelen als je zijn lichaamstaal opmerkt en verwoordt: 'Je gaat harder praten, ben je boos op me?'
Behalve non-verbaal maken we gevoelens van boosheid ook kenbaar via gevoelsgeladen zinnen (waarin verwijt vaak de grondtoon is). "Zit je nu weer achter die computer!".
De kunst is deze zinnen op te merken, eruit te lichten en te vertalen naar een gevoel. Bij deze interpretaties is het belangrijk de woorden: 'Klopt dit?' er aan toe te voegen.

4. Vragen naar verwachtingen
De meeste conflicten hebben te maken met onuitgesproken verwachtingen. Dus vraag naar verwachtingen: 'Wat zou je het liefst willen dat ik nu voor je doe?' Je zet de ander zo aan tot nadenken.
Als je partner iets dwarszit en hij dit uit kunnen er grofweg twee wensen achter verscholen liggen:
1. Je partner wil alleen maar zijn hart luchten, daarop kun je reageren met ontwapenen, aandacht tonen voor gevoelens en door de bril van de partner kijken.

2. Je partner wil een excuus, een oplossing, een toezegging of een bepaalde actie.

Je partners verwachtingen kennen betekent niet dat je ze ook per se moet vervullen.


5. Gebruik 'Ik voel' uitspraken
Bij de 'ik voel' zinnen informeer je de ander over je gedachten en gevoelens: 'Ik voel me alleen', 'Ik ben wanhopig'. Vermijd pseudo 'ik voel' uitspraken zoals 'Ik voel dat je me niet vertrouwt', wat in werkelijkheid een veroordeling is. Gebruik 'ik voel' zinnen niet geïsoleerd maar in combinatie met de andere technieken.

6. Gebruik waarderende woorden De essentie daarvan is dat je de ander laat merken dat je hem (of haar) gunstig gezind bent, hoe gefrustreerd je je ook voelt. Je laat met woorden of door de wijze waarop je tegen hem praat, genegenheid en liefde blijken.
Je kunt hier niet buiten, want je kunt iemand niet de waarheid vertellen en hem pijn doen, en als dank liefde terug verwachten. Geef een welgemeend compliment over bijvoorbeeld een karaktertrek of vaardigheid van hem of door te zeggen dat je van hem houdt. Via je lichaamstaal kun je ook je genegenheid overbrengen. Overdrijf niet en prijs je partner niet op een oppervlakkige of onoprechte manier.

7. Uit je eigen verwachtingen Als je vertelt wat je het liefst wil, is het goed te weten dat je diepere verlangens en echte verwachtingen vaak een laag dieper liggen en zich onttrekken aan je bewustzijn. Ze hebben vaak te maken met het romantische ideaal dat je met je meedraagt of met het behoeftige kind in jou. In de liefde wordt elk falen persoonlijk opgevat, daarom worden er in het theater van de liefde dagelijks drama's opgevoerd.

Diepere verlangens zijn bijv.: 'accepteer mij zoals ik ben', 'word niet boos als mijn intenties goed zijn' of 'ik wil graag dat je voldoet aan mijn ideaal van de attente man'.
Om toegang te krijgen tot verborgen verwachtingen kun je op rustige momenten kijken naar vaak terugkerende wrijvingen. Terugkerende ruzies hebben vaak te maken met een pijnplek van je partner die terug te voeren valt op vroege momenten van verwaarlozing en verlating.
Waar gingen de meeste aanvaringen over? Zijn ze terug te voeren op een onbegrepen liefdestaal, verschillen in verwerkingsstijl, botsende normen en waarden, seksegestuurde verlangens of het romantisch ideaalbeeld?

Leef je in in de denk- en voelwereld van je partner. Dat zal je helpen negatieve gevoelens die je aan de aanvaringen hebt overgehouden te temperen.

Tenslotte: Er is een categorie van problemen in relaties die niet oplosbaar zijn. Daarmee moet je leren leven en ze verdragen. Noem ze liever 'beperkingen'. Ontwikkel de wijsheid het verschil te zien tussen wat problemen zijn en wat beperkingen zijn.

Wil je met deze bovenstaande kennis verder de diepte in in je relatie? 23 augustus 2013 start ik, Dick, samen met Luna, de Tantrische relatietraining die bestaat uit drie weekenden. Agenda

Met dank aan Huub Buijssen, auteur van het boek 'Nu begrijp ik je'.


 

Verborgen verwachtingen
Dick Nijssen

Afgelopen weekend gaf ik met Cindy een TaoTantra weekend voor paren. In de veilige setting van zo’n weekend is er altijd veel herkenning tussen de paren van waar mannen en vrouwen in relatie tegenaan lopen. Het was mooi om te ervaren dat alleen al door daar eerlijk met elkaar over te praten, veel dingen helder worden en op zijn plek vallen.

Vanuit het innerlijk kindwerk weet ik dat de meeste problematiek in relaties terug te voeren is op het gewetste, te kort gekomen kind in ons. Dit ‘ik-moet-het-krijgen kind’ legt bij onze geliefde al de behoeften neer die nooit door zijn of haar mamma en pappa vervuld zijn. Het kind denkt dat liefde betekent dat de ander ons voor angst en pijn moet beschermen en onze behoeften moet vervullen. We zien door deze kindbril onze geliefde als de ouder die we nooit gehad hebben waarbij we wanhopig verlangen en geloven dat we eindelijk gaan krijgen wat we nodig hebben. Als blijkt dat dit kind in ons niet krijgt wat het nodig heeft, dan hebben we de keuze de pijn te voelen van het niet krijgen of (meestal onmerkbaar en onbewust) we grijpen naar een strategie.

Veel voorkomende strategieën zijn: eisen, verwijten maken, manipuleren, de ander kwetsen of onze behoeften ontkennen. In relaties vind er vaak een wederzijdse dans plaats van verschillende strategieën.

Strategieën opgeven
Willen we liefde en intimiteit in onze relatie ervaren dan moet er een bereidheid zijn om onze strategieën op te geven en bewust aanwezig blijven bij de pijn en onvervulde behoeften van het kind in ons. In andere woorden: kwetsbaar  en open te zijn in verbinding met de ander en van daaruit de communicatie aangaan.
Wat je hierin helpt is je bewust te worden van verborgen verwachtingen naar je partner omdat die vaak onbewust je hele strategieën-arsenaal activeren.
Je komt je verborgen verwachtingen op het spoor door je bewust te worden van de momenten dat je je teleurgesteld voelt. Dat uit zich meestal in reacties van verwijt, boosheid of opgeven. Misschien brengt het je wel in verlegenheid om te gaan zien hoeveel verwachtingen je eigenlijk hebt.

Wat kun je zelf doen?
Je zou een lijst kunnen maken van alle (ook hele onredelijke) verwijten die je naar je geliefde of een andere intieme relatie hebt of ooit gehad hebt. Onderzoek dan welke verwachting er onder het verwijt schuilgaat en schrijf die eronder. Weet je dat onder elk verwijt een verwachting ligt?
Observeer jezelf dan de dagen daarna en merk op wat je reactie is, elke keer dat je verwachtingen niet vervuld worden. Is er dan boosheid, word je dwingend, trek je je terug, geef je het op, ontken je het of rationaliseer je de pijn van je teleurstelling weg?
Neem dan de volgende stap: telkens wanneer je bovenmatig teleurgesteld of gefrustreerd voelt, schiet dan niet in de gebruikelijke defensiepatronen van manipulatie, ontkenning of zelfveroordeling. Ga zien dat situaties die emoties bij je oproepen je in regressie brengen naar pijnlijke gevoelens uit de kindertijd. Ga niet in reactie of in een verhaal daarover maar blijf bij de pijn. Ben je in staat daar bewust in aanwezig te blijven dan lost deze op en opent zich een ruimte in jezelf van waaruit je een diepere intimiteit met jezelf en je geliefde zult ervaren.



 

De kick van gewoon DOEN!! 2012
Arianne Groeneveld

Heb je dat ook wel eens, dat je om totaal irrationele redenen opziet tegen een telefoontje, een activiteit...... Het slaat nergens op, dat uitstellen van wat je beter wel zou kunnen doen, maar je krijgt de knop niet om.

Veel mensen onderschatten de kracht van hun onderbewuste, hun conditioneringen. In de HART Opleiding zeggen studenten wel eens:"Shit, volgens mij zit ik altijd in dat kindbewustzijn!" Want wanneer je er niet iets aan doet, leef je een groot deel van je leven volgens het dictaat van je voorprogrammering.

Natuurlijk heb je daar gradaties in. Het begint natuurlijk met die persoon die je moet bellen maar je hebt het nu al zo lang uitgesteld dat je het net zo goed kunt afstellen. Dat lucht wel op, het hoeft niet meer, maar ergens voelt het helemaal niet fijn.

Dan heb je de grootschaligere vermijdingen. Ik wil wedden dat je een heel aantal van die uitstellerijen keurig verklaard en goedgepraat hebt met je bewuste denken. Een voorbeeld:"Nee, ik ga niet op vakantie naar 'verweggistan'. Ik vind dat onverstandige reisbestemmingen, de risico's zijn gewoon te groot."
Maar zijn die risico's wel zo groot? Of is dit een onderdeel van al een leven lang niet echt voluit durven te leven? Omdat je moeder misschien overbeschermend was en je voortdurend waarschuwde tegen gevaar?

Nu kun je prima leven zonder reisjes naar 'enge' bestemmingen. Ook op minder enge bestemmingen kun je het naar je zin hebben. Maar hoe is het wanneer je conditionering je verhindert om relaties aan te gaan, en al helemaal belemmert seksuele contacten te hebben? Dat beperkt het leven. Ook hier kun je je angsten hebben weggevlakt met gedachtes als: "Misschien hoeft niet iedereen een relatie te hebben, kijk alleen maar eens naar het aantal singles tegenwoordig. Er is niks mis mee om single te zijn."

Natuurlijk is er ook niks mis mee om single te zijn – totdat het een van veel redenaties is die je afhoudt van flow in je leven.

Hoe zet je de knop om?
Voor de omkering heb je een flinke dosis eerlijkheid nodig: vraag jezelf af of je vermijdend gedrag is om (psychische) pijn te voorkomen. Voel die pijn en vraag je af of die je bekend voorkomt van eerder in je leven. Vraag je af of je angst oud is (want uit je kindertijd) of heel terecht in het nu. Is hij oud, vraag jezelf dan af wat het omkeren van je vermijdende gedrag je zou opleveren en....... DOE HET GEWOON, NU!!!

Als ik dit doe, dan is het meestal zo dat de handeling totaal oké verloopt, dat ik inzie dat er niets was om het voor uit te stellen. En soms, als het een complexe handeling is zoals op een verre reis gaan, moet ik keer op keer mijn vermijdende gedrag omzetten in......DOEN!

Wanneer ik mijn vermijdende gedrag omzet in actie vanuit mijn volwassen bewustzijn, geeft dat een kick: ik heb het gewoon gedaan! Ik heb een gevoel van frisheid en stromen. Dan voel ik, door het contrast, hoe al dat vermijden en uitstellen geblokkeerde energie in mijn leven brengt. Het leven stroomt dan gewoon niet. En ook dat kan ik weer goedpraten met allerlei redenaties, maar daar kies ik nu even niet voor.


De kunst van bewust leven
Ik heb weer nieuwe inspiratie opgedaan om hiermee bezig te zijn door het bijzonder praktische en inspirerende boek van Ingeborg Bosch: PRI en de kunst van bewust leven. Het neemt je bij de hand in het ontdekken van je oorspronkelijke kindpijn, laat je de afweren zien die je ertegen in stelling brengt en helpt je je afweergedrag om te draaien. Je kunt formuliertjes downloaden van haar site en je vindt daar ook filmpjes met uitleg.

Ingeborg Bosch onderscheidt meer afweren tegen kindpijn dan die ik in dit stukje heb benoemd. Haar boeken hebben een grote impact op mijn leven gehad. Ik kan iedereen die verder wil op dit gebied haar boeken, en vooral dit praktische 'werkboek', aanbevelen.


 

50! (2006)
Toen ik als kind in de jaren '60 vooruitblikte naar het magische jaar 2000, wist ik dat ik dan al 43 jaar oud zou zijn. Verder dan het jaar 2000 kon ik mij haast geen voorstelling maken, zo ver weg en zo oud leek mij dat.
Maar zie hoe snel een mensenleven voorbij gaat: dit jaar word ik 50! En wat ze zeggen over ouder worden lijkt waar: leek een jaar als kind wel een eeuwigheid te duren, naarmate ik ouder word lijkt de tijd steeds sneller te gaan en schuif ik verder op, richting dood.
Tegelijkertijd voel ik dat de tijd geen vat heeft op wie ik ben. Op het 'ik ben' niveau verandert er niets en kan ik mij op elk moment bewust zijn van een tijdloze levendigheid die dit lijf doorstroomt en doorstraalt. Maar als ik in de spiegel kijk dan zie ik, soms met verbazing, hoe de tijd duidelijk vat op mijn lichaam heeft: ik ga ruimer in mijn vel zitten, mijn wenkbrauwharen groeien door, mijn baardje wordt langzaam wit, ik moet vaker een leesbril opzetten en ik voel dat mijn testosteronspiegel tot een aangenamer peil is gedaald.
Tijd is een vreemd fenomeen: het bestaat alleen in relatie tot het denken. Want als het je overkomt dat je denken even stilvalt, dan kom je meteen in tijdloosheid terecht, zoals in diepe meditatie, tijdens Reiki, of zoals ik dat op mijn 16e tijdens een brommerongeluk ervoer.
Hoewel jaartallen en leeftijden dus bedachte abstracties zijn, voelt mijn 50ste jaar toch als een belangrijke mijlpaal in mijn leven. Een moment om mij af te vragen: wat wil er de komende 15 jaar nog tot expressie komen? Ik geloof namelijk dat mijn leven zich ontvouwt volgens een innerlijk plan, en het enige wat ik hoef te doen is me daarop af te stemmen.

50    
Afgestemd op de dirigent
Een wat oubollige tegelwijsheid zegt: “Van het concert des levens krijgt niemand een program”. Nou, mijn ervaring is dat het programma er wel is, maar dat het ons in het dagelijkse leven slechts in kleine stukjes en beetjes onthuld wordt.
De grote lijnen van mijn 'concertprogramma' zijn mij trouwens al vroegtijdig onthuld. Toen ik 21 jaar oud was ben ik een keer naar een oude Indonesische waarzegster geweest. Zij voorspelde via haar geleidegeest een aantal belangrijke ontwikkelingen en gebeurtenissen in mijn leven die tot nu toe allemaal zijn uitgekomen! Zo voorspelde ze dat ik rond mijn 30ste een relatie zou krijgen met 'de vrouw van mijn leven'. Een maand voordat ik 30 werd kreeg ik, tijdens mijn Reiki I cursus, een relatie met Arianne.
Wel vond ik het vreemd dat deze waarzegster zei dat ik rond mijn 45ste jaar een 'wijsheids'school zou hebben waarin ik met kinderen zou werken.
Nu zeg ik: natuurlijk, dat is de Innerlijk Kind opleiding! Zo voorspelde ze ook dat ik van 'handoplegging' mijn beroep zou maken toen niemand in Nederland nog van Reiki had gehoord. Ook werd mij nadrukkelijk verteld dat alles wat ik nodig had voor mijn spiritualiteit heel dichtbij zou zijn en dat ik daarvoor niet naar verre landen hoefde. Ik had de hint niet door dus het jaar daarop vertrok ik naar India en kwam met een nare darmkwaal terug. Zo heb ik wel vaker meegemaakt dat ik pas achteraf de signalen begreep die ik eerder niet had willen zien of horen. Mijn reis naar India bracht mij een pijnlijke deuk toe in mijn pas ontwikkelde, nogal arrogante spirituele ego. Daar bleek deze India reis heel geschikt voor. 12

Inmiddels ben ik beter in staat het verschil te voelen tussen de schrille eigenwijsheid van het ego of het weldadige gevoel van afgestemd zijn op de grote Dirigent – op dat wat de bedoeling is. In het eerste geval is er (innerlijke) strijd en inspanning. In het vertrouwend op de Dirigent, laatste geval blaas ik, zonder de partituur te kennen, mijn unieke partijtje mee, in harmonie met het grote orkest. Dan zit ik in 'the flow', en ook al werk ik hard, het voelt niet zo.

Zingeving
Een tijdje terug las ik in de krant over een Nederlander die workshops gaf over zingeving aan de rijken der aarde. Hij stelde ze onderstaande 3 'missie'vragen:
1. Wat zou je in je leven veranderen als je geen financiële beperkingen had omdat je bijvoorbeeld de loterij gewonnen had?
2. Hoe zou je je leven inrichten als je van je dokter te horen kreeg dat je – zonder ingrijpende gezondheidsproblemen – nog 10 tot 15 jaar te leven hebt? Zou je je leven rigoureus veranderen? Zijn er dingen die je absoluut nog wilt doen?
3. Je hebt nog 24 uur te leven. De vraag is niet te denken aan de dingen die je in het laatste etmaal zou willen doen, waar waarvan je spijt hebt dat je ze niet gedaan hebt.


Ik heb die 3 vragen voor mijzelf beantwoord en ben tevreden met hoe mijn leven nu is. Ik zou in vrede kunnen sterven, zonder spijt dat ik iets gemist had. Maar ik ben blij dat ik waarschijnlijk nog een tijdje hier mag rondlopen want aan sommige voorspellingen van het oude dametje ben ik nog niet toegekomen...
Ik zou op den duur nog wel een idyllische 2e plek in de Provence of Zuid-Spanje willen hebben waar we een deel van het jaar met fijne mensen door kunnen brengen. Of het zover komt? Ik hoef het nog niet te weten...... ik hoef alleen maar aandachtig te letten op de aanwijzingen van de dirigent. Dick


 

Mijn ex-guru was een celibataire monnik maar.....
(Arianne Groeneveld, 2012)
Ik heb me wel eens afgevraagd hoe het is als je partner overlijdt en er na die tijd iemand contact met je opneemt die vertelt dat hij/zij jarenlang ook een intieme relatie met jouw partner heeft gehad. Het lijkt me dat het een enorme uitdaging is om je verleden dan niet helemaal te gaan herschrijven.

Mij is het niet op die manier overkomen maar niet lang geleden duwde een vriendin mij een boek in handen: 'Robes of silk, feet of clay' van Judith Bourque. Ik had Judith al eerder gezien in de film “David wants to fly”, over Maharishi Mahesh Yogi en de Transcendente Meditatie beweging. In die film vertelde ze dat ze naar Rishikesh, India was gegaan om meditatielerares te worden, eind 60'er jaren, kort nadat de Beatles daar bij Maharishi in retraite waren. Ze schreef mooie gedichten die ze regelmatig voor mocht dragen – eerst waar iedereen bij zat, later een op een in Maharishi's privévertrek. Hoewel Maharishi de gelofte van kuisheid gedaan had, betastte en kuste hij haar en had seks met haar. Ze kreeg een intieme relatie met hem die maanden duurde.
Later ontdekte ze dat ze uit de gratie aan het raken was en Maharishi al weer intiem was geworden met twee nieuwe jonge vrouwen........ Een half mensenleven heeft ze haar ervaringen geheim gehouden. Pas nu, na zijn dood, voelde zij dat zij de waarheid naar buiten mocht brengen. Ze had een fascinerende droom waarin ze Maharishi in een donkere kast zag zitten en hij tegen haar zei: ”Waarom laat je me hier in het donker zitten?” Judith is tegenwoordig shamane en met wat hulp interpreteerde zij dit als: breng mijn daden in het licht, zoiets.

Ikzelf werd TM-lerares in 1972. Ik was een leuke, slanke meid met lang bruin haar. Ik studeerde bovendien, als westers meisje, Sanskriet, de oude, heilige taal van India. Toen ik aan de beurt was voor mijn privé-interview met Maharishi en ik voor hem, mijn vereerde guru, zat, sprak hij op een manier die mij verbaaste. Hij, de ongenaakbare wijze die ik in een enorm grote zaal ergens voorop zag zitten op zijn bank, voelde nu heel dichtbij, heel persoonlijk. Alsof hij mijn vriendje was!
Ik kreeg een uitnodiging om na de cursus langer te blijven om de Indiase Sanskrietgeleerden te ontmoeten die zouden komen.

Nee, ik heb geen seks met hem gehad. Ik had al een vriend die ook TM leraar was en daar aanwezig. Dat werd Maharishi al snel duidelijk.
Wel was Maharishi aanvankelijk heel aardig tegen mij en mocht ik later met mijn gezin bij hem komen wonen in zijn hoofdkwartier in Seelisberg, Zwitserland.
Maar ook ik raakte uit de gratie, vooral omdat ik weigerde mijn eigenheid op te geven.
Hij noemde mij 'eigenzinnig'.

Probeer je niet op de een of andere manier je oude (spirituele) liefdes altijd nog een hand boven het hoofd te houden? Ik zei, toen ik de TM-beweging vaarwel had gezegd, vaak: hij heeft een grote affiniteit met macht en geld maar een ding moet je wel zeggen: er is nooit één gerucht geweest over seks met leerlingen. (Die van Maharishi en Mia Farrow had ik verdrongen…..)
Nu wel dus, en ik heb geen enkele gedachte dat wat Judith in haar boek verteld, niet waar zou zijn. Ik heb ook persoonlijk contact met Judith gehad.

Wat heeft dit voor mij gedaan? Aanvankelijk verdiepte het mijn gedesillusioneerd zijn nog meer – ook dit nog!!! Ook al ligt mijn TM-tijd ver achter mij (ik distanciëerde mij 26 jaar geleden).

Nu geeft het mij eerder een nederig gevoel waardoor ik me niet afgescheiden van hem voel. Er zijn nu eenmaal krachten in een mens die wij niet zo maar terzijde kunnen schuiven. Een totale kuisheidsgelofte is tegen de menselijke natuur.

Ik houd tegenwoordig van de heel andere visie op spiritualiteit die Hal en Sidra Stone bieden met hun Voice Dialogue methode. Wij hebben verschillende ikken, zeggen zij, die verschillende behoeftes van ons vertegenwoordigen en je kunt ikken niet zo maar verstoten – dan worden ze 'demonisch', hun kracht wordt negatief en ze worden daardoor juist meer krachtig. Mensen projecteren hun verstoten ikken op andere mensen en gaan ze daar vervolgens bestrijden.

Hal & Sidra verwijzen vaak naar de oude Grieken die voor alles een god hadden en ze allemaal eerden. Ze hadden vaak een straat waar tempel naast tempel stond: je kon ze allemaal langslopen en ze eren: de god van de rede, van de roes, de god van de vruchtbaarheid......

Terugkerend naar mijn ex-guru: het enige dat mis met hem was, en zelfs dat niet echt, is dat hij een illusie voortoverde van volmaaktheid die niet realistisch was en waar hij zelf niet aan kon voldoen. Een illusie die ik en vele anderen toentertijd hebben 'gekocht'.
Volmaaktheid is een mentaal idee, geen haalbare werkelijkheid.

Het boek van Judith Bourque is te bestellen via haar website www.robesofsilkfeetofclay.com
Hal en Sidra Stone schreven een aantal prachtige boeken over Voice Dialogue. Een goed boek om mee te beginnen is: “Thuiskomen in jezelf”. Hun boeken staan allemaal in de Helios boekwinkel.
Voice Dialogue speelt een belangrijke rol in de HART Opleiding: we zijn er de laatste anderhalf jaar intensief mee bezig.


 

Een zomer die een familie opstelling werd
(Arianne Groeneveld, 2006)
Hebben jullie een goede zomer gehad?

Mijn zomer was nogal ongewoon.

Ooit, toen ik 17 was, besloot ik dat ik geen familie meer nodig had. Wat moest ik met mijn Gereformeerde familie die toch maar oordelen over mij had? En wie ik zelf niet losliet, liet mij los: mijn enige broer emigreerde ook nog eens naar Nieuw Zeeland.

Ik had ruimte voor mezelf nodig, los van die achterban. Ik wilde vrij zijn en begon alleen, en soms met wisselende spirituele familie die het leven me steeds weer aanreikte, aan een 40 jaar durende spirituele zoektocht.

Deze zomer vond de liefdevolle stroom van het leven schijnbaar dat ik weer met mijn familie verenigd mocht worden. Mijn broer kwam over uit Nieuw Zeeland en zijn nieuwe Indonesische vrouw wilde de familie ontmoeten! Of ik misschien een familiereunie kon organiseren op het Centrum?!!

Na wat aarzeling dacht ik, ach, waarom niet? Maar zouden ze na 40 jaar nauwelijks contact wel naar mij toe willen komen?

Ongelooflijk maar waar, ze kwamen allemaal naar Heerde! En zo zat, op het enige weekend in het jaar dat er geen cursus op het Centrum was, nota bene op de laatste droge dag in augustus, een rijke verzameling neven en nichten voor mijn Reikigebouwtje in de boomgaard. Even ogen uitwrijven hoor. Sommige neven en nichten had ik voor het laatst gezien toen ik 16 was!

En omdat ik het niet kon laten, vroeg ik hen om te delen hoe het met ze ging... Ze begrepen het wel, dat was natuurlijk wat ik altijd daar in die boomgaard deed met mijn groepen. Ze hadden er de site al op nagekeken.

En ze vonden het wel leuk ook, met elkaar te delen hoe het met ze was.

Mijn Indonesische schoonzus liep er opgetogen tussendoor met haar kunstig gedrapeerde moslim hoofddoek op. (Van alle mensen die ik ken lijkt ze het meest op Byron Katie – zo'n overgave aan wat is, van moment tot moment. Bij haar heet het alleen Allah's wil.)

En hoewel ik altijd dik tevreden ben geweest met mijn spirituele familie, legde het voelen van mijn verwantschap met al deze bloedfamilie plotseling een extra warm tapijt onder mijn bestaan. Ik voelde het warme, zorgzame hart van het leven zelf in mijn familieleden kloppen en voelde dat mijn levensbasis completer werd door hen te erkennen als een deel van mij. Heel apart, zoiets als een familie-opstelling.

Mijn bloedfamilie heeft inmiddels weer plaatsgemaakt voor de vertrouwde spirituele familie van mijn Reiki-opleidingen.

Ik ga er weer voor, maar voel nog steeds dat zachte “Groene veldje” onder mijn voeten.....


 

De vrije val in niet-weten (2012)
Krishnamurti, een bekende spirituele leraar zei ooit eens: de hoogste toestand die een mens kan bereiken is het leven vanuit niet-weten. Een beetje teleurstellende en ontnuchterende waarheid, nietwaar, als dat klopt wat hij zegt? Dat vond ik in ieder geval zo rond mijn vijfentwintigste zeker. Ik was juist hard op weg om te weten hoe alles in elkaar zat. Ik had al een hele rij esoterische boeken gelezen, van de theosofen tot allerlei helderzienden. Het bood mij een mentaal houvast dat ik geloofde in reïncarnatie en dat 'ik' Verlicht zou kunnen worden.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en ervaar ik dagelijk hoe bevrijdend het is als ik durf te leven vanuit niet-weten. Daar is inderdaad durf en ook Zelf-vertrouwen voor nodig, iets wat ik op jongere leeftijd onvoldoende bezat. Durf ik innerlijk af te blijven van de voorgekookte concepten over hoe ik iets moet doen, wat ik zal zeggen of hoe de ander is? Durf ik in plaats daarvan de dingen te laten onstaan, niet wetende hoe het volgende moment er uit zal zien? Durf ik mij over te geven aan waar het leven mij van binnen uit en van buiten af toe uitnodigt? Dat houdt dus niet in dat ik mijn kennis en ervaring overboord zet, als dat al zou kunnen. Het is meer een diep besef dat mijn gedachten en opinies over de dingen nooit de levende waarheid kunnen benaderen. Net zoals het bestuderen van de kaart van Frankrijk niet hetzelfde is als een reis door Frankrijk.

Leven vanuit niet-weten in zijn ultieme vorm is als een duik nemen uit een vliegtuig: je weet nooit zeker of je parachute zich wel zal openen maar misschien wel juist daarom ben je intens in het hier-en-nu, genietend van een vrije val die, in het leven vanuit niet-weten, nooit blijkt te eindigen.
Dick


 

God speelt verstoppertje met zichzelf
Er wordt wel eens gezegd dat de hele schepping niet ander is dan God die verstoppertje aan het spelen in met zichzelf. Om plezier te kunnen hebben in dit spel heeft het zich opgesplitst in vele wezens en ervoor gezorgd dat die wezens, in ieder geval tijdelijk, vergeten zijn dat ze één zijn, dat ze God zijn. Want een spelletje spelen is alleen leuk als je niet weet wat de andere partij doet. Ga maar eens een potje dammen tegen jezelf - saai toch?

Hoe heeft God zich voor de onwetende delen van zichzelf verstopt? Waar zou jij het meest kostbare verstoppen op zo'n manier dat niemand het ziet? Er wordt wel gezegd dat als je iets voor een dief wilt verstoppen je het eigenlijk helemaal niet moet verstoppen, maar het zodanig open en bloot neerzetten, dat, omdat hij dat niet verwacht, er gewoon overheen kijkt. Zo heeft God het dus ook met ons gedaan. Hij is zo dichtbij, dichterbij dan je meest intieme gedachten. Maar wat heeft die slimmerik gedaan? Hij heeft onze zintuigen naar buiten gericht zodat we hem het eerst gaan zoeken buiten ons, waar hij in eerste instantie niet te vinden is. Dus richt je blik naar binnen, blijf innerlijk af van alles wat je waarneemt en laat je aandacht verzinken en uitdijen in de onbegrensheid die jouw ware Aard is en die we ook God kunnen noemen. Je zult ontdekken dat hij/zij/het zo dichtbij en intiem aanwezig is dat het verbazend is dat je er altijd overeen gekeken hebt!


 

Hemel en hel, laat los en laat God (2008)
Toen ik een jaar of zeven was werd ik voorbereid op mijn eerste heilige communie. De juffrouw die ons na schooltijd les gaf in de leerstellingen van het katholieke geloof vertelde over de hemel, de hel, het vagevuur en het verschil tussen een gewone zonde en een doodzonde. Belangrijke zaken voor dit katholieke jochie!

Wat ik mij van die lesuren vooral herinner is dat ik gefascineerd was hoe het voetvlees van deze oudere juffrouw aan alle kanten over haar schoenen heen uitpuilde.
Wat ik mij ook herinner is dat ik mij een voorstelling probeerde te maken van hoe een ziel er uitzag: een lichtgevend, hartvormig iets waar dus allemaal zwarte spikkeltjes op kwamen. Die spikkeltjes waren onze zonden. En wat mij erg bezighield is waar nou de grens lag dat je zoveel spikkeltjes had opgelopen dat je voor eeuwig naar de hel ging. En dat was al het geval als je één doodzonde beging (die moest dus wel een grote zwarte plek op je ziel geven)!

Eerlijk gezegd vond ik het moeilijk te verteren dat God zo zwart-wit was in zijn oordelen. En ik zat ook nog met geloofsvragen zoals: “Als een kindje nou doodgaat voordat het is gedoopt, komt het dan niet in de hemel?” En: “Hoe zit het nou met die negerkindertjes in Afrika die nooit van Jezus hebben gehoord. Het is toch niet eerlijk als die daardoor niet in de hemel kunnen komen?”
Ik kan mij zelfs herinneren dat ik ooit aan mijn moeder vroeg: “Als er nu leven op andere planeten is, zou er voor die mensen daar dan niet ook een Jezus geboren moeten worden, zodat ook daar de mensen verlost kunnen worden van hun zonden?” Mijn moeder had daar geen antwoord op.
Wat betreft het vagevuur: inmiddels begrijp ik dat het door de katholieke kerk is afgeschaft. Dat vind ik eigenlijk best jammer omdat er volgens mij meer waarheid schuilt in het bestaan van het vagevuur, als een toestand waarin de ziel gelouterd wordt, dan een hel waar we eeuwig in kunnen branden.

Zo tegen mijn 15e jaar was het geloof definitief in stukken gevallen door alle inconsequenties die ik er in aantrof. Mijn moeder kreeg mij niet meer naar de kerk. Ik geloofde sowieso niet meer dat wekelijks kerkbezoek een voorwaarde was om naar de hemel te gaan, als er al een hemel bestond.

Met het wegvallen van mijn geloof kwam ik in een bestaanscrisis terecht die duurde tot ik op mijn 20ste transcendente meditatie ging beoefenen. De meditatie-ervaringen die ik kreeg, openden mij voor een diepere werkelijkheid én ik werd een aanhanger van de Oosterse TM filosofie.

Ik verliet het ouderlijk huis en ging samenwonen met 7 andere TM-(st)ers. Een heerlijke tijd volgde waarin we ons met elkaar koesterden in een gemeenschappelijk ideaal en gedachtengoed. Maar ongemerkt begon ik mijzelf weer op te zadelen met een hele serie, dit keer subtiel verpakte, geboden en ideaalbeelden. Jaren later, toen ik mij losmaakte van de TM-beweging, merkte ik dat ik er meer van had geslikt dan goed voor mij was, een soort spirituele indigestie!

Sinds die tijd ben ik steeds meer gaan zien dat al die ideeën en ideaalbeelden mij op een bepaalde manier weghielden van wat in wezen ontstellend simpel is.

Om iets te bereiken, zo had ik altijd geleerd, moest je je best doen! Daarom ging ik steeds intensiever mediteren, want hoe meer ik mijn best deed, des te eerder zou ik 'Verlicht' worden. Ik ging zelfs een jaar naar Poeroesha, de elitetroepen van de goeroe. In deze mannengroep zaten we bijna de hele dag te mediteren. Mijn ego werd wel spiritueler, maar dat bleek achteraf juist een hinderpaal te zijn voor Verlichting!

De grote mop, zoals ik dat nu zie, is juist dat er niets te bereiken valt! Zolang ik iets wil bereiken, houd ik de illusie in stand van een afzonderlijk ik, dat blijkbaar onvolledig is, en dat naar iets uitreikt, dat naar een doel toewerkt, naar een denkbeeldige betere toestand. Het is juist het uitreiken naar iets buiten mijzelf dat mij weg houdt uit vol-ledig Zijn. En dit gebeurt vaak heel subtiel. Het uitreiken naar gedachten en zelfs het koesteren van spirituele concepten in 'de mind' zorgt al voor een uitgaande beweging, weg van mijn natuurlijke staat.

Er valt dus niet iets te bereiken! Maar ik snapte dat pas na een heleboel inspanning. Spiritualiteit blijkt vooral een ontspannen-in-Wat-Is te zijn. Het is in wezen één groot loslatingsproces (of één groot omarmingsproces, wat je tot hetzelfde punt van volledig Zijn brengt). En een van de moeilijkste dingen voor mij om van los te laten waren (en zijn soms nog wel) mijn concepten over met name spiritualiteit. Op een bepaald punt in mijn ontwikkeling bleken die steeds meer pure ballast.

Daarom zegt iemand als Carl Jung ook dat religie een defensie is tegen de ervaring van God. Wat hij bedoelt is dat religie stikvol concepten zit. Als je die concepten aanhangt dan ben je dus een aanhanger. En zoals een echte aanhanger aangekoppeld en voortgetrokken wordt, zo laat je je meevoeren op de ideeën van anderen, weg van jeZelf! Zo kan je dus een aanhanger zijn van Christelijke concepten, Islamitische concepten of wat dan ook. Zo bezien valt er niet veel onderscheid te maken tussen een aanhanger van God of een aanhanger van de vrije markt economie. Concepten hebben hoegenaamd niet te maken hebben met de levende ervaring. Daarom vind ik de volgende uitspraak zo mooi, die in zijn eenvoud een diepe waarheid aangeeft: 'Laat los en laat God'    
Dick


 

'Kicks on route 66' (2010)
Dit keer een bericht uit New Mexico, USA, de staat waar de zon vrijwel altijd schijnt en waar we net een 9-daagse Geweldloze communicatie training hebben afgerond.
In de vorige nieuwsbrief schreef ik over 'kicks on route 66'.
Goed, die kicks hebben Arianne en ik gekregen! We reden de tweede dag van ons verblijf hier dus over de historische route 66. Kort nadat we uit de auto waren gestapt in het gezellige hippieplaatsje Madrid smakte Arianne met een harde klap tegen het plaveisel. De onnatuurlijke stand van haar schouder en de vreselijke pijn maakten duidelijk dat ik een ambulance moest regelen. Twee plaatselijke Reiki masters snelden al gauw naar ons toe om haar Reiki te geven. In afwachting van de ambulance werd Arianne meer en meer omringd door EHBO-ende brandweermannen en diverse andere energie-healers.
De zorgzaamheid van iedereen die die dag als zorgverlener voor Arianne langskwam was temidden van alle stress hartverwarmend. De rest van de dag verbleven we op de eerste hulp afdeling van het Christus St. Vincent hospitaal waar we een mooi inkijkje konden krijgen in het Amerikaanse gezondheidsssysteem: zo moesten we voor elke medische handeling een handtekening zetten. Aardige medici die maar voortdurend ' I am sorry' zeiden alsof het hún schuld was dat ze er zo bijlag. Verder zul je in Nederland niet gauw 'sweetie pie' (zoet taartje) genoemd worden, bij ons zeggen ze eerder 'ouwe taart', maar in Santa Fe sprak de verpleegster haar op die manier liefdevol toe.

Helaas lukte de eerste poging niet om Arianne's arm weer in de kom te krijgen en ook bleek er nog wat gebroken. Op de tweede poging moesten we uren wachten omdat er inmiddels al wat Mexicanen met steek- en schotwonden werden binnengebracht. Toen ging het verdacht veel op een Amerikaanse hospitaalsoap lijken. Voor de laatste poging vertelde een van de artsen dat hij haar hetzelfde narcosemiddel ging toedienen als waaraan Michael Jackson was overleden! Daarna sjorden twee artsen net zolang aan haar arm tot hij er weer inschoot. Na contant afgerekend te hebben op naar het dichtstbijzijnde motel! En daar zit ik nu als verpleger van Arianne dit stukje te schrijven. Nooit geweten trouwens dat het leven van een vrouw, qua verzorging, zo ingewikkeld is!

Naschrift: het is nu twee weken later, en we ervaren beiden dat dit ongeluk ons naast schrik, pijn en beperking ons ook veel positiefs gegeven heeft: mijn zorgzame kant is tot bloei gekomen en in de kwetsbaarheid van onze situatie zijn we dichter bij elkaar gekomen. We begrijpen hoe dit ongeluk tegelijkertijd ook een geschenk is.




 

Mijn verleden is niet meer wat het geweest is! (2011)

Ik heb een aantal herinneringen aan de tijd dat ik 2 jaar oud was. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot ik las dat wetenschappers ontdekt hebben dat als er een herinnering bovenkomt, we die herinnering meteen opnieuw opslaan met de gevoelens en gedachten die we er op dat moment bij hebben.

Dus als ik een herinnering oproep van hoe ik als 2-jarige in het ziekenhuis een narcosekapje met ether op mijn gezicht gedrukt krijg,  waarna alles wit wordt, dan is mijn herinnering veranderd door alle keren dat ik eraan gedacht heb en vooral hoe ik eraan gedacht heb. Ook dat mijn moeder mij vertelde dat ze mij moest vasthouden terwijl de narcose werd toegediend, maar dat ze zelf door de etherdampen ook bijna van haar stokje ging waarna ze haar, met mij op schoot, de ziekenhuistuin in moesten rijden om weer bij te komen! Ook dat is deel uit gaan maken van mijn 'herinnering'.

Van dit idee werd ik eerst niet blij. Ik heb blijkbaar geen authentieke herinneringen aan die tijd! Tegelijkertijd is dit eigenlijk goed nieuws want hier wordt weer op een nieuwe manier bevestigd dat 'het verleden niet bestaat', behalve in ons hoofd. En zelfs daar is het verleden niet meer wat het geweest is. Het wordt telkens weer opnieuw gevormd in ons geheugen vanuit wat we op dat moment denken, voelen en zijn.

Waarom herbelevingstherapieën wel/niet werken
Wat dit nieuws écht goed maakt is dat het een verklaring geeft waarom 'herbelevingstherapieën' wel of niet werken. Ik hoor de laatste jaren heel wat succesverhalen over een nog prille loot aan de therapiestam: EMDR.
Bij MDR wordt je gevraagd een traumatische ervaring her te beleven. Krijg je dan tegelijkertijd een afleidende taak, zoals het luisteren naar afwisselende klikken in een koptelefoon, dan belast je het werkgeheugen waardoor er minder capaciteit beschikbaar is voor de herinnering en de herinnering minder levendig wordt dan ze daarvoor was.
De nieuwe, vervaagde herinnering wordt opgeslagen en de volgende keer dat je eraan denkt is ze minder traumatisch.

Waar EMDR de herinnering doet vervagen bij de heropslag, bewerkstelligen andere therapieën een positieve heropslag. Neem het Innerlijk Kindwerk: iemand komt in contact met een heel pijnlijke herinnering en mag die helemaal doorvoelen. Tegelijkertijd wordt de persoon in het hier-en-nu gehouden via liefdevolle aanraking, oogcontact en woorden van liefde en waarheid. Gevolg: de volgende keer is die pijnlijke herinnering verzacht door de liefde die er de laatste keer in werd 'bijgemengd'.

Nooit verdwijnen in oude pijn
Nu wordt gelijk ook duidelijk dat je iemand nooit moet toestaan 'te verdwijnen' in oude pijn. Dan recycle je alleen oude emoties en kunnen ze door heropslag van weer een nare ervaring nog dieper ingriffen. Wat ik in zo'n geval doe, is ze bijna dwingen om in verbinding met mij te blijven terwijl ik ze tegelijkertijd ruimte geef om hun pijn totaal te ervaren. In het empathische contact dat er dan is, ontstaat er een diep besef dat de pijn die ze ervaren oud is en dat in het hier-en-nu alles oké is.

Wat heel bepalend is of een heropslag positief of negatief uitpakt is welke overtuiging je aan de herinnering vastplakt. Een cursiste vertelde mij dat ze in haar jeugd in alle argeloosheid met haar oudere broer seksuele ervaringen had opgedaan die ze prettig had gevonden totdat ze zo oud werd dat ze ging denken 'dat dat nooit had mogen gebeuren.' Die overtuiging ging toen dat argeloze verleden bezoedelen.

Ook hier is goed nieuws aan verbonden want wat de negatieve kant op kan, kan ook de positieve kant op! The Work of Byron Katie, een methode om overtuigingen te onderzoeken, maakt hier slim gebruik van. “Mijn broer en ik hadden dat nooit mogen doen, is dat waar?” enz. Door deze overtuiging te onderzoeken en om te keren ontstaat er weer ruimte, waarheid. De waarheid is: we deden het, in alle onschuld, zonder enig idee van goed of fout. Zo raakt de herinnering weer bevrijd van schuld en pijn.

De Zijnsgerichte heropslag – werkelijke vrijheid
De Zijnsgerichte benadering houdt in dat je, vanuit de oordeelloze waarnemer in jezelf, herinneringen en gevoelens er helemaal laat zijn, precies zoals ze zich aandienen, zonder ze te veranderen en zonder er overtuigingen aan vast te plakken - zelfs geen positieve! Daardoor bevrijd je de herinnering van zijn emotionele lading. Uiteindelijk onstaat er zo een verhalenvrije en dus emotievrije, schone heropslag van al je herinneringen. Je denkbeeldige verleden verliest daarmee zijn greep op het heden: je gaat ervaren wat werkelijke vrijheid inhoudt! Deze benadering is pas echt mogelijk wanneer je deze Zijnsdimensie leeft.
Terug naar mijn herinnering van het narcosekapje: jaren terug, toen in een meditatie ook alles wit werd en ik het gevoel kreeg op te lossen, riep dat een soortgelijke angst op als die ik ook als 2-jarige had gevoeld. Nu, zoveel bewerkingen later, is er alleen nog maar een neutrale herinnering aan een narcose-ervaring in een ge-update versie en is de angst zelf opgelost. Het leven is goed zonder een 'boeiend' verleden!
Dick Nijssen


 

Vergeving (2011)
Ik ken mensen die ondanks dat ze zwaar misbruikt zijn toch in staat zijn hun ouders moeiteloos vergeven. Ik ken ook mensen die een tachtige jarige oorlog met hun ouders uitvechten over dingen waar van een ander zegt: 'Waar hebben we het hier nou over? Zelfs na vele jaren therapie komen ze niet tot dat punt van innerlijke bevrijding dat vergeving heet. Het vermogen om te vergeven zit duidelijk niet iedereen in dezelfde mate ingebakken. Het is zoveel gemakkelijker in slachofferschap en wrok te blijven hangen, terwijl dat tegelijkertijd ons leven en dat van de mensen om ons heen zo kan verzieken.

Na 20 jaar innerlijk kindwerk gedaan te hebben heb ik wel meer zicht op wat er nodig is om tot dat punt te komen waarop je het innerlijk kindwerk achter je kan laten. Er is een bepaalde eerlijkheid en nederigheid voor nodig die met name ontstaat als je je eigen tekortkomingen steeds meer onder ogen durft zien. Zo gaan veel prille ouders met een wat mildere blik naar hun ouders kijken als ze ontdekken hoe ze het zelf onmogelijk allemaal goed kunnen doen naar hun eigen kinderen.

Vergeving wordt ook mogelijk als je ophoudt niet langer erkenning te willen krijgen voor wat jou 'is aangedaan' door de 'daders'. Ga jezelf de erkenning geven van de pijn en voor de tekorten die je met je meedraagt. Ga door je rouwproces heen voor alles wat er niet geweest is.

En tenslotte: wanneer er negatieve emoties opkomen, onderdruk ze niet - voel ze juist totaal - maar blijf af van het achterliggende slachtofferverhaal dat de brandstof vormt van jouw negatieve gevoelens. Ontwen jezelf geloof te hechten aan de ongezonde verhalen die je met je meedraagt. Zonder aandacht kwijnen ze weg en bloei jij op.     Dick


 

Het leven als afslankkuur van het ego   2011

Als alles goed gaat dan is met het klimmen der jaren niet alleen ons lichaam, maar ook ons ego aan slijtage onderhevig. Met 'goed gaan' bedoel ik dat er onvermijdelijk een aantal dingen in een mensenleven gebeuren die we vanuit ons ego-perspectief gezien helemaal niet als goed bestempelen: het verlies van dierbaren, uiterlijke schoonheid en vitaliteit, ervaringen van falen en tekortschieten. Het leven zelf als afslankkuur van het ego! Een leerschool waarin we vaardigheden ontwikkelen als nederigheid, loslaten en mededogen. En voor dit nobele doel lijken alle middelen geoorloofd....

Sommige ego's, de Berlusconi's der schepping, lijken desondanks vrij slijtagebestendig. Maar ook bij hen komt, uiterlijk bij het sterven, toch het moment dat het ego uiteen gaat vallen. Sterven is een ramp als je je hele leven hebt gespecialiseerd in controle uitoefenen.
Het wordt een heel andere ervaring als je de gave van loslaten en overgave hebt ontwikkeld.

Het ego is trouwens een vreemd verschijnsel. Niemand heeft het ooit gezien, maar toch weet iedereen wat een ego is. We lopen er bij anderen hard tegenaan maar kunnen het bij onszelf maar moeizaam ontdekken.

Voor mij bestaat het ego uit alles waarmee we ons identificeren en waar we dus ons ik-gevoel mee versterken. In de mate dat we ons ik-gevoel ontlenen aan een idee over onszelf, in diezelfde mate zetten we onszelf vast in deze, o zo kwetsbare, ego-positie. Ego's voelen zich dan ook voortdurend bedreigd en moeten zich daarom koste wat kost verdedigen tegen alles wat hun zelfbeeld aantast. Een voorbeeld: stel dat je je zelfgevoel ontleent aan het idee dat je een aardig iemand bent, dan kun je erg boos en van streek raken als je verteld wordt dat je dat helemaal niet bent. Dan heb je de ego- poppetjes aan het dansen (c.q. vechten)!

Maar als we goed kijken is het altijd het geloof in de ideeën in ons hoofd die onze ego-reacties bepalen en die ons als gevolg daarvan doen lijden. En als je alle ideeën over jezelf grondig onderzoekt, dan zul je ontdekken dat geen enkel idee over jezelf altijd waar is.
Zelfs het diepgewortelde idee dat je een man of vrouw bent houdt op waar te zijn, zou je besluiten tot een sex-change operatie.

Op zich is er niks mis met alles wat er zoal aan ideeën in ons hoofd voorbij komt. De ellende begint pas wanneer we ons ermee identificeren, waardoor hardnekkige gedachten overtuigingen worden die we voor waarheid aannemen. Misschien wel het meest extreme voorbeeld daarvan zien we bij zelfmoordterroristen die uit naam van (hun idee van) God anderen (met een ander idee van God) van het leven beroven.

Woorden, als je ze letterlijk leest, verraden veel van hun diepere betekenis. Als we 'over tuigd' raken, dan komen we vast te zitten in een tuig. Daarmee raken we iets wezenlijks van onszelf kwijt: onze innerlijke vrijheid.

Niet voor niets zegt Krishnamurti dat de hoogste vorm van wijsheid het 'niet weten' is.
Om te leven vanuit niet weten is moed en vertrouwen nodig, want het hoofd, het ego zoekt altijd weer houvast in overtuigingen. Doorzien we eenmaal de grijp- en ook vermijdings reacties van het ego dan zetten we al een grote stap op weg naar innerlijke vrijheid. Dan zien we ook dat het ego niets anders dan een angstverkramping: een draaikolkje in de oceaan van bewustzijn de we in wezen zijn. Door onze identiteit niet meer te baseren op wat voor idee over onszelf of het leven dan ook voeden we niet langer die draaikolk. Dan kan het niet anders dan dat onze verkrampte draaikolk identiteit uiteindelijk opgaat in de bevrijdende openheid van ons Oceaan Zijn.

Deze laatste stap kan lastig zijn als je met veel toewijding een 'spiritueel ego' hebt ontwikkeld. Dat voelt namelijk zo goed! Maar ook alle ideeën over spiritualiteit hoe mooi ze ook zijn voeden het ego als je er een stuk identiteit aan ontleent. Uiteindelijk gaat het, waarde Koorddanserlezer om de vraag: wil je een spiritueel iemand zijn of wil je Vrij Zijn?

Dick Nijssen


 

De kracht van geloof en overtuigingen 2010

Ik hoorde laatst over een ziekenhuisarts die een röntgenfoto van zijn longen liet maken. Daarop bleek een vlek op zijn longen zichtbaar te zijn, die hij direct herkende als longkanker. Deze arts stortte daardoor helemaal in en binnen 3 weken overleed hij! Toen zijn collega's na zijn dood zijn spreekkamer ontruimden kwamen ze een 20 jaar oude longfoto tegen van diezelfde arts. Daarop bleek al hetzelfde vlekje zichtbaar te zijn als op de recente röntgenfoto, een vlekje dat toen blijkbaar over het hoofd was gezien!

Dit is een schokkend voorbeeld van het nocebo effect. Het effect dat een negatieve overtuiging je ziek kan maken of zelfs kan doden. Artsen beseffen dat vaak niet. Hoe vaak heeft een patiënt niet te horen gekregen: 'U heeft nog ongeveer 3 maanden te leven' en hoe vaak heeft het onderbewuste van de patiënt zich daar ook keurig aan gehouden?
Dit zijn natuurlijk extreme voorbeelden maar ik durf te beweren dat we bijna allemaal in meer of mindere mate lijden aan het nocebo effect.

Hoeveel negatieve boodschappen hebben we in onze jeugd niet te horen gekregen? Hoe jonger we waren hoe meer we die geloofden. Die boodschappen zijn we ons veelal niet meer bewust, maar ze bepalen nog steeds hoe we naar ons zelf en de wereld om ons heen kijken. We zien en ervaren de wereld gekleurd door onze overtuigingen.
Vallen onze negatieve overtuigingen weg dan kunnen er werkelijk wonderen gebeuren!
Zo zijn er al heel wat 'spontane remissies' ontstaan (de term die artsen gebruiken als ze niet kunnen verklaren waarom sommige terminale patiënten toch blijken te genezen).

Uit onderzoek blijkt dat deze mensen, omdat ze toch niets meer te verliezen hadden, in staat waren om de onderliggende overtuigingen die ze ziek gemaakt hadden, los te laten. Ze gingen met volle teugen van het resterende leven genieten en deden geen concessies meer aan hun authenticiteit.
Berperkende overtuigingen loslaten is niet makkelijk omdat de manier waarop we ons leven hebben vormgegeven, de buitenwereld met de mensen daarin, een weerspiegeling zijn van onze binnenwereld met zijn overtuigingen. Een buitenwereld die jouw binnenwereld keer op keer bevestigt.

Daarom is het zo goed als mensen korte of langere tijd weggaan uit de omgeving die ze vastgepind houdt in hun oude manier van kijken en doen. Hoe vaak heb ik niet gehoord dat zelfs een interne Reiki- of meditatiecursus al in staat was om iemand te laten proeven van een leven in liefde en vrijheid: het begin van het einde van het geloof in negatieve overtuigingen.

Ik heb mij laten vertellen dat Jezus na zijn terugkeer uit India geen wonderen kon doen in de stad waarin hij was opgegroeid omdat iedereen hem daar zag vanuit zijn herinneringen aan hem uit het verleden. Pas bij mensen die hem konden zien met de ogen van Nu, kon hij uitgroeien tot een wonderdoener, de zoon van God, die hij in wezen was. Ik denk dat als we echt konden zien dat iedereen die we ontmoeten een zoon of dochter van God is, een wonderdoener, we het die ander ook mogelijk maken dat tot uitdrukking te brengen. Het is alleen maar ons onvermogen om elkaar echt te kunnen zien waardoor we elkaar kleiner houden dan we wezenlijk zijn.

Dick

P.S. Hieronder heb ik een artikel geplaats wat in de Volkrant verschenen is over het placebo effect. De positieve tegenhanger van het nocebo effect. Erg de moeite waard om te lezen!

 

Volkskrant artikel: Het placebo effect 2010

Ondanks het verzet van wetenschappers vindt gezondheidspsycholoog Jozien Bensing dat het placebo-effect, waarbij communicatie veel invloed heeft, een grotere rol moet gaan spelen in de gezondheidszorg....
Ze bezit een archief van ruim zestienduizend videobanden, dat internationaal vermaard is. Het zijn opnamen van artsen en hun patiënten in de spreekkamer. De eerste dateren van 1976, toen psychologiestudente Jozien Bensing (60) een baantje had bij het Nederlands Huisartsen Instituut in Utrecht. Daar onderzocht ze het effect van trainingen ter verbetering van de communicatie van huisartsen met hun patiënten.
Sindsdien heeft de huidige hoogleraar gezondheidspsychologie aan de Universiteit Utrecht haar levenswerk gemaakt van de invloed die deze communicatie heeft op patiënten, inclusief non-verbale communicatie en oogcontact. Daarvoor hebben Bensing en haar medewerkers tienduizenden uren video opgenomen, gecodeerd en gearchiveerd.

Toen Bensing eind 2006 voor haar onderzoek werd beloond met de Spinoza-prijs van NWO, heeft ze met dat geld haar onderzoek verlegd naar het placebo-effect. Daarover verschenen deze maand twee wetenschappelijke artikelen. 'Het placebo-effect wordt in wetenschappelijke kring altijd afgedaan als een storende factor, iets wat je bij studies zo veel mogelijk buiten de deur moet houden. Daarop zijn alle moderne klinische studies, bijvoorbeeld naar de werkzaamheid van geneesmiddelen, gebaseerd.
'Ik zou het willen omdraaien: het placebo-effect moet in de geneeskunde zo veel mogelijk worden versterkt. Het vergroot immers het succes van een behandeling. Pas de laatste jaren vindt die opvatting meer weerklank en word je, als je het over placebo hebt, niet direct in de hoek van de alternatieve genezers en kwakzalvers geplaatst. Dat komt door de toenemende wetenschappelijke kennis over het placebo-effect.'

Het placebo-effect heeft toch onmiskenbaar associaties met voodoo-priesters en medicijnmannen?
'Ja en nee. Placebo is van alle tijden en alle culturen. Toen artsen nog weinig behandelingen tot hun beschikking hadden, gaven ze hun patiënten maar een suikerpil of een injectie met zout. Puur om ze iets te bieden. Placebo is Latijn voor ik zal behagen. Artsen zaten met de handen in het haar. Interessant is dat uit onderzoek blijkt dat veel van de behandelingen die in de geneeskunde worden toegepast als werkzame therapie, na enkele decennia terzijde worden geschoven omdat ze in feite een ordinaire placebo blijken te zijn. Sommige onderzoekers denken dat het daarbij om wel 80 procent gaat. 'Daar zijn sprekende voorbeelden van. Zoals een bepaalde operatie bij hartproblemen, die wereldwijd werd toegepast. Toen men enkele jaren later een placebo-gecontroleerde studie met een nepoperatie uitvoerde, bleken patiënten daarmee sneller te herstellen. Het idee dat een behandeling werkt, verschuift met de ontwikkeling van de wetenschap. De schijnbare hardheid daarvan is tijdgebonden.

'Het placebo-effect is echter constant en robuust. Henry Beecher, een Amerikaanse anesthesioloog die in de Tweede Wereldoorlog gewonde soldaten aan het Afrikaanse front behandelde, beschreef hoe, toen de morfine op was, een praatje van de verpleegkundige en een zoutinjectie ertoe leidden dat soldaten operaties ondergingen zonder pijnstillers. Ik als psycholoog zou dan onmiddellijk willen onderzoeken hoe dat kan. Welke mechanismen bewerkstelligen dat mensen denken dat ze verdoofd zijn terwijl dat niet het geval is, en operaties kunnen doorstaan die gewoonlijk helse pijnen veroorzaken?

'Maar medicus Beecher sloeg een andere weg in en constateerde dat als dit fenomeen bestaat, deze effecten gescheiden moeten blijven van de werkzame effecten van bijvoorbeeld een medicijn. Zijn bevindingen hebben geleid tot de huidige standaard van randomized clinical trials, waarbij patiënten volgens het lot worden toegewezen aan een behandel- of een controlegroep. Daarbij wordt gecorrigeerd voor een mogelijk placebo-effect van de behandeling, zodat deze onbedoelde effecten niet worden meegenomen.'

Dat is toch een goede ontwikkeling geweest, want nu weten we dat sommige medicijnen niet of nauwelijks beter werken dan een placebo.
'Dat is ook goed, en ik juich deze evidence based geneeskunde ook toe. Maar tegelijkertijd is dat andere interessante effect volledig uit beeld geraakt. Het is zelfs enigszins besmet, want je krijgt niet snel geld voor onderzoek ernaar. En dat terwijl het werkzame effect van veel behandelingen angstaanjagend laag is. Volgens meta-analyses blijkt het placebo-effect van antidepressiva rond 50 procent te liggen. Het natuurlijke verloop – ziekten gaan immers ook vanzelf over – ligt op 25 procent, en de werking van het geneesmiddel zelf is zelfs vaak minder dan 25 procent.

'Het is niet alleen interessant dat het placebo-effect dikwijls groter is dan het effect van de behandeling, maar ook dat het placebo-effect lijkt toe te nemen. Door de verwetenschappelijking van de geneeskunde hebben mensen daar zoveel vertrouwen in, dat het placebo-effect van niet-werkzame behandelingen is toegenomen. Mij dunkt dat het toch de moeite waard is te onderzoeken hoe je zo'n geweldig groot effect in de geneeskunde kunt gebruiken om patiënten beter te behandelen.'

U wilt toch niet beweren dat de helft van de kankerpatiënten geneest door een placebo-effect?
'Absoluut niet. Kanker, een gebroken been, diabetes, daar zijn effectieve therapieën voor nodig. Het effect van placebo is vooral te vinden bij de symptomen van een ziekte, niet bij de progressie van de ziekte. Je geneest kanker niet met een placebo, maar wel kun je er de bijkomende symptomen mee terugdringen en daarmee de kwaliteit van leven verbeteren. Het zijn juist de symptomen waar mensen last van hebben. Zoals pijn, motorische stoornissen bij Parkinson, depressie, angst- en stemmingsstoornissen, verkoudheid en infecties. Daar kan het placebo-effect juist bij helpen. Maar je moet geen kwakzalver worden.

'Uit mijn onderzoek naar communicatie blijkt dat patiënten het belangrijk vinden als hun arts empathie heeft, belangstelling toont, hen serieus neemt en de mogelijkheid geeft hun verhaal te vertellen. We hebben op video's gezien hoe 'dodelijk' het kan zijn als een dokter naar z'n stethoscoop grijpt net nadat hij een vraag heeft gesteld, of op z'n horloge kijkt. Dan legt de patiënt de handen in de schoot en laat het hoofd hangen. Als mensen mij vragen of de alternatieve geneeswijze werkt, dan zeg ik ja! Niet omdat ze altijd een werkzame behandeling biedt, maar wel omdat ze optimaal gebruik maakt van het placebo-effect door het geven van aandacht en tijd aan patiënten.'

Kan de reguliere gezondheidszorg daar wat van leren?
'Zeker! Door tijdgebrek vanwege efficiëntie-eisen en de financieringsstructuur van de zorg hebben dokters minder aandacht voor de bejegening. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat het succes van de zorg veel groter zou zijn dan nu als die empathische bejegening de kern van de gezondheidszorg zou worden. De commissie-Biesheuvel, die adviseerde over de zorg, noemde dit vijftien jaar geleden al het 'kijk- en luistergeld' dat dokters voor hun patiënten zouden moeten krijgen, maar het tegenovergestelde is gebeurd. Placebo gaat niet om het voorschrijven van een neppil of een nepbehandeling, maar om het geven van aandacht en het wekken van vertrouwen.

'Het interessante is dat er door de verbeterde beeldvormende technieken voor de hersenen steeds meer bewijs is voor een biologisch werkingsmechanisme van het placebo-effect. Een van die mechanismen is de aloude conditionering, zoals Pavlovs hond, die maagzuur produceerde bij het luiden van de etensbel. Een ander mechanisme heeft te maken met iemands verwachting. Zo blijkt een pijnstiller die met een positief praatje over het effect door een verpleegkundige wordt gegeven, veel effectiever en sneller te werken dan bij toediening door een computergestuurd pompje.

'Omgekeerd, als de verpleegkundige net doet of zij de morfine afzet, krijgen patiënten opeens meer pijn. Het interessante is dat met beeldvormende technieken als MRI en PET zowel bij het praatje als bij de toediening van de pijnstiller dezelfde hersengebieden geactiveerd raken en in beide gevallen de neurotransmitter dopamine wordt aangemaakt. Iets vergelijkbaars zie je ook als mensen met stress op hun gemak worden gesteld door bijvoorbeeld een dokter.'

Er zijn genoeg artsen die dit als luxe beschouwen en zich louter concentreren op de aandoening.
'Daar verzet ik mij tegen. Bij het placebo-effect gaat het om de manier waarop een medische behandeling wordt toegepast. Dat kan veel effect hebben, positief en negatief. Uit de literatuur blijkt dat de communicatie tussen arts en patiënt daarbij het meest krachtig is. Dat moet onderdeel zijn van de medische bagage, van de richtlijnen. Als je weet dat je daarmee aantoonbaar effect sorteert bij je patiënten, zou je als arts toch wel gek zijn om dat te laten liggen? Als patiënt zou ik ook geen neppil willen, maar wel dat mijn arts gebruik zou maken van de kennis over het placebo-effect om mij optimaal te behandelen, zodat dit het meeste effect sorteert. 'Hoe communicatie het effect van behandelingen kan vergroten, onderzoeken wij nu in een laboratoriumsituatie. Ik hoop dat dit bijdraagt aan de verbetering van de gezondheidszorg.'

 

Bezieling     sept. 2008
Dick Nijssen

Een tijdje terug zei iemand die mijn leven goed kent tegen mij: "Ik zou helemaal gek worden als ik zoals jullie zou moeten leven, die 100.000 dingen van het runnen van zo'n centrum, het gebrek aan privacy en al die drukte". Ze had waarschijnlijk gelijk. Zij zou gek worden. Ik niet. Ik zou gek worden van een baan bij een baas waar ik 40 uur per week ongeïnspireerd werk zou doen. Ik had de mazzel dat ik daar op mijn twintigste al achter kwam en het roer toen durfde omgooien.

Inmiddels hebben Arianne en ik Helios alweer zo'n 22 jaar. Alhoewel het eerder voelt dat Helios ons heeft. En dat bedoel ik op een positieve manier. Helios is groter dan wij tweeën, en wij voelen ons dan ook in dienst van iets dat groter is dan onszelf. Wij dragen Helios en voelen ons op onze beurt ook weer gedragen.

Intensief cursussen geven zoals wij dat doen is een vorm van topsport bedrijven. Om dat op een goede manier te kunnen doen is het voor ons belangrijk om regelmatig te voelen of onze bezieling er nog steeds in zit. Het oude gezegde 'kracht naar kruis' gaat namenlijk ook op in positieve zin. Als ik iets op mij neem waarin ik bezieling voel, iets wat mijn ziel dus graag wil, dan krijg ik daar energie voor. Ga ik dingen doen die niet (meer) bij mijn 'dharma' passen, mijn zielsbestemming, dan eindig ik in een burn-out. En dat luidt vrij nauw. Ook in het klein, zoals bij het schrijven van dit stukje. Want wanneer schrijf ik nog vanuit bezieling en wanneer sluipt het ego erin en wordt het 'mindfucken'?

Een bezield leven is in mijn beleving onlosmakelijk verbonden met vreugde, dankbaarheid en liefde. Zielekwaliteiten die zelfs voelbaar blijven tijdens tegenslag en pijn. Hier volgen een paar aanwijzingen om meer ziel in je leven te brengen die voor mij gewerkt hebben:

1. Voed je ziel door het gezelschap te zoeken van mensen die leven vanuit hun ziel. Neem tijd voor meditatie, Reiki, satsang of wat jou maar helpt om meer te gaan leven vanuit je zielefrequentie. Ik noem het frequentie omdat je je er net zoals bij een radio op kunt afstemmen - niet altijd gemakkelijk omdat de rest van de wereld over het algemeen niet is afgestemd op de ego-frequentie.

2. Maak jezelf niet tot eindpunt van je handelingen. De kosmische energie- en vreugdekraan gaat pas echt open als je een niet ik-gericht leven leidt. Geluk en energie moeten kunnen doorstromen, door niet jezelf tot einddoel te maken, maar dienstbaar te zijn aan jezelf én anderen.

3. Laat je niet leiden door je hoofd of door de verwachtingen van de buitenwereld. Maar vertrouw ook niet blind op het 'New Age' kompas van 'het voelt goed' of 'het voelt niet goed'. Hoe vaak denken 'spirituele' mensen niet dat iets niet de bedoeling is omdat het niet goed voelt. De weerstand die dan gevoeld wordt kan heel goed voortkomen uit een oud, emotioneel geladen plaatje dat ongemerkt over de situatie in het hier en nu geprojecteerd wordt. Daarom is het zo belangrijk om alle plaatjes die je waarneming vervormen te gaan zien voor wat ze zijn: oud. The Work van Byron Katie is een radikale manier om al die vertroebelende plaatjes en verhalen op te lossen in het licht van de waarheid.

4. Durf te leven vanuit niet-weten. Blijf innerlijk af van alle vooropgezette ideeën. Wees onbevangen als een kind. Schep stilte en ruimte in jezelf zodat je de subtiele stem van je intuïtie kunt horen, niet overschreeuwd door de ego-stemmetjes in je hoofd.

5. Vraag jezelf niet af: 'Wat wil ik?' maar 'Wat is nú aan de orde?', 'Wat is nú de bedoeling?' Ontwikkel daarbij de discipline om zowel innerlijk als uiterlijk af te blijven van wat nu niet aan de orde is.

6. En tenslotte: Neem het leven zoals het komt. Ego is simpelweg een ander woord voor weerstand. Laat je weerstand vallen en omhels wat Is!

Dick


 

Het belang van DELEN (1995)
Arianne Groeneveld

Door de jaren heen ben ik er steeds meer van overtuigd geraakt dat het, om dingen op te lossen en helderheid in jezelf te krijgen, belangrijk is om zo af en toe te "delen". Vooral als je, op weg naar thuiskomen in jezelf, veel in jezelf tegenkomt als angsten, emotionele pijn en boosheid.

Door wat er in je omgaat te delen met een ander, schep je nieuwe ruimte in jezelf. Energetisch spreid je de emoties, die eerst in jezelf samengepakt zaten, uit. Je brengt ze naar buiten, in het licht, en door de aandacht van de ander wordt wat je deelt omspoeld met liefdevolle energie. Je angst of pijn wordt door aandacht als het ware gemasseerd, en voelt na het delen beslist anders. Het is vaak alsof je er zelf ook liefdevoller naar kunt kijken, als een ander dat doet. Ook fijne ervaringen krijgen meer een plek in jezelf als je ze deelt.

In dit stukje wil ik graag mijn ervaringen hierin met jullie delen. Hiermee geef ik jullie ook een stukje van mezelf, want ik heb me de laatste jaren met hart en ziel bezig gehouden met "bevrijdende kommunikatie" in tegenstelling tot "verstarrende kommunikatie", zowel in mijn privéleven als in mijn groepen.

Ik wil jullie ook steeds aangeven, waarin wat ik delen noem, verschilt van veel voorkomende, niet werkende kommunikatie. Ik kan jullie over dit thema ook de Gidsbundel "Relatie en communicatie" aanraden.

Emotioneel verbonden
"Delen" betekent: iets vertellen aan een ander op een emotioneel verbonden manier, met het doel licht en helderheid te krijgen in je levensproces. Emotioneel verbonden betekent: je vertelt niet de meest trieste dingen met een verstarde glimlach op je gezicht, maar je probeert de bijbehorende emoties (desnoods kompleet met je weerstand ertegen) toe te laten.

Toelichting: "met het doel licht en helderheid te krijgen" geeft een belangrijk verschil aan met die soorten communicatie, waarin iemand steeds weer hetzelfde herhaalt, klaagt, zeurt, eigen dingen stereotyp op de ander projekteert. De ander wil dan op den duur niet meer naar je luisteren, het bloed van jullie uitwisseling stroomt moeizaam door verkalkte kommunikatie-aderen.

"emotioneel verbonden": verstandelijke aftreksels van jouw emotionele proces zijn saai om naar te luisteren, ze missen de hartslag van jou. De aandacht van de ander zakt weg.

Soms zakt de anders aandacht weg juist als je bij je emoties komt, uit angst voor eigen gevoel van de luisteraar. Dan moet je voorlopig een ander deelmaatje zoeken!

Metseltroost
Wanneer je een moeilijk iets van jezelf deelt met een ander, is het belangrijk dat je gerespekteerd zult worden in wat je zegt. Dat de ander niet meteen je mededeling ontkracht door te zeggen dat hij het onzin vindt. Je moet er even helemaal mogen zijn.

Iedereen houdt er een eigen werkelijkheid op na, die maar gedeeltelijk samenvalt met die van een ander. Er is geen één waarheid, wij hebben er allemaal één in pacht, onze eigen, die we in vele jaren hebben opgebouwd. Het kan heel pijnlijk zijn wanneer iemand jouw waarheid zo maar wegvaagt.

Ook is het wezenlijk dat de ander je niet gelijk dichtmetselt met troost of overlaadt met advies.

Troost en advies ziet er aan de buitenkant vaak uit als liefdevolle hulp, maar staat soms gelijk aan een prop in je mond stoppen. Het kan voortkomen uit de angst van de ander, door jouw ellende te worden meegesleept. Maar wat heb je aan troost, als je nog niet eens je totale gevoel hebt kunnen voelen? Wat heb je aan advies voordat je echt gehoord bent? Je moet even de ruimte krijgen om kontakt te maken met je gevoelens en je te uiten.

De meeste van ons (ik ook) zijn opgegroeid met slechte communicatiegewoonten. Gesprekken waarin de sprekers niet luisteren, maar wachten totdat de ander uitgesproken is zodat ze zelf kunnen spreken. Gesprekken op momenten waarop niet echt diep op het onderwerp ingegaan kan worden, en dan toch samen geen kwaliteitstijd reserveren voor iets beters. Voortdurende wisseling van onderwerp, generalisaties en dooddoeners maken dat er nooit dieper gegaan kan worden. Hierdoor geloof je niet echt meer in de mogelijkheid van fijne gesprekken, en omdat je je verhaal toch zo af en toe kwijt wilt drop je het zo maar ergens, verkeerde tijd, verkeerde persoon, en ben je vervolgens gefrustreerd omdat het niet aankomt!

Hoe bouw je jezelf en je partner/vrienden om tot een zinvol communicerend mens? Mijn eigen ervaring is, met veel oefenen, vallen en opstaan, en met bepaalde hulp "strukturen".

Ik bied jullie hieronder een paar van mijn hulpstrukturen aan.

Delen met OH
Een goede, eigenlijk fantastische hulp bij het delen zijn de "OH kaarten". 84 suggestieve beeld- en woordkaarten die op elkaar passen. Je kiest er blind twee uit, en gaat dan delen met de kaartkombinatie als uitgangspunt. Respekt voor de werkelijkheid van de ander is regel in het spelen met OH. De OH kaarten helpen om dieper te gaan, voorbij je bewuste grenzen naar diepere lagen te duiken.

Deelsessie
Investeer in je deelsessie. Zoek iemand, die je vertrouwt en die echt gemotiveerd is om met je te delen. Iemand die net als jij wil oefenen in echte communicatie, en het niet erg vind dat er eerst spelregels bij nodig zijn.

Ga niet op je bankstel zitten alsof je bij elkaar op visite bent, omdat dan het gevaar groter is dat je in de oude gewoonte terecht komt van onverbonden, van de hak op de tak "praten over". Ga liever recht tegenover elkaar zitten, als symbool voor eerlijkheid en direktheid, bijvoorbeeld op 2 kussens op de grond of op twee stoelen op een rustige plek. Deel om beurten. Wie begint sluit de ogen en voelt rustig in zichzelf, wat spontaan boven komt. Verbind je met je emoties, laat je tranen of je boosheid er ook zijn. Zeg "ik", als je het over jezelf hebt, en niet "je" - voel hoe je je delen afstandelijk maakt als je "je" zegt over jezelf.

De ander luistert alleen maar, legt waar nodig een Reikihand op je en stimuleert je om gerust je emoties de vrije loop te laten. Vragen van de ander hebben alleen tot doel, je te stimuleren dieper te gaan.

Jullie kunnen een bepaalde tijd afspreken, ieder 20-30 minuten bijvoorbeeld. Als toehoorder is het belangrijk de ander aan het einde te waarderen en te danken, en te vertellen wat jou getroffen heeft. Als je dat niet doet, valt de ander, nadat hij zoveel persoonlijks heeft verteld, in een energetisch gat. Het is belangrijk te worden ontvangen, als je je zo bloot gegeven hebt.

Nadat de ene is geweest, kun je even pauzeren zodat er weer nieuwe ruimte kan ontstaan. Daarna wissel je van rol. Dat is best belangrijk! Een band groeit, doordat er voor beiden ruimte is, en niet steeds voor de meest vragende, die de meeste problemen heeft.

't Klinkt simpel, besef ik, maar probeer het maar eens uit. Oude gewoonten griffen zich diep in je in, ook al wil je ze niet meer. Wij zullen er samen ons best voor moeten doen, denk ik, om onze kommunikatie bevrijdend te maken.

Mocht je reakties hebben op mijn bovenstaand deelsel, dan hoor ik het graag. Dank aan de Gids, die mij extra bewust heeft gemaakt van het belang van delen, en aan Jos, die mij dagelijks steunt, er wat beters van te maken dan wat ik van huis uit meekreeg.


 

De ont-dekkingsreis (1994)

Dick Nijssen

"Ken jezelf" stond er boven de Griekse tempel van Delphi. Twee woorden slechts, maar ze staan voor de grootste taak, de grootste ontdekkingstocht die we in een mensenleven kunnen ondernemen. Voordat je aan die ontdekkingstocht begint is het leven relatief simpel, je ziet alleen dat wat je wilt zien, en dat is vooral de buitenwereld. Dan komt er een crisis in je leven en je leert Reiki, of Reiki komt in je leven en je ziet de crisis in je leven. Je gaat dieper kijken, de ontdekkingstocht is begonnen. Ont-dekken, je dekt dat wat er te zien/te voelen is niet langer meer af. Je durft meer te zien, en daarmee is de wereld en jijzelf niet meer zoals die was, en hij wordt ook nooit meer hetzelfde. Laag na laag ont-dek je bij jezelf, alsof je een ui aan het afpellen bent. En net zoals bij het afpellen van een ui kunnen er in dat proces soms heel wat tranen vloeien. Soms denk je dan: "Waar ben ik in Godsnaam aan begonnen. Ik voel me in het proces van ont-dekken en laten ont-dekken soms zo naakt en kwetsbaar. Dat leventje dat ik had voordat ik aan die ont-dekkingstocht begon had toch ook wel wat. Alles was toen op een bepaalde manier nog zo simpel."

Dan kom je op een dag op een diepere laag uit waar je ervaart dat je inderdaad in Gods naam eraan begonnen bent. Verder en verder ont-dek je jezelf en je komt steeds naakter te staan. Waar eerst die naaktheid nog schaamte opriep ga je nu steeds meer genieten van die naaktheid. Je voelt zoveel meer ruimte en bewegingsvrijheid zonder bedekking. Je voelt je op een nieuwe manier heel krachtig, je hebt nl. in je naaktheid niets meer te verbergen of te verliezen. Je naaktheid voelt nu aan als zuiverheid. Alles van jou mag er zijn, en alles kan je voelen, alles mag stromen in het direkte huidkontakt met de buitenwereld.


 

Voetstappen (1989)

Dick Nijssen

Op een nacht had iemand een droom. Hij droomde dat hij samen met de Heer langs het strand liep. Langs het hemelgewelf flitsten er voorvallen uit zijn leven voorbij. Bij elk voorval merkte hij twee sporen voetstappen op in het zand: een paar van hem en een ander van de Heer.

Toen het laatste voorval uit zijn leven voorbijflitste, keek hij terug naar de voetstappen in het zand. Hij zag dat er heel vaak langs het pad van zijn leven maar één voetspoor was. Hij zag ook dat dat juist voorkwam tijdens de meest moeilijke en verdrietige tijden van zijn leven. Dat zat hem erg dwars dus hij vroeg de Heer daarover.

"Heer, U zei dat vanaf het moment dat ik U besloot te volgen, U de hele weg met mij mee zou gaan. Maar het is mij opgevallen dat gedurende de meest moeilijke momenten van mijn leven, er maar één spoor voetafdrukken is. Ik begrijp niet dat U mij, toen ik U het meest nodig had,verliet."

De Heer antwoordde: Mijn zoon, Mijn dierbaar kind, ik hou van je en zou je nooit verlaten. Gedurende jouw tijden van lijden en beproeving, wanneer je alleen maar één voetspoor ziet, juist op die momenten droeg ik je.

Tijdens de masterconferentie in Hawaii, afgelopen voorjaar, liep ik tijdens een van de daar veel voorkomende wolkbreuken een bijbelshop binnen waar ik bovenstaande tekst begon te lezen. Tot mijn eigen verbazing stond ik al gauw te vechten (!) tegen mijn tranen doordat ik al lezende in kontakt kwam met zo'n diep verdriet in mijzelf.

Ik ervoer hoe diep ik hunker naar een God die mij "draagt".

Terug in Nederland, tijdens latere sessies met mijn therapeute, ervoer ik echter ook dat ik niet echt geloof in het bestaan van een God die mij wil dragen omdat ik diep in mijzelf geloof dat God o.a. veeleisend en veroordelend is, al roept mijn verstand nog zo hard dat God onvoorwaardelijke liefde is.

Geen wonder dat ik zelf al lang geleden boos en teleurgesteld God verlaten heb en het besluit genomen heb "Ik doe het allemaal wel alleen".

Dat ik met dat besluit mij tegelijkertijd voor een groot deel afgesloten heb van mijn diepste kern van liefde, kracht en wijsheid, het Goddelijke in mijzelf, ben ik pas de laatste jaren gaan ervaren.

Evenals het gevolg hiervan; een leven dat soms openlijk maar ook vaak heel subtiel een rebellie was tegen God en zijn schepping om te bewijzen dat ik Hem niet nodig had, met een godverlaten eenzaamheid als resultaat.

Nu, op de terugweg naar Hem (mijn kern), met nog een lange weg te gaan, voel ik dat het vooral een kwestie is van overgave ontwikkelen, wat loslaten inhoudt. Loslaten van alle beelden, alle misvattingen die ik over God gevormd heb en waarmee ik een monster van hem heb gemaakt. Maar ook loslaten van mijn egokontrole, dus niet "ik doe het op mijn manier", maar "laat Uw wil geschieden".

En voor dat laatste is vertrouwen nodig, iets dat ik alleen maar kan ontwikkelen als ik mij bevrijd van mijn misvattingen over Hem en zijn Schepping.

Dit is in het kort een deel van het proces waar ik (Dick) dit jaar doorheen ging.

Ik wil jullie vragen jullie eigen beelden en weerstanden bij de woorden "Heer" en "God" te onderzoeken. Voel hoe het is om ze door andere woorden zoals "Reiki" te vervangen en wordt je bewust in hoeverre kerk en opvoeding het je door hun inkleuring van jouw Godsbeeld onmogelijk maken kontakt te leggen met dat wat eigenlijk de enige blijvende Realiteit in het leven is.


 

"Loving each other" (1994)

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven
dan doe je niet wat ik je vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen
waaarom ik iets niet zo moet voelen
als ik het voel
dan neem jij mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat jij iets moet doen
om mijn probleem op te lossen
dan laat je mij in de steek
hoe vreemd dat ook mag lijken.

Misschien is dat de reden waarom
voor sommige mensen bidden werkt
omdat God niets terug zegt en hij
geen adviezen geeft of
probeert om de dingen voor je te regelen
Hij luistert alleen maar en vertrouwt
erop dat je er zelf wel uitkomt.

Dus, alsjeblieft, luister alleen
maar naar me en probeer me te
begrijpen
En als je wilt praten
wacht dan even en ik beloof je
dat ik op mijn beurt naar jou
zal luisteren.

Dit gedicht van Buscaglia wilde ik graag met jullie delen.

Het heeft mij geraakt. Ik weet uit eigen ervaring hoe fijn het is als er naar je geluisterd wordt. Je voelt je gezien, gehoord, serieus genomen. Sinds ik bij Helios werk als secretaresse, komen er steeds meer mensen op mijn weg die deze gave hebben. Daardoor ervaar ik ruimte, mag ik zijn wie ik ben. Een ver ADEM ing.

Dank je wel.

Yvonne